Hoofdcategorieën
Home » Mainstreet » I Thought we were friends » hoofdstuk 7
I Thought we were friends
hoofdstuk 7
Al een week lang lig ik hier. jullie zullen het wel raar vinden dat ik dat weet maar dat hebben ze me verteld, nou ja niet echt verteld toegefluisterd meer. Ik hoor stemmen, niet van personeel uit het ziekenhuis maar gewoon in mijn hoofd altijd heb ik dat al gehoord maar ik heb het nooit iemand verteld bang dat ze mij raar zouden vinden en bovendien ik hoor niet altijd stemmen dat hangt er vanaf, ik heb er zelf geen controle over, helaas.
ik hoorde en zie de doden, iedereen die dood is gegaan en ik heb gekend maar ook onbekenden alleen hebben ze wel allemaal wat met mij te maken. Ze zagen er nooit zo eng uit, gewoon doorzichtig en beeldschoon en een jurk aan,met vleugels soms, meestal geraffeld de meesten zien er oud uit want de meeste geesten zijn ook al oud want vroeger werd je gauwer een fee dan nu want iedereen was aardig en als je nog iets goed moest maken of nog een doel moest halen in je leven bleef je gewoon bestaan. Dan kon je niet meer gewoon worden maar je doel bereikte je niet. Al was je doel gehaald als fee je bleef het wel. feeën dwaalden altijd door mijn hoofd ze wisten wat ik deed en probeerden vaak met me te praten maar ik probeerde me zo goed als mogelijk af te sluiten voor hun en dat lukte me met behulp van een vrouw die je dat kon leren, ja kon ze leeft niet meer de reden is onbekend maar zodra ik klaar was met mijn opleiding van een jaar is ze dood aangetroffen in haar huis. Mensen die feeën zien worden er later vaak zelf ook een maar zij niet, wat een raadsel is. Natuurlijk ga ik dat tegen niemand zeggen, ze zullen me in een gekkenhuis stoppen.
Door een ding kun je als je feeën hoorde niet een fee worden en dat is als je er door gedood word. Maar dan heb je nog een fee nodig die ook letterlijk niet honderd procent fee is en dus nog menselijk is.
Ze vertellen me dingen, angstaanjagende dingen, over eeuwenoude tempels maar ook over wereldoorlogen. Ze weten alles dat is het verraderlijke en zijn enorm gevaarlijk ze kunnen de toekomst zien maar ook het verleden. en het engste is nog wel ze hebben overal hulpjes in de wereld en kunnen overal zijn waar ze maar willen en ook heel snel, binnen een oog knipper zijn ze verdwenen.
Ik weet dat ze hier zijn ik kan ze voelen, ik voel dat iedereen gevaar loopt voor ze maar ze houden me in slaap ik kan niet mijn ogen open doen. Ik weet dat Mainstreet er was, ze praatte tegen mij maar nu zijn ze weg. Natuurlijk weet ik waar ze zijn dat hebben ze me verteld. Ook dat ik geen vrienden mag hebben want dat is te gevaarlijk iedereen die wel bevriend met me is is nergens meer veilig de rest van zijn/haar leven.
Ze zijn nu weg op een vakantie en ze moeten repeteren alleen Daan komt af en toe langs meestal neemt hij mijn stiefzusje mee. Ik hoorde alles in de ambulance die piep die door merg en been ging, hoe Daan lieve woordjes toefluisterde dat alles wel goed zou komen hoe ik de ambulance uit werd gereden dat mijn hart weer in gang werd gebracht na vier minuten net voor het te laat was. Ik hoorde alles ik stond erbij ik zag alles maar kon niks doen. Kon ik maar zeggen tegen ze dat alles goed met me ging zeggen wat ik hoor, hoe ik me voel, kon ik maar alles zeggen al was het maar een klein teken dat ze het wisten dat ik ze hoorde.
Eigenlijk best logisch iedere fee goed of kwaad ziet hoe die dood gaat voelt alles of hij/zij er bij is. Het woord fee klinkt altijd of ze heel aardig zijn maar dat zijn ze eigenlijk niet een beter woord vind ik geest maar zo kun je ze niet allemaal noemen want een deel is ook goed. Alleen je hebt er niet veel van ook al zijn ze er wel.
Ik hoorde dus alles ik heb ze zien huilen, bang dat het niet meer goed komt. De angst kon je gewoon zien in hun ogen. Het was hartverscheurend ik wou dat ze wisten dat ik er gewoon was dat ik ze kon horen, dat ze niet bang moeten zijn dat ik het niet red.
Zo vaak komen ze me niet meer opzoeken ze hebben de hoop opgegeven behalve een en dat is Daan, ik weet dat hij weet dat ik er ben ik hem hoor. Hoe dat is me een raadsel maar daar zijn vele theorieën, de meest voorkomende is met een tweeling met deze gave - al noem ik het liever nachtmerrie- maar ik weet zeker dat we geen tweeling zijn. Natuurlijk niet dat zou veelste raar zijn en bovendien zou de paparazzi dat wel hebben geweten en achtergekomen zijn. Bovendien we lijken niet eens op elkaar. Ik zal uitzoeken hoe hij dat weet maar eerst zal ik mijn ogen open doen al zal ik daar nog wel even voor moeten vechten ik kan het niet meer aanzien dat ze om mij verdrietig zijn.
Reacties:
niceee