FanFic.nl

numb

deel 11

nog steeds in schok staar ik voor me uit. De vragen van de politieagent vliegen aan me voorbij. Ik ben er nog! Het blijft me elke seconde nog verbazen.

‘ik had je gezegd dat je je niet moest bemoeien!’ zegt ze en haalt de trekker over…
‘halt’ roept een stem achter me.
‘leg dat wapen neer! Het heeft geen zin meer, Caroline! Ik heb de politie al gebeld, ze kunnen elk moment aankomen!’ duidelijk even hard geschrokken als ik, legt Caroline haar wapen neer op de grond. op dat moment komen een tiental agenten de woning binnengelopen.

Het was de parkwachter die mijn leven heeft gered. Toen ik juist was vertrokken naar Caroline haar huis, herinnerde hij zich dat ze had gezegd dat ze naar de winkel was. Hij had me achtervolgd en zag me naar binnengluren. Hij wou me juist roepen, toen hij Caroline zag aankomen. Hij wou weer weggaan, toen hij ons zag naar binnengaan. Maar hij werd nieuwsgierig, waarom ik altijd naar Caroline ging, hij gluurde, net zoals ik eerder had gedaan, door de ruit mee. Toen zag hij Caroline haar pistool boven halen. Hij haalde vlug de reserve sleutel, die hij eens had gekregen, boven en liep naar binnen.
Zonder hem was ik er niet meer geweest.
Caroline heeft juist bekend dat zij Demi heeft vermoord, en daarmee is mijn vraag ‘waarom’ ook opgelost.
Caroline is de moeder van Ruben, de jongen die ik heb gevonden in het café. De jongen van op de school moest van Ruben Demi achtervolgen om haar schrik aan te jagen. Caroline heeft Demi vermoord omdat Ruben vond dat ze de buurt verpeste.
Toen ik Ruben had gevonden, heb ik naar haar geweest en haar mijn gsm nummer gegeven. Daardoor kon ze me ’s nachts bellen. Ze wist ook waar ik logeerde. Toen ik haar had verteld dat ik Ruben verdacht voor de moord van Demi, heeft ze me achtervolgd toen ik terugkeerde naar het hotel. Alle puzzelstukjes vallen op de juiste plek. Alles klopt.
En toch had ik een goed gevoel bij haar. Ze voelde vertrouwt. Ze heeft mijn gegevens al die tijd misbruikt. Mij misbruikt.
‘ zo dit is je verklaring. Als u zo vriendelijk wilt zijn om hier te tekenen.’ Onderbreekt de politieagent mijn gedachten.
Ik loop uit het kleine kamertje, naar Tom en mama. Dit was het dan. Het einde van mijn kleine avontuurtje.
‘ kom Bill, we gaan naar huis.’ Zegt mijn ma.
‘wacht, ik wil eerst nog iets doen.’ Mijn ma en broer vragend achterlatend, verlaat ik het politiegebouw.

De witte rozen sieren de grijze plaat. Met sierlijke letters staat erop:
‘Demi Borry
° 21/12/1992 - + 1/12/2008’
Op het kleine foutje na, is het prachtig.
Ze is eenzaam en in alle stilte begraven, maar ergens blijft ze diep in mij. Ook al heb ik ze nooit gekend.
Ze blijft mijn kleine zusje…

Reacties: