FanFic.nl

Five Hundred Hallows & Horcruxes

O2 Dagen als deze

Op dagen als deze vroeg hij zich altijd af of hij het juiste had gedaan. Koude, regenachtige dagen waarop de enige vriend die hij had ‘’eenzaamheid’’ heette. Niet dat dat echt een vriend was, officieel, maar voor Harry voelde dat soms wel zo. Net zoals hij soms voelde als een vriend, maar dat officieel niet was. Onofficieel niet eens, eigenlijk, maar dat deed er nu niet toe.
Niet op dagen als deze. Niet op de momenten waarop hij zich afvroeg of hij het juiste had gedaan.
De keuze was al direct in zijn eerste jaar op Zweinstein gemaakt, op de eerste dag zelfs.
(De eerste avond, zelfs)

x

‘Hé, jij.’ De jongen met het bijna witte haar kwam met twee anderen voor hem staan, keek hem glimlachend aan. (Of was het nou minachtend?) ‘Jij bent toch Harry Potter?’
‘Ja, dat klopt. Hoezo?’
‘Ik zag je litteken en ik dacht – ik wist – dat jij het moest zijn. Ook nieuw hier, dus?’
Harry zuchtte. ‘Eh, ja. Net zoals alle andere leerlingen hier,’ antwoordde hij, terwijl hij een weids armgebaar maakte om zijn woorden nog duidelijker te maken dan dat ze al waren. De jongen knikte, stak vervolgens prompt zijn hand uit en staarde Harry recht in zijn ogen.
‘Ik ben Draco. Draco Malfidus.’ De uitgestoken hand werd niet geschud, en in plaats daarvan werd er naast Harry gegrinnikt.
(Wie noemde zijn kind dan ook in godsnaam zo?)
‘Hm,’ snoof de blonde jongen. ‘Rood haar, versleten gewaad, tweedehands toverstok… laat me raden. Een Wemel?’ Draco had zijn aandacht nu compleet op de roodharige jongen rechts van Harry gevestigd, de jongen die (hoogstwaarschijnlijk) zijn aller eerste vriend hier op Zweinstein zou worden.
‘Als ik het al niet dacht. Ga je hier mee om, Harry? Weet je wat – ik zal je helpen. Laat mij je vriend zijn. Ik weet zeker dat we samen grootste dingen kunnen doen.’ Ron werd totaal vergeten en beschaamd sloeg deze zijn ogen neer. Harry daarentegen voelde zich misselijk worden bij het idee vrienden te moeten worden met een slang zoals Draco, een jongen die voldoening kreeg door het treiteren van anderen.
(Door het pijn doen van anderen.)
‘Nee, bedankt,’ antwoordde Harry daarom resoluut. ‘Ik kan mijn eigen vrienden wel kiezen.’
Draco slikte, even ontdaan door het antwoord van Harry. Even leek het alsof hij daadwerkelijk gekwetst was, maar algauw herpakte hij zich en rechtte zijn schouders, zijn neus minachtend in de lucht gestoken.
‘Oké, Potter, prima. Jij kiest je eigen vrienden? Dan heb je alvast een vijand erbij gekozen.’ Hij begon te lachen en als twee marionetten deden de twee jongens die aan weerszijden van Draco stonden mee. Harry voelde zichzelf kwaad worden, besloot er niet aan toe te geven en knikte enkel.

x

En nu, vijf jaar later, vroeg hij zich af hoe het geweest zou zijn als hij die dag ‘’ja’’ had gezegd tegen Draco zijn vriendschap. Ze hadden zoveel gemeen, hij zag zoveel van hemzelf terug in de lichtblonde slang dat het bijna eng werd. En soms, op regenachtige, koude dagen als deze voelde de eenzaamheid die hij zo goed had leren kennen bijna hetzelfde als de vriendschap die hij nooit zal leren kennen.

Reacties: