FanFic.nl

I've Come To Burn Your Kingdom Down

xv.

Er was een tijd geweest dat Harry op één hand kon tellen met hoeveel mensen hij een bed gedeeld had, want als maagd en eenzaat was het niet relevant dat hij überhaupt opzij zou schuiven voor iemand. Grace wurmde zich sowieso haar plekje altijd zelf in, en hij had ook zijn ouders (niet tegelijkertijd) bij in bed gehad. En dat was het.
Nu kon hij zich de aanleiding naar bepaalde ochtenden niet eens meer herinneren. Een gapend zwart gat en dan George’s smoelwerk in zijn gezicht zodra hij zijn ogen opende, of Ron die het blijkbaar niet tot zijn eigen bed had gehaald en aan de voet van het zijne was gaan liggen, of Hermelien die haar arm om zijn heup had gewikkeld en zijn voorkant lag te knuffelen.
Maar wakker worden in Charlie’s bed was helemaal anders. Zijn blikveld was witte huid en wazige sproeten. Hun benen waren zo verstrengeld dat Harry niet zou willen bewegen zelfs als hij wist welke enkel de zijne was, welke knie. De stoppeltjes op Charlie’s kin kriebelden.
Het was zijn nauwelijks hoorbare lachje dat weggaf dat hij wakker was en waardoor Charlie zich op zijn elleboog omhoog duwde. Harry zag dat de man op hem neerkeek en zwoer dat hij een glimlach droeg, ook al was zijn wereld veranderd in kleuren en vormen en kon hij, technisch gezien, de glimlach niet zien. Maar het voelde als een glimlachmoment.
Hij glimlachte zelf ook en niemand zou denken dat hij nog nooit halfnaakt naast een even halfnaakte man wakker was geworden.
Voor hij iets kon zeggen, rolde Charlie bovenop hem en drukte een kus tegen zijn mond. Hier hoefde hij niet voor te kunnen zien, betekende de details van zijn omgeving niets. Met een speelse grijns kuste hij hem terug.

Fred, George, Ron en Loena zaten al aan de gigantische tafel in de woonkamer toen Harry zich eindelijk lang genoeg van Charlie’s lippen afgescheurd kreeg om iets meer lagen kledij bovenop zijn boxershort te stapelen en zich onder de mensen te wagen. De Wemel waarmee hij het bed had gedeeld, had zich weer in zijn dekens verborgen om verder te slapen toen hij besefte dat hij Harry écht niet kon overtuigen voor nog een paar minuutjes meer, nog een paar zoenen, nog heel even.
Van die luxe kon Harry echter niet genieten. Hij had nog maar iets meer dan een week voor zijn eerste tentamen en als hij daarvoor wilde slagen, zou hij toch iets meer moeten studeren dan hij al gedaan had.
Maar eerst: ontbijt achter de kiezen krijgen. Dat beloofde nog een hele strijd te worden. Het alcohol had zijn systeem al verlaten, maar het had sporen achtergelaten. Zijn maag protesteerde luid borrelend tegen de geur van spek die uit de pan rees.
Molly leek er niets van gehoord te hebben. Na een opperst vrolijke “goeiemorgen!” en drie kussen om het nieuwe jaar te vieren, liet ze drie plakken knisperende spek op zijn bord vallen. “Wil je ook een eitje, lieverd?”
“Nee, dank u, mevrouw Wemel.”
“Molly.”
“Oké, Molly.”
Zodra de vrouw hem de rug had gedraaid, keek hij naar de ongewoon stille mensen aan zijn zijde. Loena leek wel erg geïnteresseerd in een stel tuinkabouters die bij het hek stonden, gebiologeerd staarde ze terwijl ze met een lepeltje door haar thee roerde. De tweeling had een dik boek tussen hen in liggen. En Ron was nukkig zijn toast aan het verscheuren.
“Wil jij dit?” vroeg Harry zachtjes en schoof zijn bord naar zijn beste vriend toe. Hij kon wel raden waarom hij in zo’n slecht humeur was. Hermelien en Ginny was geen illusie geweest, opgewekt door zijn dronken brein. Dat was echt gebeurd, en dat kon onmogelijk fijn geweest zijn voor Ron om te aanschouwen.
“Wat? Oh, ja, ‘tuurlijk.”
Maar als Ron eten nog niet afsloeg, kon het geen hopeloze situatie zijn.

Ron vluchtte echter toen zijn zus hand-in-hand met Hermelien de keuken binnengewandeld kwam. De twee meisjes trokken zich er niet veel van aan, kwamen gewoon bij aan tafel zitten.
“Zitten jullie te studeren?” vroeg Ginny, wenkbrauwen hoog opgetrokken, en door het por- en duwgevecht dat tussen haar en de tweeling losbrandde, kon Hermelien haar stoel dichter naar die van Harry schuiven.
“Goed geslapen?” Ze had één mondhoek omhoog gekruld terwijl ze abrikozenjam op haar toast smeerde. “Of weinig geslapen?”
Harry rolde zijn ogen. Hij had verwacht dat één van Charlie’s familieleden er als eerst iets over zouden zeggen, maar Hermelien bleek nieuwsgieriger. Of misschien was ze gewoon wakkerder dan de rest, dat kon ook. Harry was bang dat hij in zijn bord in slaap zou vallen als hij een paar minuten niet oplette, en hij was nog best snel in slaap gevallen nadat ze thuiskwamen.
“Góed geslapen. Er is niets gebeurd. Behalve de dingen die wel gebeurd zijn…” Hij haalde zijn schouders op en probeerde zijn eigen half-grijns te verbergen achter de witte beker met Garfield op. “Maar niets dat ik niet tegen Ron zou durven zeggen.”
“Oké. En vind je dat jammer?” vroeg ze na een mondvol ontbijt doorgeslikt te hebben – zijn andere best vriend zou hem vol met kruimels geblazen hebben, maar Hermelien had tafelmanieren.
Eerlijk gezegd had Harry er niet eens aan gedacht seks te hebben met Charlie, en dat leek wederzijds te zijn. Klungelig waren ze de trap op geklauterd, maar de enige reden dat ze hun kleren uitgedaan hadden was omdat ze bij het uitstappen van de bus de sneeuw in gezakt waren. Harry wilde liever niet Rons kamer in om zijn pyjama te halen, dus had Charlie voorgesteld dat ze best zonder konden slapen.
… nu hij nuchter was, snapte hij pas dat dat best wel eens een hint had kunnen zijn.
Al het zelfvertrouwen dat in zijn borst had gegloeid sinds hij wakker was geworden, leek plots gedoofd en omdat hij er liever niet meer over wilde praten, niet tot hij de tijd had gehad er over na te denken, kaatste hij de bal terug naar haar: “Hoe heb jíj geslapen?”
“Als een roosje,” grinnikte Ginny, die blijkbaar nog net genoeg had meegekregen om te weten dat er, indirect, naar haar gevraagd werd.
“Toen Gin me eindelijk met rust liet, heb ik goed geslapen, ja.”
De tweeling leek dát ook gehoord te hebben – uiteraard, daar hadden ze een zesde zintuig voor – en de twee jongens keken plots met een heel andere blik naar hun zusje. Enkele seconden was het stil, en toen grepen ze naar hun bestek om op tafel te trommelen en hun zusjes naam te scanderen.
Op deze manier zou Ron er ongetwijfeld voor het einde van de dag achter komen, maar Harry liet zich meevoeren met de stemming tot Molly de drie jongens de keuken uitwees.

Nieuwjaar vieren was leuk en gezellig geweest. Ontbijt was leuk en gezellig geweest, ondanks zijn pijnlijke hoofd en gevoelige maag. En douchen was ook best leuk en gezellig geweest, met Fred en George die respectievelijk de wc en de gootsteen in beslag namen en met hem door het douchegordijn heen praatten.
Met z’n allen in de krampachtige stilte in de woonkamer zitten was dat niet.
Ginny was Loena weg gaan brengen en blééf weg, maar dat maakte het niet minder duidelijk wat er tussen haar en Hermelien gebeurd was en dat Ron er maar niet mee om kon gaan.
Elk kuchje was ongemakkelijk, al het krassen van pennen en schrapen van kommen over het oppervlak van de tafel was veel te luid. Dat beloofde voor de rest van de week.

Ondanks de ongemakkelijkheid van de situatie bleven ze allemaal in de woonkamer zitten om te studeren. Molly en Arthur hadden allebei hun werk en waren daarom vanaf de tweede januari weer heel de dag het huis uit, Bill vertrok diezelfde dag ook weer naar het appartement dat hij met zijn vriendin deelde, en Charlie, Ginny en Percy bleven zoveel mogelijk op hun kamer.
Die laatste had met de groep beneden mee kunnen studeren, maar verkoos de stilte en privacy van zijn kamer.
“Die malle jongen geilt echt veel te erg op zijn studies, daarom zit de deur ook op slot.”
De grap voegde net dat beetje extra ongemakkelijk toe aan de spanning die al meters dik leek te zijn.

In de bibliotheek kon hij prima studeren met tientallen, honderden studenten om hem heen. Niemand durfde ook maar iets te zeggen in die heilige boekenruimte, want een vuile blik van madame Rommella betekende je vroegtijdige dood.
Bij de Wemels hing er een heel andere sfeer. Huiselijk en vriendelijk. De warmte van de haard en de vrolijke kerstlichtjes die nog overal om de stutbalken en aan de muren hingen, zorgden ervoor dat ze na drie dagen eindelijk weer helemaal losgekomen waren. Ron zei nauwelijks iets tegen Hermelien of Ginny (die er sowieso al niet vaak bij was), maar de pauzes werden in ieder geval aangenamer en dat betekende dat er niet alleen ook af en toe gepraat werd tijdens het studeren, maar ook dat ze iets vaker en langer de boeken neerlegden om iets anders te gaan doen.
Fred en George startten een toernooi duimworstelen waarbij iedereen elkaar meerdere keren moest bevechten. Alleen de tweeling zelf leek het puntensysteem nog te snappen, maar ze waren er tenminste vrij eerlijk in: Ron, wiens duimen erg getraind waren van het constante gamen, stond eerst met een ruime marge.
Hermelien had Harry meerdere keren mee naar de keuken gesleurd om voor de hele groep nieuwe koffie en thee te voorzien, waardoor ze af en toe een praatje konden maken. Ze praatte graag over Ginny en wat het precies betekende voor haar seksualiteit, ze had altijd gedacht hetero te zijn, en vroeg ook graag naar hoe het tussen hem en Charlie zat, ze sliepen nog steeds elke nacht samen. Een écht, lang, serieus gesprek zou er nog wel van komen; terug op de campus, bij Dobby, ze hadden het moment al vastgelegd.
Ze speelden op de minst productieve namiddag van de week (ze waren allemaal best moe en geïrriteerd) verstoppertje. Harry verstopte zich in de halkast, waar hij ontdekt werd door Percy. Die wilde zijn jas pakken – hij had het gehad met de kinderachtige, luide mensen die het hem onmogelijk maakten te studeren; hij zou wel een paar dagen te vroeg terug naar Zweinsveld gaan.
Maar niets was zo verwoestend voor hun tempo en planning als vier januari. Op vier januari was er namelijk de ultimate smackdown.

Een dikke, donzige deken van sneeuw lag op hen te wachten die ochtend. Ze wikkelden zich in zoveel mogelijk lagen kledij zonder er mobiliteit voor op te moeten offeren voor ze over elkaar heen sprongen om buiten te geraken. Sinds hun laatste uitje, het nieuwjaarsfeestje, waren ze het huis niet meer uitgekomen.
Harry voelde hoe de koude zijn brein nieuw leven inblies. Met een grijns holde hij over de witte vlakte, de helling op, waar Loena al op hen stond te wachten. Charlie en Ginny waren vrijwel van alles buitengesloten geweest, in hun eigen huis, maar hier mochten ze aan meedoen.
“Stelletjes mogen niet bij elkaar!” riep Fred, die Charlie van Harry wegtrok nog voor de twee elkaar zelfs nog maar hadden kunnen aanraken. “George, Harry, Ginny en Loena, jullie vier zijn samen, en dan wij ook.”
George knikte, schudde zijn broer de hand en duwde dan Ron de sneeuw in. “Drietweeeenstart!” gooide hij er snel nog uit voor hij zijn teamleden achter zich aantrok, het bos in.
Ze renden zo snel ze konden op gevoelloze voeten en met glibberige schoenen, door de bomen tot ze er dicht bij Loena’s huis weer uit kwamen. Daar rolden ze zoveel sneeuwballen als ze konden dragen. Dit was oorlog.
Ginny liep langs de grens van het bos, pierde de duisternis in op zoek naar vijanden, en Harry patrouilleerde dichter bij de heuveltop. Hij stond helemaal open, onbeschermd, maar daar was George iets voor aan het bouwen. De schutting die hij wilde maken, zou meer weghebben van een kasteel zodra hij er klaar mee was. Loena droeg hem sneeuw aan als een bulldozer.
De eerste toren en een stuk muur stond recht en stevig toen Fred en Hermelien door de bosrand gestormd kwamen. George werd door zijn bouwwerk gehaald, Ginny en Loena probeerden Hermelien tegen de grond te drukken. Ron en Charlie waren nergens te -
Harry klapte vooruit de sneeuw in. Alles was nat, hard en donker om hem heen. De herinnering aan de laatste keer hij in deze positie was geweest, met Dirk, werd echter de kop in gedrukt toen Charlie hem ook weer overeind trok en met zijn wollige vingers sneeuw van Harry’s wangen begon te vegen.
Sneeuwballen kwamen langs alle kanten op hen af. “Stop met de vijand te heulen, Potter!” riep Ginny, die een sneeuwbal zo hard in haar oudere broers gezicht smeet dat de man achterover viel.

Ze waren allemaal een klein dozijn blauwe plekken rijker toen ze druipend nat en verkleumd het Nest weer in schuifelden.

Meer dan eens wenste Harry dat zijn familie net als die van de Wemels kon zijn. Molly had heel wat weg van zijn eigen moeder, en hij zou niet meer zonder Grace kunnen, maar hij wilde meer broers, meer zussen, meer plezier in het huis. Gebekvecht over wie de afwas moest doen en alsnog met z’n allen in de keuken staan drummen terwijl de vaat gedaan werd. Competitief sudoku-oplossen of kruiswoordraadselen bij het ontbijt, om het brein ook wakker te maken. Late nachtjes doorstuderen, samen, met liters koffie die ze voor elkaar bijschonken, markeerstiften die door de lucht zeilden omdat iemand er één nodig hadden.
Het leven bij de Wemels was als het leven in het Griffoendorhuis, maar dan een nog hechtere familie. Harry zag dat Hermelien ook besefte dat ze ondertussen geadopteerde Wemels waren; honoraire Wemels.

Het kon niet blijven duren, uiteraard. De week was bijzonder snel om. Zelfs het studeren begon vlot te gaan, ondanks de duizend en één afleidingen. Nog een laatste keer werd hij wakker in Charlie’s bed, zijn hoofd in de mans schouder genesteld. Nog een laatste keer douchte hij met een hoopje van zijn vrienden aan de andere kant van het gordijn. Nog een laatste keer zaten ze samen om de grote tafel, een slagveld van papieren vliegtuigjes en lege pennen en genegeerde handboeken tussen hen in.
Met de nodige tegenzin pakte hij die namiddag zijn koffer. Voor het eerst was hij weer eens helemaal alleen met Ron in één kamer, maar Hermelien kwam niet ter sprake. Charlie wel, heel even. Ron wilde namelijk weten of Harry serieus over hem was – dat wist hij niet – en of dat betekende dat Draco voorgoed uit beeld was – ja.
“Charlie is toch beter dan Draco,” zei Ron met een schouderophaal en dat was het einde van het gesprek.
Voor Harry zijn koffer dicht kon ritsen, gooide zijn beste vriend hem een dun, langwerpig cadeautje toe. Het was slordig ingepakt en had Rons hanenpotengeschrift erop.
“Ik voel me best wel schuldig dat ik je iets veel goedkoper heb gehaald dan jij mij, maar… nou, ik hoop dat je het toch leuk vindt, makker.”
De kalender met blote mannen was misschien geen spectaculair geschenk, maar de boodschap die er achter zat – het is oké, ik accepteer je, jouw seksualiteit is evenveel waard als die van mij, de kamer is van ons allebei – was dat wel. Charlie zou nog jaloers geweest zijn op de knuffel die volgde.

Met een zucht drukte Harry zijn voorhoofd tegen het raampje. De Ford Anglia had al een half uur staan opwarmen en nog was het interieur maar ietsje warmer dan de binnenkant van een ijskast. Hermelien zat naast hem en George naast haar, Ron had voor het eerst in zijn leven shotgun gekregen maar dat was vooral om het goede humeur te bewaren.
Molly, Arthur, Ginny, Loena en Charlie stonden hen uit te zwaaien.
Na drie keer de gas ingedrukt te hebben, kwam het blauwe wagentje eindelijk vooruit, schoot uit het sneeuw en op het pad. Harry bleef achterom kijken tot lang nadat het Nest verdwenen was.

Reacties: