FanFic.nl

Hunger Games Story's [One Shots]

Het Feestmaal ~ Cato

'Cato!'
Klinkt het luid door het bos. Ik was even weg aan het dromen tegen de boom waar ik eigenlijk moet uitkijken voor die verdomde Everdeen. 'Cato!' Schelt het weer door de bomen. Dan herken ik Clove's stem. Haar hoge stem zit vol paniek. Doodsangst. Ze is in gevaar. Zonder twijfelen ren ik richting het geluid, richting de Hoorn Des Overvloeds terwijl ik binnensmonds vloek.

'Clove! Clove!' Ze antwoord niet meer. De bomen flitsen voorbij, takken zwiepen in mijn gezicht. Ik trek me er niets van aan. Clove. Ik moet naar haar toe. Mijn vingers klemmen zich stevig rond mijn speer, klaar voor de aanval. Ik zie de top van de hoorn boven de bomen uitsteken. Als ik weer naar beneden kijk zie ik tussen de dikke stammen de rest van de hoorn en drie lichamen. Twee ervan schieten weg, de derde ligt op de grond. Als ik dichterbij kom zie ik dat het Clove is.

De tafel is leeg. Tresh, ik zie hem nog net met mijn rugzak tussen de bomen wegrennen. Net als ik achter hem aan wil hoor ik zacht gekreun.
Ik zak op mijn knieen naast Clove en neem haar hand vast. 'Alles komt goed... Ik...' Stotterend veeg ik een pluk haar uit haar gezicht. Er zit een diepe deuk aan de rechterkant van haar gezicht. Dit kan niet meer genezen worden, over enkele minuten is ze dood. Mijn vingers blijven hopeloos tegen haar wang liggen. Ze glimlacht en knijpt in mijn vrije hand.

'Als je terug bent in 2, denk aan me.' Zegt ze zo stil dat ik haar bijna niet hoor. 'Nee,Clove! Blijf bij me! Ik kan dit niet zonder jou!' Ik meen wat ik zeg, Ik had nooit gevoelens voor haar. Tenminste, dat dacht ik. Nu ze hier ligt en de laatste momenen van haar leven met mij beleeft, besef ik dat ik van haar hou. Haar zo zien, bleek, gewond, lichtjes in haar ogen die langzaam vervagen, doet me ongeloofelijk veel pijn. 'Cato...' Verder komt ze niet.

Maar meer heb ik niet nodig, ik weet wat ze wil zeggen. Ik voel tranen opkomen. Haar trillende hand gaat langzaam omhoog en ze veegt met vier vingers een traan van mijn wang. Ze brengt haar hand naar haar mond en kust de vingers, met de glimlach nog altijd op haar gezicht. Ik kijk paniekerend om me heen. We hadden toch sponsers? Waar blijft het medicijn? Ik wil tegen de lucht gillen, maar Clove knijp heel hard in mijn hand, waardoor mijn aandacht weer op haar gericht wordt. Ze kijkt me serieus aan en schud heel zacht haar hoofd.

Ik voel haar greep verslappen, haar huid koud worden.'Blijf hier, ga nu niet weg! Ik heb je nodig! Blijf bij me!' Ik ben zo wanhopig dat mijn stem overslaat. Haar ogen kijken naar boven, bijna uitgedooft. Met een blik die ongeloofelijk veel zegt kijkt ze nog een laatste keer naar me. Ik buig me voorover en kus haar zacht op de lippen. Haar mondhoeken krullen weer omhoog, dit is wat ze wilde.

Er rolt nog een laatste traan over haar wang, en dan doven de lichtjes in haar ogen helemaal. Voor altijd. Haar kanon gaat af. Ik veeg de traan, net zoals zij bij mij deed, met vier vingers weg, die ik dan ook tegen mijn lippen houd. Mijn hand zakt langzaam weer omlaag, futloos en slap. Ik heb met mijn andere hand nog altijd de hare vast, alleen ben ik degene die nu knijp.

Dit kan niet, dit mag niet, ze moet terug komen. Opnieuw komen er tranen zonder dat ik het besef. Ik til haar tere lijfje zachtjes op en houd haar in mijn armen. Ze is mooier dan ooit, haar gezicht straalt van geluk. Ik weet dat de camera's nu zeker inzoomen en dat ik overkom als een zwakkeling voor heel Panem. Dat zou Clove nooit willen. Ik geef haar nog een laatste kus op haar voorhoofd en leg haar weer op het zachte gras. Langzaam sta ik op. Ze ligt daar als een klein engeltje, nog altijd een kleine glimlach op haar gezicht, haar ogen naar de hemel.

Ik kijk naar boven, naar het ontzichtbare punt waar ze naar staart. Ik ben niet gewond, maar zoveel pijn heb ik nog nooit gehad. Ze was het enige waar ik van hield, en nu is ze weg, door dit vervloekte spel. Door het Capitool. Dan neem ik mijn speer die op de grond ligt en draai me om, zet een paar stappen en kijk dan over mijn schouder. Nog een laatste blik voor ik Tresh's richting uitren...

Reacties:

Rue zei op 25 dec 2012 - 11:48:
Ooooh, echt mooi! Sorry voor de late reactie, ik kon om de een of andere reden (ter attentie: reden= mijn moeder) niet op fanfic... maar schrijf snel verder!