FanFic.nl

Lost Dreamers ~ Luke Hemmings

002

Luke weigerde om zijn blonde haren te fixen. Hij was niet onder de indruk van de kleding dat hij dragen moest.
Ontevreden pakte hij zijn leren jacket en droeg het over zijn school uniform waarna hij een pakje nicotine in zijn jaszak liet glijden. (Ja, in zijn nieuwe school moest hij een schooluniform aan doen.) Hij kon niet geloven dat hij naar een school moest dat bedoeld was voor rijke mensen. De hogere klassen. En hij moest daar nu een deel van zijn, of hij nou een wereld van verschil was met ze of niet.
Zonder gedag te zeggen tegen zijn stieffamilie, en zonder ontbijt te eten liet hij het huis uit, zich afvragend in wat voor fucked up plek hij nu weer geketend zou zijn.
Zijn horloge vertelde hem dat hij te traag was: hij was een uur te laat voor school. Het kon hem niet veel schelen.
Luke voelde zich immuun voor de buitenwereld.
Hij stond aan de kant van de stoep en bekeek de perfecte schoolgebouw. Hij wilde een afstand houden van de hogere klassen maar dit, dit paste niet bij zijn reputatie. Normaal gesproken verborg hij zichzelf in zijn eigen kleine wereldje.
De poort van de school was bedekt met groen, en er waren bloemen in alle geuren en kleuren. Studenten waren al toegewezen naar hun lokalen. Hij ademde diep in en wilde naar binnen lopen maar bedacht zich toen.
"Ik hoor hier niet. Damn!" schold Luke, grijpend naar zijn haar.
De woorden van zijn oom raakten hem diep in zijn hart. Nutteloos. Nutteloze punk.
Wat voor een toekomst had ik? Dit was een manier om hem zelf uit te horen.
Hij schudde zijn hoofd. Hij was al laat, waarom zou hij nog naar binnen gaan?
"Fuck this," mompelde hij.
"Wat ben je aan het doen? Ga je niet naar binnen?"
Luke schrok van de stem, maar draaide zich nonchalant om. Zijn ogen ontmoetten die van een meisje. Ze had haar schooltas zorgeloos over haar schouder gehangen. Ze verroerde zich niet en bekeek hem met veel zelfvertrouwen, maar het was niet het soort zelfvertrouwen die de hogere klassen lieten tonen. Haar stem had een soort toon. Een toon die bedoelt was voor zelf bescherming óf om mensen uit te lokken. Een type toon vol met uitdaging.
"Kan je niet praten, pretty boy?" vroeg ze grijnzend. Ze gaf geen fuck dat Luke haar een doordringende blik gaf.
"Wat?" vroeg Luke met ziedende woede. "Ik ga niet naar binnen."
"Dacht ik al." Het meisje antwoordde kort, ze controleerde haar horloge. "Ben je een leerling hier, of-" Ze onderdrukte een lach, haar lippen waren gevormd in een lichte grijns. "Of ben je verdwaald?"
"Nieuwe leerling," antwoordde Luke met een monotone stem.
"En je bent laat."
"Jij ook."
Toen deed het meisje iets wat hij nooit verwacht had dat ze zou doen.
Ze pakte hem bij zijn arm en trok hem weg van de ingang. Ze liep naar de muur rondom de school. De muur was hoog en diende voor bescherming. Hij dacht dat zijn oude school erg was, maar dit ging te ver.
"Wat de hel ben je aan het doen?" siste Luke. Zijn woorden kwamen er hard en bruut uit. Hij duwde haar hand weg.
Hij begreep niet waarom het meisje zich tegen de muur aan duwde, afdwalend van de ingang. Hij kon zijn ogen niet van het meisje afhalen.
“We zijn fucking laat, pretty boy. Volg me, of wil je soms dat de directeur ons pakt?”
Het meisje duwde zichzelf af en sprong. Ze greep zich met beide handen vast aan de muur en trok zichzelf op.
Luke bekeek haar met open mond. Ze had met succes haar benen over de muur heen geklapt en had haar hand naar hem uitgestoken. Luke's lippen hadden zich omhoog gekruld. Hij greep haar hand vast en probeerde over het obstakel heen te komen. Toen het hem gelukt was grijnsde ze, blij dat hij haar gevolgd had.
Luke had haar stiekem bekeken, nieuwsgierigheid wervelde in zijn gedachten. Hij schraapte zijn keel, hij was nog steeds beduusd door wat ze net gedaan had.
"Hoe heet je?"
Ze keek naar hem met een uitgestreken glimlach.
"Ruby Ward. We kunnen vrienden worden, pretty boy."
Hij fluisterde haar naam in zijn hart, denkend dat deze plek misschien helemaal niet zo fucked up was.

Reacties: