FanFic.nl

Lost Dreamers ~ Luke Hemmings

001

"Je bent laat. Waar was je? Denk je dat mijn huis een hotel is?"
Luke staarde uit het raam, zichzelf buitensluitend van alles om hem heen. Hij had een voorkeur om alleen te zijn. Geïsoleerd. De wereld was tegen hem. Hij haalde zijn hand door zijn haar waarna hij ze in zijn broekzakken stopte. De stem van de oude man spoelde over hem op dezelfde manier als de ruige watergetijden. Misschien was het beter voor Luke om hem te vermijden. Misschien was het beter voor hem dat de woorden van deze man zijn dromen kapot maakte. Misschien maakte het niet uit dat de woorden van deze man hem pijn deed.
"Je ouders hebben je achtergelaten. Is dit hoe je ons terugbetaald na alle goede daden die we voor je deden? Je hebt een dak boven je hoofd, voedsel om te eten, en kleren op je rug. We gaven je alles. Probeer je soms je eigen graf te graven, nutteloze punk?"
De man staarde naar de blondharige tiener die maar een paar centimeter van hem vandaan stond. De man was niet blij. Hij bleef kijken naar zijn neefje.
De kapsel van zijn neefje liet hem eruit zien als een rebel. Leren jacket en studs die pasten bij de diepte van zijn blauwe ogen, blauwe, paarse en rode plekken waren te zien op zijn huid en zijn ogen lieten wrok en de pijn van een puber zien. Luke vormde zo zijn identiteit. Zijn wereld botste met die van de man die voor hem stond.
De man was gefrustreerd. Luke weigerde om te doen wat hij zei want de woorden van de man waren bedekt met niets meer dan afkeer.
"Heb je gevochten op straat?" verdachte de man schreeuwend.
Zijn hand glipte naar Luke's gezicht, pakte zijn kaak vast met hebzucht. Luke keek op, onverschrokken was hij. Hij knarste zijn tanden, proefde waanzinnige woede tussen zijn lippen. Hij zou gaten in de muren kunnen slaan als hij hier bleef. Hij zou zijn stief familie kunnen slaan tot hij blauwe plekken achterliet op hun huid, als de duivel in zijn hoofd ervoor zou kiezen om uit te breken. Luke bleef ongeïnteresseerd voor zich uit staren. Zijn ogen waren ondoorgrondelijk. Zijn stief familie vermoordde hem van binnen, keer op keer. Het was alsof ze hem plat stampten op de vuile grond.
"Gevochten?" Luke's lippen krulden zich in een grijns. "Waar heb je die achteloze roddels van gehoord?"
Zijn oom verloste zijn greep. Luke zag hoe zijn rechter hand zich balde tot een vuist. De man stond nietszeggend voor hem, niet in staat op woorden uit te spugen.
"De directeur belde!" schreeuwde de oude man uiteindelijk. Zijn toon was nijdig. Luke's houding was het die hem boos maakte. Hij trok de mensen om hem heen in zijn problemen, maar duwde goede mogelijkheden van hem vandaan.
"Ik heb je ingeschreven op Southview High. Wat wil je nog meer? Waarom was je niet naar school geaan gisteren? Waarom wil je je tijd verspillen op straat, punk?"
Luke klemde zijn hand om de uiteinde van zijn jacket, hij bedacht zich dat hij zijn tijd niet om zulke kleinzielige zaken moest verspillen.
Hij negeerde de man, en liep de trap op om naar zijn kamer te gaan. Zijn ledenmaten deden pijn na al dat skateboarden in de kleine zijstraatjes.
"Punk, doe wat ik je zeg voordat ik besluit om je weg te sturen."
De ruimte die voor Luke was bedoeld was nooit juist. Hij leefde met zijn oom die voor zijn eigen familie zorgde. Luke was daar gewoon bij, zoals een huisdier. De wereld was te zwaar op Luke zijn schouders.
Zijn stief familie plande zijn toekomst. Zij groeven zijn pad en vormden zijn dromen. Hoewel hij het verschuldigd was aan hun omdat ze hem een thuis gaven, vond hij het niet leuk. Hij haatte het. Hij had niets te zeggen over zijn leven en het maakte hem ziek.
Luke had nergens om naar toe te gaan, daarom moest hij zich wel aanpassen aan thuis, aan de mensen in het huis.
Thuis was hel. Hel was thuis.
De wereld verscheen groot en verloren in zijn ogen. Alles waar Luke om wenste was voor een vertrouwde pad om te volgen. Een vertrouwde pad om achterna te gaan. Hij had iemand nodig om hem te vertellen dat hij het waard was.
Dat hij niet zomaar een waardeloze "punk" was.
Dat hij geen jongen was die vertrouwde op een familie die niets meer dan leegte voor hem voelde.

Reacties: