FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventure's!

Chapt 68: Serious Business!

Sora’s blik kruiste met die van het Plasma lid die hem nu kwaadaardig aankeek even baatte het hem zorgen maar uiteindelijk besloot hij dat hij er genoeg van had. “Wat sta je dom te lachen?” snauwde Sora wat het Plasma lid deed opkijken maar in plaats van dat het intimiderend hoorde over te komen haalde hij een Pokéball tevoorschijn. “Het word tijd dat ik je wat manieren bij leer, knul.” Sora zette zich schrap maar besloot om Sparky terug te roepen voordat het mis ging omdat hij niet van plan was om hem te beantwoorden met een gevecht. De Pikachu deed netjes wat er van hem gevraagd werd maar voordat de man zijn Pokéball naar de grond kon gooien klonk er een harde knal dat afkomstig was uit de stad. Zowel Sora als Mamoru keken geschrokken de richting uit waar het geluid vandaan was gekomen, “Opa!” piepte Mamoru en verstevigde de grip op Sora’s shirt want hij durfde niet los te laten uit angst dat de Plasma leden hem iets zouden doen als hij los zou laten. Sora wierp de Plasma leden een kwade blik toe, “Als mijn broer hierbij betrokken is hebben jullie een groot probleem.” Waarna de drie luidruchtig begonnen te lachen waardoor Sora de drie een kwade blik toewierp. Hij moest er niet aan denken dat Roxas iets was overkomen omdat hij het anders echt niet zou weten als hij zonder hem verder moest.. daarbij wist hij dat zijn broer zelf Pokémon had om zichzelf te beschermen en zich gemakkelijk zou redden zonder hem maar hij was toch zijn broertje. Voordat hij zich kon herstellen draaide de twee Plasma leden die naast hun ‘leider’ had gestaan, ervandoor liepen bleef de man nog staan. “Jij en je vriendjes hoeven maar dít te flikken en we weten je te vinden, knul. Dus let voortaan op je woorden voordat je iets zegt.” Hij draaide zich om, om vervolgens achter zijn collega’s aan te lopen.. Sora snoof om de ergernis die hij had voor Team Plasma te benadrukken terwijl hij onbewust zijn hand tot een vuist had gebald. Mamoru liet hem aarzelend los maar keek nog onzeker uit zijn ogen, “Sora, ik wil terug naar de stad.. mijn opa en jouw broer..” de bruinharige jongen keek hem aan en besefte toen dat de kleine jongen gelijk had.. Roxas!

“Sparky, kom!” riep Sora naar zijn Pikachu die vrijwel direct reageerde toen de twee jongens richting het centrum renden, zo snel als dat Mamoru Sora bij kon houden, renden de twee over het pad dat hen leidde naar de opbergplaats waar de versieringen van het Victini festival lagen. De bruinharige jongen volgde Mamoru op omdat hij wist waar ze moesten zijn, het duurde daarom ook niet lang voordat ze bij het gebouw waren dat letterlijk en figuurlijk weggeblazen was door de enorme knal. Het eerste wat Sora deed was het gebied afzoeken naar zijn broer toen Mamoru zijn opa in het vizier kreeg, rende de kleine jongen naar hem toe. “P-pichu! Pi!” Sora draaide zich om naar het geluid en keek een paniekerige Suki in de ogen, ze had tranen over haar wangetjes heen lopen wat ervoor zorgde dat Sparky haar troostend in zijn poten nam, dit kalmeerde haar enigszins. “Wat is er gebeurd, meisje? Waar is Roxas?” vroeg Sora direct, Suki liet haar broer los en deed een stap in de richting van Sora waarna ze trillend naar een omgevallen ladder wees, de Pichu moest opnieuw haar tranen wegvegen waardoor ze steun zocht bij Sparky. De jongen aarzelde niet om er meteen op af te lopen en met alle kracht die hij in zich had de ladder te verplaatsen, daar lag zijn broer die al overeind kwam met een pijnlijke glimlach op zijn gezicht. “Sora.. da- Auw!” voordat de bruinharige jongen besefte wat hij deed, vloog hij Roxas om zijn nek.. hij was gewoon ontzettend opgelucht dat zijn broer in orde was, althans zo leek het toen hij losliet hield hij krampachtig zijn arm vast. “Rox..” begon Sora maar de blonde jongen opende zijn ogen al terwijl zijn greep om zijn arm even verslapte en een kwade blik vormde zich in zijn ogen . “Het was Team Plasma,” gromde Roxas kwaad, “Ze hebben de hele tent hier opgeblazen met dynamiet.. ik kon nog snel mijn Pokémon terugroepen voordat ik de grond raakte,” voegde zijn broer er kwaad aan toe maar had weer zijn arm beetgepakt, hij had duidelijk veel pijn aan zijn arm.. had Roxas dan zijn arm gebroken.. Nee toch?

Sora hees hem voorzichtig overeind terwijl hij neerslachtig naar de grond keek. “.. het spijt me dat ik niet op tijd was om je te helpen.. als ik dat geweten dan wa-“ maar Roxas snoerde hem de mond. “Wees blij dat je hier niet bij was, alle werknemers zijn met botbreuken weggebracht naar het ziekenhuis in Castelia City.” Alleen de jongen was hier niet zo zeker van en besloot om Roxas te ondersteunen naar het Pokémon Center. Eerst maakte hij van een sjaal, die hij uit zijn tas had gevist, een soort van doek waar Roxas’ zijn arm in kon laten rusten ook al leunde hij met al zijn gewicht tegen het lichaam van hem aan, hij zou zijn broer helpen. “Ik breng je naar het Pokémon Center.. ik denk niet dat je arm gebroken is maar we kunnen het beter na laten kijken,” sprak Sora vastbesloten toen hij rechtovereind stond keek hij met een woedende blik langs de Pikachu en Pichu af terwijl Sparky en Suki de bruinharige jongen vragend aankeken. “De volgende keer als ik hun rotkoppen zie, ben ik nog niet klaar met ze,” gromde Sora opgefokt waarbij Roxas hem vragend aankeek maar de jongen in kwestie had geen zin om nu alles uit te leggen, zijn eerste prioriteit was nu Roxas helpen zijn arm te verzorgen. Daarom begon Sora stevig door te lopen omdat hij zijn broer niet nog meer pijn wilde laten voelen dan dat hij al had. Het duurde daarom ook niet lang voordat ze het Center bereikte nog voordat Sora en Roxas naar binnen waren gelopen kwam zuster Joy naar hen toe gelopen. “Wat is er gebeurt?” vroeg ze vrijwel meteen toen ze Sora Roxas zag ondersteunen waardoor de vrouw hen naar binnen loodste, gevolgd door Sparky en Suki. “Ik kan het hier wel alleen,” mompelde Roxas tegen Sora toen ze bijna bij de balie waren daarom liet de bruinharige jongen hem maar los. Sora draaide zich om terwijl hij terug dacht aan de woorden van Team Plasma;

“Hoe weet jij zo zeker dat je zijn dochter kan vertrouwen als ze niet bij je is?”
“Jij en je vriendjes hoeven maar dít te flikken en we weten je te vinden, knul. Dus let voortaan op je woorden voordat je iets zegt.”

Kon hij zelf Chiara wel vertrouwen..? Hij had ja gezegd omdat hij zichzelf ervan wilde overtuigen dat wel te doen maar op de een of andere manier was hij er bang voor om zijn vertrouwen te verliezen door Chiara er door te verliezen ook al was hun band nog zo sterk .. hij had al een iemand verloren waar hij veel van hield daardoor had hij zijn zelfvertrouwen er al eerder aan verloren en dat wilde hij niet nog een keer meemaken. Als Chiara of Roxas wat zou overkomen zou hij het zichzelf nooit vergeven maar dat gold ook voor zijn Pokémon.. dus als hij Chiara of Roxas en zijn Pokémon wilde beschermen moest hij sterker worden en niet zozeer zijn Pokémon maar ook zichzelf. Hij moest er voor zorgen dat hij haar leerde te vertrouwen in wat betreft zijn situatie thuis maar of hij dat kon.. dat wist hij niet. Een ding was zeker Chiara was meer dan een vriendin voor hem en dat wist hij voor honderdprocent zeker dus het eerste wat hij zou als hij haar tegenkwam, zou hij direct met haar gaan praten. En dat zou zijn moeder ook van hem gewild hebben, de waarheid.

Sora zuchtte diep terwijl hij met een glazige blik naar de grond staarde, hoe moest hij in hemelsnaam Roxas vertellen dat hij hun enige gelukkige herinnering van hun moeder was kwijt geraakt..? “Sora..” De bruinharige jongen keek op toen hij de stem van zijn broertje abrupt hoorde, hij zag de bezorgde blik in Roxas’ ogen. “Hoe is het met je arm?” vroeg hij toen als afleidingsmanoeuvre maar Sora wist als geen ander dat hij door hem heen kon kijken. “Daar gaat het uitstekend mee.. ik ben niet achterlijk wat is er?” zei Roxas ongerust, “Je trekt het je toch niet aan hoop ik van me arm? Ik heb je al gezegd dat ik jou niks verwijt,” voegde hij er snel aan toe waarbij Sora lichtjes knikte. Hij moest de goede woorden weten te vinden want zoiets was niet makkelijk om te zeggen en zeker niet als je broer net zo veel waarde hechtte aan hetgeen wat hij kwijt was geraakt.. hij sloot zijn ogen voor een paar seconden. Sora besloot het gewoon te zeggen want Roxas moest het weten.. hij wilde geen geheimen meer bewaren voor hem. “Rox, ik wil je het wel zeggen maar niet hier..” sprak Sora toen hij zijn ogen weer had geopend, dit keer stonden ze echter niet droevig maar vastberaden. Roxas knikte als antwoord waarna hij Sora volgde naar hun kamer..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.