FanFic.nl

Stand Alone's

God ,Neem me weg.

Huilend zak ik tegen mijn slaapkamerdeur in elkaar.
ik proef de zoute tranen op mijn lippen ,en aan de andere kant van de deur hoor ik het geschreeuw van mijn moeder.
In mijn hoofd zie ik alles weer voor me , en mijn gedachten lopen door elkaar heen.Trillend zet ik mijn voeten tegen de kast, als ik de deur tegen mn rug voel duwen,in een geslaagde poging mijn moeder buiten te houden.
'Je moet er toch een keer uitkomen, en dan..' mijn moeders stem klinkt woedend en gauw druk ik mijn handen tegen mijn oren.
Ik wil het niet horen. ik wil niks meer horen. ik wil weg.
Weg van hier. Weg van de pijn. Weg van de eeuwige verwarring in mijn hoofd, maar vooral weg van mezelf.
Als het geduw ophoud ,en het geschreeuw stopt laat ik voorzichtig mijn voeten naar beneden glijden en haal ik mijn handen van mijn oren.
Ik Klem mijn vingers om het kettinkje om mijn nek en staar naar mijn polsen.
Naar de krassen die ik daar vorig jaar had aangebracht.
Naar de krassen die ik zo ontzettend graag weg wil hebben, maar toch kan ik de gedachte om nieuwe aan te brengen niet uit mijn hoofd krijgen.
Voorzichtig ga ik overeind staan ,en even wankel ik op mijn voeten.
Ik loop naar mijn bed en laat me vallen.
Nog meer tranen stromen over mijn wangen ,en langzaam aan begin ik te beseffen dat ik niet voor de waarheid weg kan lopen.
Ik kan me ervoor verstoppen , zoals ik al tijden heb gedaan ,maar vroeg of laat zou het me toch weer vinden. Zovaak had ik mezelf verteld dat het stopt.
Dat het de laatste keer zou zijn, wetend dat het nooit zal stoppen.
Zo vaak had ik mezelf belooft weg te rennen.Hulp te zoeken.
Maar nooit had ik het lef gehad.
En zelfs nu weet ik dat ik nadat ik mijn tranen gedroogt heb mezelf weer hetzelfde ga beloven ,en dat ik over enkele dagen weer huilend in mijn kamer zit. Langzaam ga ik recht zitten ,en druk mijn teddybeer stevig tegen me aan.
Op de 1 of andere manier kalmeert het gevoel van de zachte vacht van het knuffeltje me. Het gevoel van eenzaamheid verdwijnt ,met de beer in mijn handen , en ook het bange gevoel dat me net achtervolgde verdwijnt.
Terwijl mijn tranen drogen , beginnen mn gedachtes langzaam weer begrijpbaar te worden. Ik laat de beer los en meteen overvalt het angstige gevoel me. Ik ben bang ,echt bang. Hopend dat iemand ooit ziet hoeveel alles pijn doet stap ik uit bed en ga voor het raam zitten.
Ik voel me gebroken , maar tegelijkertijd schuldig tegen over mijn moeder.
Het gevoel maakt me kapot, en ik vraag me af of er iemand is die weet hoe ik me voel. Of er iemand is die me hier weghaalt.
Zovaak heb ik hier gestaan. Met de gedroogde tranen op mijn wangen. Het verwarrende gevoel dat langzaam aan wegtrekt.
Weer vertel ik mezelf dat dit de laatste keer is,wetend dat het niet zo is.
Maar ook wetend dat als ik het mezelf maar vaak genoeg vertel ik het vanzelf begin te geloven.

Reacties: