Hoofdcategorieėn
Home » Hoe overleef ik... » Do I trust you? (schrijfwedstrijd) » Do I trust you?
Do I trust you? (schrijfwedstrijd)
Do I trust you?
Met een boos gezicht komt Romy weer bij ons zitten. “Dat zet ik jullie nog betaald!”¯ Brenda, Samantha, Amy, Tara en ik liggen in een deuk van het lachen. We spelen waarheid, durven of doen, en Romy moest daarnet haar liefde verklaren aan de boom in het midden van het pleintje. Dat is op zich al grappig, maar het geweldigste was dat haar crush aan de andere kant van de boom zat!
“Brenda!”¯ zegt Romy als wij wat bekomen zijn van het lachen.
“Doen!”¯
“Zing ‘Ik hou van u’ voor Danielle.”¯ Grijnst Romy.
“WAT?! Hier?!”¯
“ja, hier en nu.”¯ Romy zit ondertussen al met een grijns van hier tot Tokio op haar gezicht. Met een zucht en een rood hoofd staat Brenda recht en gaat naar het groepje waar Danielle met zijn vrienden zit
“Voila, daar heb je je wraak!”¯ zegt Brenda terwijl ze weer bij ons komt zitten, nog steeds met een rood hoofd.
“Goed, nu is het mijn beurt, Anke!”¯
“Waarheid!”¯
“Vertrouw je ons?”¯ Ik slik en iedereen kijkt me aan. Zo een vraag had ik al lang verwacht. Ze weten dat ik niet snel meer iemand vertrouw, dat komt omdat ik in het verleden vaak gekwetst ben geweest door mensen die ik vertrouwde. Enkel degene die ik lang genoeg ken en die speciaal voor me zijn vertrouw ik. Na het verleden dat ik heb vertrouw ik zelfs mijn klasgenoten of zelfs mijn klastitularis niet.
In de lagere school werd ik regelmatig gepest omdat ik het niet erg goed kon vinden met de meisjes van mijn klas en enkel met de jongens omging. Ook omdat ik betere punten had dan de rest van de klas, en ik niet zo’n huppeltrutje was, nu nog steeds niet trouwens. Het enige meisje waar ik het vroeger mee kon vinden heb ik nu al 3jaar niet meer gezien, ze liet me meteen vallen toen we naar de middelbare school gingen.
Doordat ik de enige van mijn school was die naar die bepaalde middelbare school ging, moest ik daar helemaal opnieuw beginnen. Ik kende er niemand, was een eenzaat, ik was anders. Mijn klasgenoten keken niet naar me om, voor hen was ik enkel iemand die gewoon in dezelfde lessen als hen zat. Het waren geen vrienden .Ongeveer halverwege het eerste jaar leerde ik iemand kennen op de bus. Ze werd mijn beste vriendin en zo kreeg ik weer hoop. Ik kwam er ook achter wie mijn achternicht was, en raakte iets of wat bevriend met haar.
Er kwam een einde aan dat jaar en er veranderde veel. Mijn achternicht en haar vriendinnen moesten naar een andere school, omdat we op een middenschool zaten. Ik veranderde van richting, en dus ook van klas. Ik kwam in een klas waar ze me mochten, en waar ik deel uitmaakte van een groepje. Ik dacht dat ik eindelijk mijn vrienden voor het leven gevonden had, maar net dan kreeg ik ruzie met mijn beste vriendin.
Ik had mijn andere vrienden nog om op terug te vallen, iets wat ik eerder nooit had gehad, er was iets waardoor onze vriendschap nog hechter werd. Later kwam alles weer goed tussen mij en mijn beste vriendin, maar we waren minder close als vroeger.
Weer een jaar liep op zijn einde en nu moest ik van school veranderen. (middenschoolverhaal) Ik leerde in de vakantie nog twee fantastische mensen kennen. Ik heb samen met hen zoveel plezier gehad en zo vaak kunnen lachen, dat ik hen als mijn beste vriendinnen beschouwde. Van mijn andere vrienden had ik er slechts 2 over doordat er 1 naar een andere school ging en eentje een jaar jonger dan mij was, waardoor ik haar ook niet meer zag. Ik zat weer bij mijn achternicht op school en onze vriendschap was bijna meteen weer herstelt. Van mijn ‘oude’ vrienden bleef er uiteindelijk nog slechts 1 over doordat de andere en ik uiteen groeide.
Mijn twee beste vriendinnen vertrouwde ik blindelings en ik vertelde ze zo goed als alles, iets wat ik bij mijn ‘nieuwe’ vrienden nog niet durfde. Ik weet niet hoe het kwam, maar toch vertelde ik eerst tegen hen mijn geheim, en pas daarna aan 1 van mijn beste vriendinnen.
Omdat mijn geheim véél te maken had met mijn andere beste vriendin heb ik het zo lang mogelijk uitgesteld, maar uiteindelijk heb ik het ook haar verteld.
Er zijn enkele maanden overheen gegaan, maar uiteindelijk is het toch gebeurd. De enige twee die ik echt vertrouwde, de enige twee die me echt kende lieten vallen. Sindsdien durf ik niemand meer te vertrouwen.
Ik durf nu niemand meer te vertrouwen, maar ik ken hen nu bijna een jaar, en wat ik hen ook zei, of wat ik ook deed, ze lieten me nooit vallen. Ze hebben me altijd gesteund en waren er steeds als ik hen nodig had. Ik heb met hen minstens evenveel plezier gehad en minstens 2 keer zo vaak gelachen. Ze hielpen me overal mee en overal bovenop, en als mijn beste vrienden beschouw ik ze al lang.
Ze kijken nog steeds naar mij
en ik kijk hen allemaal een voor een in de ogen.
Ik lach.
--Einde--
Reacties:
Mooi!!
ik wist niet eens dat je die online had staan.
Ik kan hetzelfde van jouw zeggen , Ik vertrouw je!!
's mooi.
Ik begrijp dat ongeveer, iedereen doet alsof ze mijn vrienden zijn en doen alsof ze mij nodig hebben maar zodra het zomer is en ik met hun wil afspreken verzinnen ze smoesjes dat het niet gaat enzo(ik zeg het, ik heb deze zomer maar 9vrienden gezien)
en ik kan het ook beter vinden met jongens(kun je mee lachen teminsten)
Zo geweldig.
Ik herken er veel in van wat ik zelf heb meegemaakt. Maar uiteindelijk kan ik nu met zekerheid zeggen dat ik hetzelfde zou antwoorden als jouw.
Nog veel plezier samen met hen en ik hoop dat ze je nooit zullen laten vallen!!!
Leuk !
Xx Melis