FanFic.nl

Come Home. ~one shot~

Come home

Zachtjes luisterde ik naar het nummer. Het nummer wat hij had geschreven en had gezongen. Deed het pijn? Ja. Miste ik hem? Zo erg! Tranen stroomde langzaam over mijn wangen heen, maar waarvoor? Ik had het uitgemaakt met hem. Ik! Deed het pijn toen ik het uit maakte? Absoluut.
Er gaat geen dag voorbij dat het me niet pijn doet. Ja ik heb het uit gemaakt, maar mag ik dan niet huilen? Mag ik dan niet schreeuwen van de pijn die zich voor doet in mijn borstkast? Soms weet je niet meer wanneer het wel of geen goed moment is om het uit te maken. Hij was speciaal voor mij en we hadden al zoveel mee gemaakt. Hordes fans die achter hem aan zaten en mij weer verafschuwden dat ik met hem had. Fotograven die ons op de hielen zaten en we weer eens onze benen uit onze lijf moesten rennen. Ik miste hem en ik had spijt ervan. Maar hij was een popster, en ik? Ik was gewoon ik. Een of ander dood normaal meisje die in een coffee corner werkte en waar hij eenmalig was geweest. Ik herkende hem en hij viel als een blok voor mij.

De dag dat hij die coffee corner in kwam vergeet ik ook echt nooit meer. Hij had een petje op, een enorm grote zonnebril met een spijker jack waarvan de mouwen leken afgeknipt omdat het daar rafelde. Hij had een soort galaxy achtige broek aan en liep op hoge plateau schoenen. Mensen keken hem wel aan, maar meer op de manier alsof hij een of andere rare freak was die weer eens een andere stijl had. Dat had hij ook! Hij was nooit normaal geweest. Die dag was onvergetelijk. Hij vroeg een grote kop koffie met extra melk en 2 suiker erin. Hij had een geblindeerde zonnebril op zodat niemand zijn ogen zou kunnen zien.. maar ik zag ze. Ik zag ze erdoorheen. Zijn prachtige hazelnoot bruine ogen kwamen door de bril heen. Niemand zag het, alleen ik. Terwijl ik zijn kop koffie had gemaakt, ging hij ergens zitten achterin een hoek waar het stil was. Alsof hij undercover was of zo. Hij hield alles vanonder zijn zonnebril in de gaten zodat niemand hem zou herkennen leek het wel. Ik vond hem mysterieus. Hij trok juist wel mijn aandacht! Toen hij zijn koffie op had, schreef hij wat op het servetje met een pen die hij zomaar ergens vandaan had weten te toveren. Hij was op gestaan en had de corner verlaten. Zo snel als ik kon liep ik erheen. Zijn beker stond nog op het servet en ik had zijn beker eraf gehaald. Het enigste wat er op stond was een telefoonnummer. Ik wist niet wat ik ervan moest denken maar stak het servet toen in mijn schort zak en ging verder werken. Die avond nam ik het servet goed vast en tikte zijn nummer in. Moest ik hem bellen? Ik durfde het niet. Ik durfde het niet en heb het nummer dan ook gewist. Wat deed ik met het servet? Niks. Ik legde het op de eettafel neer, stond op, gaf mijn kat nog een aai over de bol heen en ging naar bed toe.
Die volgende dag zat ik al vroeg aan de eettafel met een kop koffie en het servet wat voor mij lag. Ik wou hem wel bellen, aangezien hij zo mysterieus was en ik mij toch wel aangetrokken voelde. Mijn telefoon lag ernaast en ik pakte deze en tikte het nummer nogmaals in. Dit keer drukte ik op “bellen”. Het leek een eeuwigheid te duren, maar hij nam al na drie keer overgaan op. ‘Bill’ klonk het aan de andere kant van de lijn. Mijn adem stokte in mijn keel en ik kreeg er geen woord uit. Ik wist het! Ik wist dat ik hem ergens van kende ondanks dat hij vermomd was. Hij hoefde niet eens zijn achternaam te zeggen. Ik wist het al. ‘Hi.. met het meisje uit de coffee corner..’ zei ik zachtjes. Het leek wel alsof ik zijn glimlach door de telefoon hoorde. We hebben veel gepraat die ochtend. Ik was eigenlijk te laat voor werk maar mijn collega’s hadden me uit de brand geholpen door een smoes te verzinnen dat ik ziek was, dus hoefde ik niet te werken.

Er gaat geen dag voorbij dat ik hem niet mis. Wanneer ik zijn stem hoor breekt mijn hart voor de zoveelste keer. Wanneer ik hem weer zie op tv, huil ik. Ik hield van hem. Nee! Ik hou van hem. Alles van ons had ik bewaard. Foto’s, spullen wat hij voor mij gekocht had. Concertkaartjes, vip kaartjes die ik allemaal gekregen had omdat ik DE vriendin van was. Langzaam stond ik van mijn bank op om mijn telefoon te pakken. Zijn telefoon nummer had ik bewaard.. waarom? Omdat ik hem niet zomaar uit mijn leven kon wissen. Omdat ik het lef niet had alles wat ik van hem had gekregen, zomaar weg te gooien alsof het onzin was. Nee.. nee dat kon ik niet. Rustig zakte ik neer op de bank en keek ik naar zijn telefoon nummer. Moest ik dit wel doen? Ik bedoel, ik heb het uit gemaakt en dit was alweer bijna een half jaar geleden. Een half jaar geleden.. alsof het gisteren was dat ik hem nog zag. Zijn mooie en prachtige ogen.. zijn perfecte zachtroze lippen. Zijn piercings. Zijn tattoo’s die hem maakte tot wie hij was…
Voor ik het wist had ik al op “bellen” gedrukt. Pas na zeven keer over gaan werd er opgenomen alsof het een soort of haast was. ‘Emmy..’ hoorde ik hem zeggen. Tranen begonnen weer te stromen over mijn wangen. ‘Bill.’ kwam er alleen maar uit mijn mond. Het bleef stil van beide kanten. Had ik wel goed gedaan om hem te bellen? Misschien was hij al door gegaan met leven en had hij al een nieuwe vriendin gevonden.. ergens geloofde ik dat niet. Mijn hoofd mocht dit dan wel denken, maar mijn hart was in gevecht met mijn hoofd. Wel, niet, wel, niet, wel, niet. Toen zij hij de woorden die ik wou horen, alsof er niks aan de hand was.

“Come home Emmy, come home…”

Reacties: