Het verhaal van Esther. Ze is vierentwintig jaar oud, studeert filosofie en woont op een klein appartement met haar hond Fender. Ze heeft niemand anders, geen familie, geen vriendje, niets. Zo wil ze het.

Toen Esther twaalf was, heeft ze haar beide ouders verloren in een auto-ongeluk. Esther droeg geen gordel en werd door de voorruit geslingerd. Ze liep verschillende botbreuken op, verloor haar linkeroog, en haar gezicht werd ernstig verbrand. Toen ze wakker werd in het ziekenhuis, was ze alleen op de wereld. Ze had geen broers of zussen, haar grootouders waren al lang overleden en haar enige familielid was de zus van haar vader.

Bij die tante heeft ze vervolgens tot haar achttiende gewoond, en toen ze afstudeerde is ze met de noorderzon vertrokken. Ze zocht en vond een klein appartementje, en kocht een puppy om haar gezelschap te houden. Met het geld dat haar ouders haar nalieten en wat ze in twee jaar werken opzij kon leggen, verdiende ze genoeg om haar huur, haar vierjarige studies en haar levensonderhoud te financieren. Nu zit ze in haar laatste jaar, en ze is relatief gelukkig met haar leven. Het enige wat haar nog dagelijks pijn doet, zijn de starende blikken op straat, de afschuw en het geveinsde medeleven om haar gezicht en haar verleden.

Daarom vermijdt Esther de buitenwereld zo goed en zo kwaad als ze kan. Ze komt enkel buiten wanneer de straten leeg zijn, op regenachtige dagen. Dan gaat ze Fender uitlaten langs het kanaal.
En op zo’n dag begint dit verhaal.