FanFic.nl

yeah it's painful, but it's familiar

2

Op sommige momenten voelde het alsnog onmogelijk. Hij wilde Simon zo dichtbij mogelijk hebben, maar het maakte hem bang. Als klein jongetje had hij zijn moeder ook altijd dichtbij en niet alleen in de letterlijke zin van het woord. Zelfs toen al was zij de vrouw die de maan in de lucht had gehangen en de vrouw die hem altijd aan het lachen maakte. Hij verlangde ernaar zich weer zo te voelen zoals zijn moeder hem liet voelen. Gelukkig. Zorgeloos. Onkwetsbaar. Maar boven alles levendig, levend. Wat Simon deed kwam dichtbij. Hij zou nooit de maan op kunnen hangen zoals zij dat deed, maar het kwam zo dichtbij dat het hem weer hoop gaf. Hoop maakte echter snel plaats voor angst en telkens als ze ook maar botsten was hij bang hem te verliezen. Simon verliezen was onvermijdelijk, het zou hoe dan ook gebeuren.

Het was koud buiten. De grond was bevroren en op de steen van zijn moeder lag een laagje sneeuw. Baz zat in kleermakerszit voor het graf, zijn vriend achter hem.
“Wat als ik jou ook kwijtraak, Snow?” vroeg Baz zacht, bijna onhoorbaar.
“Ben je daar bang voor?”
“Nou…” begon Baz aarzelend, “ja. De laatste keer dat iemand zo dichtbij me stond, was het mijn moeder. We weten allebei hoe dat eindigde.”
“Maar mij raak je niet kwijt. Ik laat je niet gaan, oké? Ik heb je en dat wil ik ook graag zo houden.”
“Beloof je me dat?”
“Natuurlijk beloof ik je dat. Ik ben jarenlang alleen geweest – ik had wel mensen, maar geen familie. De enige die ik als familie zag was de Mage en nou… laten we het erop houden dat dat ook niet ideaal was. Ik weet hoe het is om alleen te zijn, Baz. Denk je nou echt dat ik dat jou toewens?”
“Nee, maar…” begon de vampier. Hij kon zijn zin echter niet afmaken, aangezien Simon zijn lippen op die van hem drukte. Baz glimlachte, trok zijn vriend dichter naar zich toe.
“Ik hou van je, Snow.”
“En ik van jou.”

Soms voelde Baz zich sterk en hoog en vooral machtig. Hij had het gevoel dat hij zweefde, onverwoestbaar was. Dit gevoel was het sterkst als hij net had gevoed. Echter stortte het gevoel compleet in zodra zijn honger terugkwam en hij alleen was. Zonder Snow in zijn buurt was hij niks waard. Zolang hij bij hem was, was het stil in zijn hoofd. De demonen leken verdwenen te zijn, alsof hij ze wist te laten verdrinken. Zodra Snow weg was, kwamen ze echter weer boven water. Ze konden zwemmen, beter dan wie dan ook.

De volgende dag, eerste Kerstdag, scheen de zon wat feller en waren er minder wolken. De grond leek te ontdooien en de sneeuw had plaats gemaakt voor een plasje water. Ze waren vroeg opgestaan om weer naar het graf te gaan, zodat Baz alsnog een beetje Kerst met zijn moeder kon vieren. Simon stond naast hem en hield de hand van zijn vriend vast, wat hem rustig hield.
“Ik kende je moeder niet, Baz,” sprak Simon zacht, “maar ik weet zeker dat ze trots op je zou zijn.”
“Dat… geloof ik tegenwoordig steeds meer,” antwoordde Baz. “Ik probeer een zo goed mogelijk iemand te zijn. Niet dat dat altijd goed gaat, maar toch.”

De Kerst zelf bestond vooral uit honderden knuffels (en meer dan dat) en veel eten. Het voelde goed om Simon voor het tweede jaar op rij bij zich te hebben en hem nu met trots zijn vriendje te noemen. Hij kon zijn demonen misschien niet verdrinken, maar hij kon ze wel als sneeuw voor de zon laten wegsmelten en opdrogen.

Reacties: