FanFic.nl

yeah it's painful, but it's familiar

1

Zaterdagochtend – volgens vast ritueel stond zijn tante Fiona aan de deur. Dit keer was hij Vera voor en opende hij zelf de deur. Hij had zijn schoenen allang aan en zat al een tijdje op de trap te wachten.
“Ik ben weg, vader!” riep Baz nog, vlak voor de deur in het slot viel. Hij begroette zijn tante met een knuffel – normaal hield hij niet van zulke dingen, werd hij liever niet aangeraakt (behalve door Simon, hij mocht hem altijd aanraken en overal), maar voor zijn tante maakte hij met alle liefde een uitzondering. Ze was een wereld van verschil, rebelser, maar deed hem altijd denken aan de vrouw die de maan op had gehangen.

Normaal ging het tweetal met de auto, maar dit keer besloten ze lopends te gaan. Het was een gure herfstochtend en het enige wat er op de straten te vinden was, waren de honderden blaadjes die al van de bomen waren gevallen. De rust was echter perfect en zorgde ervoor dat ze makkelijker konden praten.
“Hoe doe je het, Fiona?” begon Baz nadat ze een aantal meter hadden gelopen. “We zijn nu veertien jaar verder, maar het blijft moeilijk.”
“Niet, boyo. Ik zorg dat ik druk blijf, dat ik altijd iets heb wat me afleidt, zodat ik er niet constant mee bezig ben. Het knaagt aan me, elke dag. Maar ik weet dat ze wil dat ik niet constant denk aan hoe erg ik haar mis,” vertelde zijn tante. “Makkelijker wordt het nooit. Je raakt aan de pijn gewend.”
Baz haalde een hand door zijn haar en slaakte een zucht. “Misschien heb je gelijk daarin,” mompelde hij. “Het doet pijn, elke dag. Maar… het voelt vertrouwd. Mijn goede dagen, mijn dagen met Snow, voelen zowel mooi als vreemd, omdat hij me afleidt van de pijn.”
“Maar dat is toch juist goed?” glimlachte zijn tante. “Ik ben blij dat je na al die jaren hebt toegegeven dat je hem niet haat, maar juist van hem houdt. Je moeder zou je zo graag gelukkig hebben gezien.”
“Mijn moeder zou me haten, Fiona. Ik ben een fucking vampier. Ik ben ontvoerd door numpties, dat is nou niet echt het idee van je indrukwekkende zoon.”
“Ik heb je moeder langer gekend dan jij, Baz. Ik weet hoe ze tegenover vampiers stond, maar ik weet ook dat ze hoe dan ook van je zou hebben gehouden.” Hij geloofde haar.

Na een halfuur gelopen te hebben, kwamen ze uit bij het kerkhof. Het was het Pitch-Grimm kerkhof, maar ze kwamen er alleen voor Natasha. Het was niet dat ze de rest van de familie niet misten – maar Baz grootouders (en de ouders van Fiona) waren tenminste vredig heengegaan. Niet als offer, niet om de rest in de zaal te redden, maar vanwege gezondheidsproblemen of ouderdom – daar konden ze vrede mee hebben. Met de reden van Natasha niet, zelfs na veertien jaar niet.
“Fiona?”
“Ja?”
“Zou… Denk je dat mam het zou waarderen als ik een keer met Snow hier ben? Ze heeft hem toen bezocht – zonder het echt te beseffen, denk ik, maar toch. Ik had zo graag gehad dat ze hem kon ontmoeten, dat ze elkaar konden leren kennen…”
“Ja. Ze stierf niet alleen voor de andere mensen in de zaal, maar ook voor jou. Jouw geluk is alles voor haar, Baz. Al ben je hier elke dag met hem en elke zaterdag met mij of met ons beiden of alleen, ik weet dat ze alles wat wij zeggen kan horen.”

Sindsdien ging de zwartharige vampier vrijwel nooit meer alleen naar het graf.

Reacties: