FanFic.nl

Schrijfwedstrijden II

5 Contractliefde

Het is niet de eerste keer dat hij doet alsof hij een vriendin heeft om zo een nieuwe film te promoten. Zo is hij een tijdje uitgegaan met zijn tegenspeelster in Driving Lessons en met zijn tegenspeelster in Wild target. Het fake daten ten behoeve van een film is voor hem dus geen nieuwigheidje. Wat wel een nieuwigheidje is, is het feit dat hij dit keer zijn ‘’vriendin’’ echt leuk vindt. Ron Wemel heeft zijn oog al veel eerder op Hermelien Griffel laten vallen en werken met haar was voor hem een van de leukste dingen om te doen. Nu staat hij voor de deur van zijn management, een net ondertekend contract in zijn handen en een nieuwe vriendin aan zijn zijde. Hij is bang dat het dit keer niet zo simpel zal worden.

‘Dus…’ Hij kijkt wat ongemakkelijk het koffiezaakje rond en vouwt zijn handen rond het warme kopje espresso. Het meisje tegenover hem giechelt en strijkt een pluk haar achter haar oor.
‘Gooi het eruit, Ron.’
‘Waarom heb je toegestemd?’ vraagt hij snel. Gegeneerd neemt hij een slok van zijn espresso, waar hij zich vervolgens bijna in verslikt.
Hermelien zet haar kopje koffie neer en haalt diep adem. ‘Om eerlijk te zijn, heb ik geen idee.’
‘Oh.’
Hermelien behoudt even een neutraal gezicht en grijnst dan breed. ‘Grapje.’
Ron lacht zacht en schudt zijn hoofd. God, wat is ze toch leuk. ‘Waarom dan?’
‘Om eerlijk te zijn, is het nogal egoïstisch,’ geeft ze toe, ‘het is vooral om mijn eigen bekendheid omhoog te krikken.’
Ron is even stil. ‘Oh.’
Hermelien haalt haar schouders op. ‘Ja.’
De jongen neemt weer een slok van zijn koffie en bestudeerd het meisje tegenover hem. Ondanks het feit dat zij dit doet om haar eigen bekendheid omhoog te krikken, vind Ron het niet erg. In zijn ogen is ze nog steeds even leuk. Misschien komt het juist door het feit dat hij haar leuk vindt dat hij haar motieven laat vliegen, misschien is er een andere reden. Feit blijft dat hij het meisje nog steeds geweldig vindt.

Hun eerste date, grote aanhalingstekens eromheen, is naar een van de standaard zaakjes. Ron is hier al vaker geweest met zijn vooropgezette vriendinnetjes en gelukkig is het eten goed, anders weet hij niet of hij het zag zitten. De twee hebben besloten elkaar daar te ontmoeten en daarom staat hij ietwat zenuwachtig, zenuwachtiger dan bij de anderen, op Hermelien te wachten. De fotograaf heeft hij ondertussen allang gespot. Het is ook niet heel moeilijk, aangezien hij totaal geen moeite doet zichzelf te verbergen. Niet in de camera kijken, wees nonchalant, herhaalt Ron in zichzelf. Dan valt zijn oog op Hermelien. Hij glimlacht en ze groeten elkaar met een simpele knuffel. Hoewel hij het geluid niet kan horen, weet hij dat de fotograaf er op los schiet.
‘Zullen we?’ vraagt hij. Hermelien knikt en hij lijdt haar met een zachte hand op haar rug naar binnen. Ze worden naar een tafeltje bij het raam gebracht en Ron moet zich ervan weerhouden zijn ogen te rollen. Zoals het een gentleman beaamt schuift hij Hermeliens stoel naar achteren. Met een glimlach neemt ze plaats. ‘Niet je eerste keer?’
Ron haalt zijn schouders op. Om eerlijk te zijn is het inderdaad niet zijn eerste keer, maar voor de andere meiden heeft hij nooit hun stoel achteruit geschoven. Dat zegt hij echter niet, hij knikt alleen maar en gaat tegenover het meisje zitten.
‘Voor mij ook niet hoor.’
Ron trekt een wenkbrauw op en Hermelien lacht zachtjes. ‘Herinner je je Victor? Victor Kruml?’
Ron knikt en kijkt haar dan verbaasd aan. ‘Was dat nep?’
Ze knikt en leunt wat dichter naar hem toe. ‘Mag ik je een geheim vertellen?’
Ron knikt en buigt zich ook wat dichter naar haar toe. De fotograaf moet de tijd van zijn leven hebben. ‘Natuurlijk.’
‘Jij bent leuker.’ Ze knipoogt en gaat weer rechtop zitten. Rons adem stokt even in zijn keel en hij voelt zijn wangen branden. Hij kucht even en gaat dan rechtop zitten. Snel pakt hij een menu en slaat deze open, hoewel hij toch al weet wat hij gaat nemen. De twee zijn even stil, bestuderen allebei het menu.
‘Dus, wat raad je me aan?’ vraagt Hermelien na een tijdje. Ron legt zijn menu neer en denkt even na. Hij bestudeerd haar even en glimlacht dan. ‘Ik denk dat je de Spaanse uitsmijter wel lekker vindt.’

De pers wordt wild zodra het nieuws naar buiten komt. De foto’s van de twee tortelduifjes, zoals de media ze noemt, gaan de hele wereld over en de nieuwe film, naar de boeken van Harry Potter, krijgt flink wat aandacht. Ron en Hermelien blijven er neutraal onder. Ze weten beiden dat het niet echt is, dus het maakt ook niks uit wat de media erover schrijft. Tenminste, Hermelien ziet dat zo, denkt Ron. Hijzelf heeft er wat meer problemen mee. Keer op keer wordt hij met zijn neus op de feiten gedrukt als Hermelien weer een opmerking maakt over hoe nep dit allemaal is. Hij weet het een aantal maanden vol te houden, maar wanneer er nog maar een week tot de première is, houdt hij het niet meer vol. Hij vraagt Hermelien hem te ontmoeten bij de plek van hun allereerste date. Gelukkig voor hem stemt ze toe.

‘Hi.’ Hermelien geeft hem een stevige knuffel en Ron glimlacht. Ze gaan zitten aan hetzelfde tafeltje waar de bal aan het rollen is gebracht en kijken elkaar stilletjes aan.
‘Waar wilde je het over hebben?’ vraagt ze nadat ze beiden wat te drinken hebben besteld.
‘Over dit. Ons.’
‘Oh.’
‘Het is niks slechts,’ zegt hij snel. Hoop ik. Opgelucht ademt Hermelien uit. Ron ziet hoe ze wat ontspant en glimlacht licht. Hun drinken wordt voor hun neus neergezet en het meisje maakt zich snel weer uit de voeten.
‘Waar wilde je het over hebben dan?’
Ron wiebelt wat heen en weer op zijn stoel en kijkt nerveus het zaakje rond. ‘Ik ga het maar gewoon zeggen, denk ik. De pleister er in een keer vanaf trekken.’
Hermelien knikt en kijkt hem nieuwsgierig aan.
‘Voor mij is dit gedoe niet nep. Ik vind je leuk. Daar, ik heb het gezegd.’ Hij neemt snel een slok van zijn drinken in een poging zijn warmte wat te verdrijven.
Hermelien knippert met haar ogen, begint dan te lachen. Verbaasd kijkt Ron haar aan.
‘Thank god! Ik dacht dat ik de enigste was.’
‘Heu.’
‘Ik vind jou ook leuk.’
‘Heu.’
Het meisje lacht en buigt zich wat naar voren. ‘Ik. Vind. Jou. Ook. Leuk,’ zegt ze langzaam.
Ron grijnst en haalt een hand door zijn haar. ‘Dat is een hele opluchting.’
Hermelien lacht en knikt. ‘Zeker.’

Als de premièreavond dan komt, lopen ze niet als nep-koppel over de rode loper, maar als echt koppel. De pers en de fans zien geen verschil, maar Hermelien en Ron weten wel beter.

Reacties: