FanFic.nl

My trust is broken (PAUZE)

>10<

Geschrokken sta ik op en ik heb al wat gezegd, zonder dat ik er erge in heb. Michael en Chantal zie ik omkijken, maar dat maakt me niet uit. Vragend kijk ik mijn vader aan. Wat doet hij hier en waarom is hij vrij? Het maakt me ook niks uit, want ik wil niks meer met hem te maken hebben.
,,O my fucking god!” Hoor ik Chantal roepen en ze staat op. ,,Michael, het is denk ik beter als wij ze even wat privacy geven.” Chantal trekt Michael omhoog. Wat?! Nee, zij moeten niet weg. Mijn vader moet weg! Ik ga voor Chantal staan.
,,Jullie gaan nergens heen, ik wil niks met hem te maken hebben. Wij gaan met z'n drieën eten en zij gaan weer weg.” Zeg ik tegen haar.
,,Weet je het zeker?”
,,Ja, Chanti. Ik wil niet met hem praten. Jij weet wat er gebeurd is, ik hoef hem nooit meer te zien.”
,,Nola...” Ik schrik, mijn vader, moeder en de twee agenten staan nu opeens achter me. Ik draai me om en wil net tegen mijn vader zeggen dat hij weg moet gaan als hij me aanraakt.
,,Raak me niet aan!” Roep ik boos en ga meteen naar achteren. Ik sta nu naast Chantal.
,,Ik denk niet dat dit het perfecte moment is, meneer Henderson.” Ik kijk Chantal aan. Hoe kan ze nou zo rustig tegen hem praten? En waarom stuurt ze hem niet weg? ,,Ze wilt duidelijk niks met u te maken hebben, dus u zult het moeten laten rusten.”
,,Ik vind dat je een beetje overdrijft hoor schat.” Mijn moeder kijkt me aan.
,,Ik vind dat Nola niet overdrijft.” Dankjewel, Chantal. Mijn ouders kijken haar verbaasd aan. ,,Ja, sorry maar het is niet niks. Meneer Henderson, u heeft iemand vermoord en dat deed u voor de ogen van uw dochter.”
,,Dat is vier jaar geleden gebeurd, ik ben veranderd.” Mijn vader probeert contact met me te zoeken, maar ik negeer zijn blik en kijk naar Chantal.
,,Dat kan nog wel zo zijn, maar dat moment zal altijd in haar geheugen staan. Nola zal het zich altijd herinneren, wat u er ook tegen probeert te doen.”
,,Wat moet ik dan doen? Ik zit de komende zestien jaar nog vast en ik wil mijn dochter wel graag zien.”
,,Mij lijkt het nu het beste om te vertrekken. Dat is voor u beter, maar ook voor Nola. Misschien kunt u het over een paar jaar weer proberen.”
,,Is dit je vader?!” vraagt Michael nu aan me, terwijl hij aan de andere kant naast me komt staan. Dit voelt best fijn. Mijn beste vriendin aan de ene kant en mijn beste vriend aan de andere kant. Er kan me niks gebeuren, ik voel me sterk. Ik knik naar Michael. ,,Hé, maar je vader was toch dood?”
,,Dood? Welnee, ik ben springlevend.” Ik kijk mijn vader met een vernietigende blik aan. Denkt hij nou echt dat Michael blind is? Michael ziet hem toch ook wel voor ons staan? ,,Nola, ik wil alleen even met je praten. Maar twee minuten.”
,,En weer is het alleen maar 'ik'. Jij praat over niks anders dan jezelf. Jij doet altijd wat je zelf het beste vind. Jij denkt nooit aan een ander!” roep ik kwaad naar mijn vader. Ik ben echt woedend. ,,Jij hebt misschien vrede met het feit dat je iemand vermoord hebt, maar ik niet. Je vermoord geen mensen en zeker niet voor de ogen van je dochter van veertien!”
,,Was je veertien?” roept Michael geschrokken.
,,Ja, ik was veertien. Leuke leeftijd hé om eerst zelf een pistool naar je hoofd te zien krijgen en dan ook nog eens je eigen vader die iemand vermoord.”
,,Jij weet ook dat ik geen andere keus had. Als vader wil jij je kind altijd beschermen.”
,,Beschermen betekend nog niet vermoorden. Natuurlijk had je andere keuzes, de politie was onderweg. Al had je heel even gewacht, was het allemaal niet gebeurd.”
,,Ik kan de tijd niet terugdraaien.”
,,Kon het maar. Hoe denk je dat ik me gevoeld heb? Natuurlijk was ik bang, omdat die man een pistool op mij gericht had. Ik had dood kunnen gaan die dag, de angst stond in mijn ogen. Waarom had je in godsnaam een pistool bij je? Dan spoor je toch ook niet?!”
,,Nola, ik deed het alleen om je te beschermen. Ik had het gevoel dat ik het moest doen, want anders was jij vermoord.”
,,Prima, maar dan moet je nu ook niet gaan klagen omdat je in de gevangenis zit en mij of Ryan nooit meer mag zien. Want ik zal nooit langskomen en ik zal er alles aan doen om te voorkomen dat Ryan jou wil zien. Wij willen geen vader die ons het verkeerde voorbeeld geeft. Mij heb je misschien al het verkeerde voorbeeld gegeven, maar Ryan is nog niet door je verpest.”
,,Verpest? Je broertje is niet verpest.”
,,Nee, Ryan is niet verpest, maar ik wel. Ik was getuigen van alles. Wat had je gedaan als ik nu ook in de gevangenis zat omdat ik iemand vermoord had?”
,,Je hebt niemand vermoord.”
,,Nee, nog niet. Ik heb jou genen pap, dus op een gegeven moment zal ik ook wel iemand vermoorden of ernstig verwonden.”
,,Die niet zo raar. Nola, het spijt me echt verschrikkelijk dat je getuigen moest zijn van alles, maar...”
,,Het spijt je?” Ik lach sarcastisch. ,,Jij weet niet eens wat spijt is. Ik moest jou geheim zo lang dragen, ik loog zelfs tegen mijn allerbeste vriendin en tegen mijn twee beste vrienden: Michael en Zayn.” Iedereen in het restaurant kijkt ons aan, maar dat maakt me echt niets uit. Ik ben woedend op hem, woedend en ik wil dat hij verdwijnt.
,,Je hoefde niet tegen ze te liegen.”
,,Natuurlijk wel! Als ze het wisten, zouden ze me met jou vergelijken. Zouden ze denken dat ik hetzelfde was als dat jij bent en misschien hebben ze wel gelijk. De genen draag je over op je kinderen en dus heb ik jou genen of Ryan. Hoe rot denk je dat ik me voelde bij elke leugen tegen haar?” Nu wijs ik even naar Chantal, om duidelijk te maken tegen mijn vader wie ik bedoel met 'haar'. ,,Begrijp het nou eens! Jij bent dood voor mij en daarom heb ik dat ook tegen iedereen gezegd. Ik heb je vier jaar niet opgezocht, zegt dat niet genoeg voor je? Ik wil je niet zien of spreken! Ik haat je!” Nu prikken de tranen achter mijn ogen, maar ik slik ze weg. ,,En weet je wat nog het ergste is van dit alles?” Michael, Chantal, mijn ouders...ze hebben allemaal hun aandacht op mij gericht.
,,Nou schat?” vraagt mijn moeder. Ulg, dat schat mag ook wel weg hoor.
,,Dat ik mezelf het meeste haat, omdat ik loog tegen mijn allerbeste vriendin. Dat zal ik mezelf nooit vergeven, want mijn allerbeste vriendin.” Ik wijs weer naar Chantal. ,,Zij vertelt mij namelijk wel altijd alles, ook al is dat heel moeilijk voor haar om te vertellen, ze vertelt het me toch, omdat beste vriendinnen dat doen. Door jou heb ik vier jaar lang tegen haar moeten liegen! En nu wegwezen!” Mijn vader probeert nog een stap in mijn richting te zetten. ,,Ga weg!” roep ik en nu kan ik mezelf niet meer beheersen en barst in tranen uit.


Mijn allerbeste vriendin, die mij wel alles verteld! Ik kan er niet meer tegen! Dat zinnetje blijft in mijn hoofd spoken. O, Nola als je het toch eens wist. Tranen ontsnappen nu ook uit mijn ogen en ik trek Nola snikkend in een knuffel.
,,Ik denk dat het nu toch beter is als u gaat.” Hoor ik Michael zeggen en ik kijk heel even op. Ik zie dat Michael, Nola's ouders en de twee agenten wegstuurt. Heel goed! Nola kan het duidelijk nog niet aan om haar vader te zien en dat is ook logisch. Ze moet het allemaal nog verwerken, het incident staat nog zo op haar geheugen gegrift. Het heeft tijd nodig en ik ben er voor haar, hoe lang het ook duurt. Nola gaat uit mijn omhelzing en kijkt me aan, met nog steeds de tranen die over haar wangen gaan.
,,Het spijt me dat je dit heb moeten mee maken.” Zegt ze snikkend. ,,Ik haat mezelf echt. Ik heb tegen je gelogen, vier jaar lang terwijl jij me altijd alles verteld.” Michael geeft ons nu allebei een knuffel. ,,En sorry dat ik je nu aan het huilen maak.” Nola haalt wat tranen weg van mijn wangen.
,,Het is niet erg.” Zegt Michael.
,,Niet erg? Ik haat mezelf omdat ik Chantal voorgelogen heb voor vier jaar lang, Mikey. Dat doe je je beste vriendin niet aan. Chantal heeft me altijd alles verteld en ik heb dat niet gedaan!” Mijn ogen laat ik naar beneden vallen. Als Nola door blijft praten, dan houd ik het echt niet meer.
,,Het maakt niet uit. Ik snap dat je het niet wilde delen. Je wilde niet dat ik je ging vergelijken met je vader en dat zal ik ook nooit doen. Je weet natuurlijk ook nooit hoe mensen reageren als ze ergens achter komen.” Snik ik, terwijl de tranen nog steeds een weg over mijn wangen banen.
,,Echte vriendinnen reageren goed, dat heb ik wel gemerkt aan jou. Eindelijk had ik de moed het je te vertellen en het enige was dat je geschrokken reageerde, maar je bleef bij me en geloof me als jij met een groot probleem zat, zou ik ook bij je blijven en je steunen. Ik ben er altijd voor je, dat weet je toch?”
,,Ja en ik ben er altijd voor jou.” Ik slik een paar keer voordat ik Nola pas weer aan durf te kijken. Ik hoop echt niet dat ze de schuld in mijn ogen kan zien.
,,Mooi zo!” Nola veegt de tranen van mijn wangen. ,,Ik ben blij met jou als mijn beste vriendin en dat je me genoeg vertrouwd om me alles te vertellen. Al je problemen, maar ook al je positieve nieuwtjes. Ik kan me geen betere vriendin voorstellen.” Ze geeft me een kus op mijn wang en trekt me nog een keer in een knuffel. Daarna gaan we weer zitten aan de tafel en beginnen we aan ons eten.


Ik hoor dat Chantal een klein zucht laat ontsnappen, maar ik laat haar maar even. Ze heeft net gehuild samen met Nola, ze zijn gewoon moe van het huilen.
,,Zullen we anders vanavond nog wat clubs in? Ik moet mijn gedachten echt ergens anders op zetten.” Nola kijkt mij en Chantal met glinsterende ogen aan en Chantal haalt haar schouders op.
,,Hé, het gaat alweer met mij. Een beetje afleiding is juist goed, ook voor jou.” Nola kijkt Chantal iets wat doordringend aan. Wat bedoeld ze nou? ,,En jullie slapen bij mij, dus geen probleem toch? Alsjeblieft Chanti! Naar die karaokebar of zo, bij de bakker, dan kan ik even alles van me af zingen.” Ik grinnik even. Nola kijkt Chantal nu bijna smekend aan.
,,Ik weet niet.”
,,Wat is er nou met je? Voor mijn huilbui en voordat mijn vader kwam, vond je alles nog super leuk en nu na dat allemaal, vind je het niks meer? Heeft het met het logeren te maken? Wil je niet blijven slapen bij mij? Of heeft het met je vader te maken, dat je bang bent dat hij boos word omdat hij niet wilt dat je bij mij bent?”
,,Welke dag is het?”
,,Vrijdag.”
,,Dan I'm in. Maar Michael en Zayn gaan ook mee, kan jij tenminste lekker lopen tongzoenen met Zayn.” Antwoord Chantal tegen Nola, terwijl ze haar tong uitsteekt. Nola kijkt haar even raar aan, maar schudt daarna lachend haar hoofd als ze hoort wat Chantal zegt over Zayn.
,,Ik ga zingen.” Zegt ze en houdt een papiertje omhoog.
,,Wat is dat?” vraag ik.
,,Mijn eigen geschreven nummer, die ik wil zingen.”
,,Mag dat dan zomaar?”
,,I don't care. Ik ga gewoon staan en zingen. Chanti, ik wil leven. Je weet wat ik altijd zeg: you only live once.”
,,Trust your friends and tell them everything, is ook je motto.” Zeg ik en ik zie dat Chantal even moet slikken. Ik schenk er maar niet teveel aandacht aan, als Chantal met iets zit, zal ze vast en zeker wel naar me toekomen toch?
,,Zullen we gaan dan? We bellen onderweg Zayn wel.” Chantal staat snel op en trekt Nola omhoog.
,,Wow, ik heb Zayn allang al geappt. Hij staat straks gewoon voor het café.”
,,Ik wil gewoon even mijn gedachten op iets anders brengen.” Zegt Chantal en trekt Nola en mij naar buiten.


Ja hoor, ik ben weer eens te vroeg. Toen mijn ouders zeiden dat ik mocht gaan en dat Nola graag wilde dat ik kwam, ben ik meteen weggegaan. Ik kan niet wachten om Nola weer te zien, te mogen vasthouden en misschien wel verder? Nee, ik heb duidelijk gemerkt dat ze Drew leuk vind, dus ik zal niks proberen. Dan zie ik ze aankomen en ga naar Nola, Chantal en Michael toe, waarna ik ze alle drie een knuffel geef.
,,Gezellig dat jij er ook bij bent. Doe je wel voorzichtig?” Ik kijk Chantal aan.
,,Huh? Waarom zou ze voorzichtig moeten zijn?” Nola kijkt me verbaasd aan.
,,Ze is toch altijd zo stuntelig. Straks komt ze weer bont en blauw thuis en dan krijgen wij de schuld van haar vader. Wie weet wat er dan met je gebeurd.” Zeg ik tegen Nola. ,,Misschien slaat hij jou dan ook wel.”
,,Ook?” Nola richt zich op Chantal. ,,Slaat je vader jou dan?”
,,Wat?! Waarom dat nou weer?”
,,Niet dan? Waarom zegt Zayn dan dat je vader mij dan ook slaat?”
,,Je zult me verkeerd begrijpen, Nola.” Zeg ik snel, voordat ik straks ruzie heb met Chantal. ,,Laten we een gezellige avond nou niet verpesten.”
,,Je hebt gelijk. Sorry Chanti, als het zo was had je me dat wel al verteld hebben.” Nola loopt het café in en trekt ons alle drie mee.

Binnen ga ik naast Nola staan. Ik zou nu zo graag haar hand vastpakken, maar ik durf het niet. Bang dat ze het niet wilt en boos word. Chantal gaat aan de andere kant van Nola staan en Michael weer naast Chantal.
,,Wat wil je drinken?” Michael kijkt Chantal vragend aan.
,,Doe maar een cola.”
,,Geen drank?” Ze schudt haar hoofd en Michael drukt snel een kus op haar wang, waarna hij met mij wegloopt om drinken te halen.
,,Jij kan het wel goed vinden nu hé met Chanti.” Ik kijk Michael aan en hij knikt.
,,Hebben jullie het weer goed gemaakt?” Michael knikt terwijl hij de drankjes aanneemt. Hij geeft mijn drinken en die van Nola aan mij en we lopen terug. Ik geef de cocktail aan Nola en kijk even naar Chantal. Ze lijkt wel van iets geschrokken en ze kijkt de man op het podium aan. Wat is er met hem en waarom kijkt ze zo geschrokken?
,,Proost op de allerbeste vrienden die ik me maar kan wensen.” Roept Nola en houdt haar cocktail omhoog. Wij doen hetzelfde, maar dan met onze drankjes en we tikken Nola's glas aan. Vrienden, hé. Zie je wel, ze ziet me alleen maar als haar beste vriend. Nu zou ik willen dat ik in huilen uit kon barsten en naar buiten kan rennen, maar dan sta ik helemaal voor gek. Nee, ik heb het voor eens en altijd verpest bij Nola. Nola houdt van Drew en ik moet een ander zoeken, het is niet anders. Michael slaat zijn armen om Chantal heen en legt zijn hoofd op haar schouder.
,,Wow, heb ik wat gemist?” vraag ik lachend terwijl ik naar de twee wijs. Nola knikt.
,,Mikey en Chanti zijn een stelletje.” Zegt ze trots en ik zie dat Chantal begint te blozen. ,,Hèhè, die vent is eindelijk klaar! Nu kan ik!” Nola rent naar het podium, terwijl de man langs Chantal naar de uitgang loopt.

Reacties: