FanFic.nl

A place called Narnia, You Said?

The Sword of Caspian the ninth

‘Het eerste dat je moet weten over een zwaard, is dat het geen speelgoed is, maar dat ligt, denk ik voor de hand.’ Caspian zit voor me en heeft zijn zwaard horizontaal tussen ons gelegd. Hij en Peter gaan me afwisselend les geven in het zwaardvechten. En Caspian is dus begonnen. Ik knik en glimlach. ‘Dat ligt inderdaad voor de hand,’
‘We hebben geen tijd om met houten zwaarden te vechten, en de dwergen zijn nog niet klaar met smeden, dus ga ik je dit zwaard geven,’ zegt hij terwijl hij een lang pak vanachter zijn rug tovert. ‘Het is van mijn vader geweest,’ zegt hij met een lieve glimlach om zijn lippen, als hij ziet dat ik het wapen vol bewondering uit de schede haal. In op de rug van het lemmet staan sierlijke letters gegraveerd, die overwoekerd worden door fijne planten. Het gevest is versierd met krullen die later uit de greep komen, om dienst te doen als pareerstang. ‘Dit kan ik niet aannemen,’ zeg ik overdonderd terwijl ik het prachtige wapen terug in zijn handen probeer te duwen. ‘Ik ben er zeker van je het zal kunnen hanteren,’ zegt hij zeker van zijn stuk. Godver, ik wou dat die jongen niet zoveel vertrouwen in me had. Als er iets met dat ding gebeurt dan zwaait er wat voor me. Ik trek een onzeker gezicht en zodra Caspian zich om draait, tuit ik mijn lippen en knijp ik mijn ogen toe vol zelfmedelijden. ‘Kom,’ glundert Caspian terwijl hij zich om draait en ik mijn gezicht snel weer uit de onnatuurlijke plooi van daarnet trek. Op een drafje loop ik naar hem toe. Met mijn neus en mijn wenkbrauw opgetrokken kijk ik verbaasd toe, hoe hij dicht tegen me aan gaat staan en zijn armen om me heen slaat. Een fractie van een seconde weet ik niet goed wat er gebeurt. Nog een fractie van een seconde later begint het bij me te dagen dat hij het riempje van het zwaard rond mijn rug had geknoopt. Je moet toegeven, dat is toch geen manier om dat te doen? In ieder geval moet ik bekennen dat ik het niet eens zo erg vond. Te bedenken dat ik eerst dacht dat hij me aan het knuffelen was. Vrijwel direct nadat hij me losgelaten heeft, haalt hij zijn eigen zwaard tevoorschijn en gebaart hij dat ik naast hem moet komen staan. ‘Wel, eerst ga ik je leren hoe je een zwaard moet vast houden,’ zegt hij wanneer ik naast hem sta. ‘Da’s makkelijk,’ reageer ik snel en soepel haal ik het zwaard van Caspians vader uit de schede. Het geluid dat het wapen maakt klinkt flitsend, wrijvend en ik geniet ervan. Alsof het een geluid is dat ik zo lang moeten missen heb en dat nu eindelijk opnieuw hoor. ‘Het lijkt makkelijk, maar het is moeilijker dan je zou verwachten,’ deelt Caspian grijnzend mee terwijl hij mijn gevest een stukje draait zodat ik het wapen op de juiste manier in mijn handen houd. ‘Over het algemeen maakt het niet zoveel uit, hoe je het zwaard vast hebt. Maar in een officieel gevecht kunnen de slagen ongeldig verklaard worden,’ Met een kleine sprongetje ,wat hem een heel raar gezicht uit mijn richting oplevert, komt hij voor me staan. ‘De belangrijkste aspecten om soepel met een zwaard om te gaan zijn; snelheid, evenwicht en techniek. Zoals je waarschijnlijk al gevoeld hebt, is dat zwaard geen lichtgewicht. Daarover gaat het aspect evenwicht. Je moet het zodanig onder de knie krijgen dat je dat wapen als een verlengstuk van je arm gaat zien, en niet omvalt als je scherp moet uitwijken voor een aanval,’ legt hij uit terwijl hij met zijn handen korte beweginkjes maakt. Ik giechel onnozel om een beeld dat zich meester maakt in mijn hoofd. Stel je voor dat je druk bezig bent met kampen en je opeens omklettert omdat het zwaard te zwaar is. Dat idee is toch gewoon lachewekkend? ‘Is het jou ooit overkomen,’ grinnik ik, Caspians rede onderbrekend. ‘Wat?’ vraagt hij een beetje verstrooid. ‘Of jij ooit omgevallen bent,’ Twee schattige, licht roze blosjes trekken op langs zijn gebruinde wangen. ‘Niet..eh…niet dat ik me kan herinneren,’ stamelt hij luchthartig. Vrijwel meteen kruipt er een ondeugende, gigantische grijns over mijn gezicht.

Reacties: