Hoofdcategorieën
Home » Forum » Stamcafé » [500] Week #3
[500] Week #3
xDevilBitch zei op 13 sep 2015 - 22:12:
Ik zag het woord Daan en dacht: HOLY SHIT. Hé, wacht.
:'
en nu ga ik zelf schrijven
Ik zag het woord Daan en dacht: HOLY SHIT. Hé, wacht.
:'
xNadezhda zei op 13 sep 2015 - 22:13:
547. Zuko is íets te leuk om te schrijven. [major spoilers voor het einde van ATLA]
Het is misschien wel het enige moment van de week dat Zuko voor zichzelf heeft. Nu hij Vuurheer is, wordt zijn leven bepaald door raadsvergaderingen, staatsbezoeken, militaire overleggen en stadswandelingen om zijn gezicht te laten zien aan het volk. Hij kan er nog steeds niet aan wennen dat ze nu voor hem buigen; het is geruststellend simpel om zich terug te trekken bij de vijver in de tuin en naar de schildpadeenden te kijken.
Dat de rust niet lang kan duren, had hij eigenlijk moeten weten. Hij heeft nog geen één schildpadeend gevoerd als er iemand naar hem roept vanaf de zuilengang. Het hoge, enthousiaste geluid herkent hij uit duizenden. Toph – zo ongeveer de laatste persoon die hij hier verwacht.
‘Ik kom mijn tripje opeisen,’ zegt ze bij wijze van begroeting. ‘De anderen hebben hun levensbepalende reis met jou al gehad, nu is het mijn beurt.’
‘Eh…’ Zuko strekt een hand met een stukje brood uit naar een schildpadeend. ‘Moet dat nu?’
‘Ja,’ zegt Toph. ‘Dûh. Waarom zou ik anders nú hier zijn? De Vuurnatie ligt niet echt naast de deur, meesterbrein.’
‘Maar…’ protesteert Zuko zwakjes, terwijl de schildpadeend het brood van zijn hand pikt. ‘Het is mijn vrije dag. Ik heb mijn rust nodig.’
Toph ploft naast hem in het gras en bokst tegen zijn schouder. ‘Wat, wil je liever eendjes voeren dan avonturen beleven? Het Vuurheerschap heeft je niet bepaald goed gedaan. En je bent het nog maar een paar weken!’
Hij komt er niet onderuit, dat begint Zuko te beseffen. Toch probeert hij het nog met een laatste excuus: ‘Ik kan niet langer wegblijven dan één nacht. Morgen is er een belangrijke vergadering…’
‘Laat de politiek maar aan Katara over,’ zegt Toph achteloos. ‘Die smult ervan.’
‘Katara?’ Zuko’s maag maakt een koprol. Hij heeft haar sinds hun afscheid in de theezaak van zijn oom niet meer gezien – hij dacht dat ze met Aang, Sokka en haar vader was teruggereisd naar de Zuidpool. Om eerlijk te zijn heeft hij vaak aan haar gedacht. Even is hij onuitsprekelijk blij dat Toph de rode vlekken op zijn wangen niet kan zien.
‘Ik heb haar maar meegenomen,’ zegt Toph. ‘Aang en Sokka zijn er ook. Met zijn drieën kunnen ze die belangrijke vergadering echt wel aan.’
Als Aang er is, moet hij júist bij de vergadering aanwezig zijn. Ze hebben tenslotte afgesproken om de meest ingrijpende beslissingen over de toekomst van de Vuurnatie samen te nemen. Alleen komen Zuko’s gedachten op dat moment niet veel verder dan Katara is hier. Ze is hier. Hij weet niet wanneer het is begonnen, maar nu krijgt hij haar niet meer uit zijn hoofd. In de Vuurnatie heeft niemand blauwe ogen.
‘Kom óp!’ roept Toph en springt overeind. ‘Je kan tegen mij niet liegen, o Vuurheer. Je hartslag verraadt je!’
‘Verraadt me?’ mompelt hij gealarmeerd. Als Toph iets tegen Katara zegt, is hij er geweest. Hij durft te wedden dat ze er niet erg van gecharmeerd zal zijn. Waarom zou ze ook?
‘Je wil veel liever met mij een tripje maken dan naar zo’n vergadering,’ zegt Toph. ‘Je smoesjes werken niet. Leuk geprobeerd.’
Zuko slaakt een zucht – opluchting of berusting? ‘Laat me wat spullen pakken.’
Zijn rustige zondagmiddag is hij kwijt, maar zijn geheim mag hij in elk geval nog even houden.
547. Zuko is íets te leuk om te schrijven. [major spoilers voor het einde van ATLA]
Het is misschien wel het enige moment van de week dat Zuko voor zichzelf heeft. Nu hij Vuurheer is, wordt zijn leven bepaald door raadsvergaderingen, staatsbezoeken, militaire overleggen en stadswandelingen om zijn gezicht te laten zien aan het volk. Hij kan er nog steeds niet aan wennen dat ze nu voor hem buigen; het is geruststellend simpel om zich terug te trekken bij de vijver in de tuin en naar de schildpadeenden te kijken.
Dat de rust niet lang kan duren, had hij eigenlijk moeten weten. Hij heeft nog geen één schildpadeend gevoerd als er iemand naar hem roept vanaf de zuilengang. Het hoge, enthousiaste geluid herkent hij uit duizenden. Toph – zo ongeveer de laatste persoon die hij hier verwacht.
‘Ik kom mijn tripje opeisen,’ zegt ze bij wijze van begroeting. ‘De anderen hebben hun levensbepalende reis met jou al gehad, nu is het mijn beurt.’
‘Eh…’ Zuko strekt een hand met een stukje brood uit naar een schildpadeend. ‘Moet dat nu?’
‘Ja,’ zegt Toph. ‘Dûh. Waarom zou ik anders nú hier zijn? De Vuurnatie ligt niet echt naast de deur, meesterbrein.’
‘Maar…’ protesteert Zuko zwakjes, terwijl de schildpadeend het brood van zijn hand pikt. ‘Het is mijn vrije dag. Ik heb mijn rust nodig.’
Toph ploft naast hem in het gras en bokst tegen zijn schouder. ‘Wat, wil je liever eendjes voeren dan avonturen beleven? Het Vuurheerschap heeft je niet bepaald goed gedaan. En je bent het nog maar een paar weken!’
Hij komt er niet onderuit, dat begint Zuko te beseffen. Toch probeert hij het nog met een laatste excuus: ‘Ik kan niet langer wegblijven dan één nacht. Morgen is er een belangrijke vergadering…’
‘Laat de politiek maar aan Katara over,’ zegt Toph achteloos. ‘Die smult ervan.’
‘Katara?’ Zuko’s maag maakt een koprol. Hij heeft haar sinds hun afscheid in de theezaak van zijn oom niet meer gezien – hij dacht dat ze met Aang, Sokka en haar vader was teruggereisd naar de Zuidpool. Om eerlijk te zijn heeft hij vaak aan haar gedacht. Even is hij onuitsprekelijk blij dat Toph de rode vlekken op zijn wangen niet kan zien.
‘Ik heb haar maar meegenomen,’ zegt Toph. ‘Aang en Sokka zijn er ook. Met zijn drieën kunnen ze die belangrijke vergadering echt wel aan.’
Als Aang er is, moet hij júist bij de vergadering aanwezig zijn. Ze hebben tenslotte afgesproken om de meest ingrijpende beslissingen over de toekomst van de Vuurnatie samen te nemen. Alleen komen Zuko’s gedachten op dat moment niet veel verder dan Katara is hier. Ze is hier. Hij weet niet wanneer het is begonnen, maar nu krijgt hij haar niet meer uit zijn hoofd. In de Vuurnatie heeft niemand blauwe ogen.
‘Kom óp!’ roept Toph en springt overeind. ‘Je kan tegen mij niet liegen, o Vuurheer. Je hartslag verraadt je!’
‘Verraadt me?’ mompelt hij gealarmeerd. Als Toph iets tegen Katara zegt, is hij er geweest. Hij durft te wedden dat ze er niet erg van gecharmeerd zal zijn. Waarom zou ze ook?
‘Je wil veel liever met mij een tripje maken dan naar zo’n vergadering,’ zegt Toph. ‘Je smoesjes werken niet. Leuk geprobeerd.’
Zuko slaakt een zucht – opluchting of berusting? ‘Laat me wat spullen pakken.’
Zijn rustige zondagmiddag is hij kwijt, maar zijn geheim mag hij in elk geval nog even houden.
Rebella zei op 13 sep 2015 - 22:23:
Omdat ik morgen weer de student ga uithangen en op school geen wifi heb (ja raar I know), hier vast mijn stemming (ik gebruik de account namen, puur omdat ik nog niet weet wie nou wie is):
Devilbitch met Eerste Stap want: ADAM!
Kay met Groen & Zilver want: HP en gewoon... wow ... just WOW.
Moonrocker met Perkamentus en Papyrus want: You impressed me a lot!
(ik voel me altijd schuldig als ik andere niet stem... sorry!)
Omdat ik morgen weer de student ga uithangen en op school geen wifi heb (ja raar I know), hier vast mijn stemming (ik gebruik de account namen, puur omdat ik nog niet weet wie nou wie is):
Devilbitch met Eerste Stap want: ADAM!
Kay met Groen & Zilver want: HP en gewoon... wow ... just WOW.
Moonrocker met Perkamentus en Papyrus want: You impressed me a lot!
(ik voel me altijd schuldig als ik andere niet stem... sorry!)
xDevilBitch zei op 13 sep 2015 - 23:04:
De date
Zijn in pantoffels gestoken voeten lagen op de salontafel. Een dampende kop thee stond even verderop om omvallen te vermijden. Onder de tv zoemde de xbox.
Het was lang gelden sinds hij zo’n zondag had gehad. Altijd maar renden ze van concert naar interview, en als ze dan eindelijk maar toch een vrije dag hadden, ging die op aan het zien van hun familie. Heel leuk en belangrijk, hij had ze onderweg ook enorm gemist, maar op een dag als deze, een lekkere rustige niets moet en alles mag-zondag voelde hij zich pas intens gelukkig. Lekker comfortabel op de bank, zonder rekening met wie dan ook te moeten houden. Misschien had hij dat nog wel het meest gemist.
Maar hij had zijn eerste vijand nog niet neergeschoten, of zijn telefoon maakte een eind aan zijn rust door zijn ringtone luid door de woonkamer te laten schallen. Aan het geluid hoorde hij dat het iemand van het management was. Fantastisch.
“Zayn hier.” Voor hij het wist zat hij in de auto naar een hotel.
Hij had Perrie nog nooit met veel enthousiasme begroet. Nu was hij echter ziedend en gunde haar niet eens een blik of een begroeting. Hij liep meteen naar Maureen van het managementteam, die gefronst naar haar laptopscherm aan het staren was.
“Ha, Zayn, top dat je er zo snel kon zijn,” zei ze, zonder haar blik van de computer af te wenden.
“Kan dit niet wachten tot morgen? Eén vrije dag, is dat soms teveel gevraagd?” snauwde hij haar toe.
“Nee,” zei ze resoluut. “Het internet is aan het ontploffen, we moeten nu iets doen.”
Hij zag het artikel met de vage foto’s op haar scherm staan. Waarom ze zich er zo over opwond, snapte hij oprecht niet. Hij en Liam wisten best wanneer ze hun masker op moesten houden, en dat deden ze dan ook. Van de foto’s kon hij niet meer maken dan twee jongens die goed bevriend waren, ook al wist hij zelf natuurlijk wel dat dat niet helemaal waar was.
“Oké, dus dit is het plan: jullie komen zo door de hoofdingang naar buiten. Het is gelukkig nog vroeg, dat helpt met het verhaal. Daarna gaan jullie door naar een voetbalwedstrijd-” Zayn zuchtte. Voetbal spelen was tot daaraan toe, maar ernaar kijken vond hij onmetelijk saai. Alsof zijn plotselinge date niet al erg genoeg was. “En daarna we een etentje geregeld. Klinkt prima toch? Nou, jullie weten wat jullie moeten doen, maar voor de duidelijkheid:” en ze begon de onmetelijk lange lijst met dingen waar ze op moesten letten en consequenties als hij zich niet aan de afspraak hield op te dreunen.
Perrie was even slaapverwekkend als altijd. Hij deed een paar pogingen om niet al te geïrriteerd te kijken als de camera flitste. Ook een paar pogingen om de lens te laten knappen met zijn blik.
Het was al lang donker toen hij Liam met twee koppen thee bij de xbox vond. Misschien kon het zijn zondag nog een beetje redden.
500 woorden
De date
Zijn in pantoffels gestoken voeten lagen op de salontafel. Een dampende kop thee stond even verderop om omvallen te vermijden. Onder de tv zoemde de xbox.
Het was lang gelden sinds hij zo’n zondag had gehad. Altijd maar renden ze van concert naar interview, en als ze dan eindelijk maar toch een vrije dag hadden, ging die op aan het zien van hun familie. Heel leuk en belangrijk, hij had ze onderweg ook enorm gemist, maar op een dag als deze, een lekkere rustige niets moet en alles mag-zondag voelde hij zich pas intens gelukkig. Lekker comfortabel op de bank, zonder rekening met wie dan ook te moeten houden. Misschien had hij dat nog wel het meest gemist.
Maar hij had zijn eerste vijand nog niet neergeschoten, of zijn telefoon maakte een eind aan zijn rust door zijn ringtone luid door de woonkamer te laten schallen. Aan het geluid hoorde hij dat het iemand van het management was. Fantastisch.
“Zayn hier.” Voor hij het wist zat hij in de auto naar een hotel.
Hij had Perrie nog nooit met veel enthousiasme begroet. Nu was hij echter ziedend en gunde haar niet eens een blik of een begroeting. Hij liep meteen naar Maureen van het managementteam, die gefronst naar haar laptopscherm aan het staren was.
“Ha, Zayn, top dat je er zo snel kon zijn,” zei ze, zonder haar blik van de computer af te wenden.
“Kan dit niet wachten tot morgen? Eén vrije dag, is dat soms teveel gevraagd?” snauwde hij haar toe.
“Nee,” zei ze resoluut. “Het internet is aan het ontploffen, we moeten nu iets doen.”
Hij zag het artikel met de vage foto’s op haar scherm staan. Waarom ze zich er zo over opwond, snapte hij oprecht niet. Hij en Liam wisten best wanneer ze hun masker op moesten houden, en dat deden ze dan ook. Van de foto’s kon hij niet meer maken dan twee jongens die goed bevriend waren, ook al wist hij zelf natuurlijk wel dat dat niet helemaal waar was.
“Oké, dus dit is het plan: jullie komen zo door de hoofdingang naar buiten. Het is gelukkig nog vroeg, dat helpt met het verhaal. Daarna gaan jullie door naar een voetbalwedstrijd-” Zayn zuchtte. Voetbal spelen was tot daaraan toe, maar ernaar kijken vond hij onmetelijk saai. Alsof zijn plotselinge date niet al erg genoeg was. “En daarna we een etentje geregeld. Klinkt prima toch? Nou, jullie weten wat jullie moeten doen, maar voor de duidelijkheid:” en ze begon de onmetelijk lange lijst met dingen waar ze op moesten letten en consequenties als hij zich niet aan de afspraak hield op te dreunen.
Perrie was even slaapverwekkend als altijd. Hij deed een paar pogingen om niet al te geïrriteerd te kijken als de camera flitste. Ook een paar pogingen om de lens te laten knappen met zijn blik.
Het was al lang donker toen hij Liam met twee koppen thee bij de xbox vond. Misschien kon het zijn zondag nog een beetje redden.
500 woorden
Kayley zei op 13 sep 2015 - 23:13:
Met een kreun van opluchting maakt hij de knalrode stropdas van zijn werkuniform los. Hij wilt de rest van zijn uniform ook kwijt, maar daar kan hij hier nog niet aan beginnen. Heel wat mensen kijken echter vreemd op bij het zien van een werknemer die zonder doel door het park heen lijkt te lopen.
Sokka Kesuk geeft er geen bal om. Hij fluit en zijn stappen zijn veel groter dan normaal terwijl hij naar de ingang/uitgang beent. Universal Studios is verwacht druk op deze zonnige zondag, maar hij mag nu al uitklokken en dat maakt hem de vrolijkste jongen in Florida.
Op de CityWalk is het ook behoorlijk druk. Gezinnen zijn zo dicht op elkaar gepakt dat ze als één kudde bewegen. Zo snel hij een route vindt, scheidt hij zich van die massa en baant zich een weg naar zijn favoriete afhaalrestaurant. Met zijn werknemersbadge versiert hij 70% korting en met zijn broodje gegrilde kip laat hij zich op één van de metalen bankjes vallen.
Als het eten in en rond het pretpark niet zo verdomd goed en goedkoop was, had hij allang naar een andere vakantiebaan gezocht. Het riedeltje van aan de Shrek 4-D-attractie gaat hem ooit helemaal laten doorslaan en krankzinnig achterlaten. Maar voor nu geniet hij teveel van de voordelen van zijn werk.
Het universum lijkt te weten dat hij van de zon op zijn gezicht en de rust van een vrije namiddag aan het genieten is, want het is niet zijn vriendinnetje Suki die zich in zijn schoot werpt maar Aang Leekpai, zijn huisgenootje van op campus. Zijn zus Katara en diens beste vriendin slash huisgenootje Toph Beifong komen ook aangewandeld.
“Je meent ‘t niet,” zucht hij en duwt Aang van zijn schoot, wild gebarend met zijn broodje—een stuk kip vliegt in een elegante boog door de lucht en ploft dan op de grond neer, waar het nog geen seconde later opgepikt wordt door een meeuw. “Wat doen jullie hier?”
“We komen naar jou kijken,” zegt Toph in haar meest serieuze toon en wijst dan naar de ogen die altijd glanzend leeg terug staren. Best eng, soms; maar ondertussen zijn ze er allemaal al aan gewend.
Katara helpt Aang van de grond en zet dan de twee kleine kinderen op het bankje naast Sokka, terwijl zij recht blijft staan, met haar handen op haar heupen en een grijns om haar lippen. “Suki zei dat ze vandaag eindelijk weer in Orlando is, dus hier zijn we!”
“Echt?! Komaaaa-haaaan! Ik heb Suki al twee maanden niet meer gezien!” Toph is er op één of andere manier in geslaagd zijn lunch van hem af te pakken, maar hij heeft alleen maar ogen voor Katara. “Kunnen jullie ons niet één namiddag samen gunnen? Ik stoor jóu nooit als je met Zuko ’rondhangt’.”
Ze heeft tenminste het fatsoen er hevig bij te blozen, ook al gaan ze niet weg en, wanneer Suki eindelijk aankomt, ook nog eens voorstelt dat ze het pretpark ingaan.
Chillen waar hij werkt? ‘Ugh.’
[x]—Universal Studios—[x]
Met een kreun van opluchting maakt hij de knalrode stropdas van zijn werkuniform los. Hij wilt de rest van zijn uniform ook kwijt, maar daar kan hij hier nog niet aan beginnen. Heel wat mensen kijken echter vreemd op bij het zien van een werknemer die zonder doel door het park heen lijkt te lopen.
Sokka Kesuk geeft er geen bal om. Hij fluit en zijn stappen zijn veel groter dan normaal terwijl hij naar de ingang/uitgang beent. Universal Studios is verwacht druk op deze zonnige zondag, maar hij mag nu al uitklokken en dat maakt hem de vrolijkste jongen in Florida.
Op de CityWalk is het ook behoorlijk druk. Gezinnen zijn zo dicht op elkaar gepakt dat ze als één kudde bewegen. Zo snel hij een route vindt, scheidt hij zich van die massa en baant zich een weg naar zijn favoriete afhaalrestaurant. Met zijn werknemersbadge versiert hij 70% korting en met zijn broodje gegrilde kip laat hij zich op één van de metalen bankjes vallen.
Als het eten in en rond het pretpark niet zo verdomd goed en goedkoop was, had hij allang naar een andere vakantiebaan gezocht. Het riedeltje van aan de Shrek 4-D-attractie gaat hem ooit helemaal laten doorslaan en krankzinnig achterlaten. Maar voor nu geniet hij teveel van de voordelen van zijn werk.
Het universum lijkt te weten dat hij van de zon op zijn gezicht en de rust van een vrije namiddag aan het genieten is, want het is niet zijn vriendinnetje Suki die zich in zijn schoot werpt maar Aang Leekpai, zijn huisgenootje van op campus. Zijn zus Katara en diens beste vriendin slash huisgenootje Toph Beifong komen ook aangewandeld.
“Je meent ‘t niet,” zucht hij en duwt Aang van zijn schoot, wild gebarend met zijn broodje—een stuk kip vliegt in een elegante boog door de lucht en ploft dan op de grond neer, waar het nog geen seconde later opgepikt wordt door een meeuw. “Wat doen jullie hier?”
“We komen naar jou kijken,” zegt Toph in haar meest serieuze toon en wijst dan naar de ogen die altijd glanzend leeg terug staren. Best eng, soms; maar ondertussen zijn ze er allemaal al aan gewend.
Katara helpt Aang van de grond en zet dan de twee kleine kinderen op het bankje naast Sokka, terwijl zij recht blijft staan, met haar handen op haar heupen en een grijns om haar lippen. “Suki zei dat ze vandaag eindelijk weer in Orlando is, dus hier zijn we!”
“Echt?! Komaaaa-haaaan! Ik heb Suki al twee maanden niet meer gezien!” Toph is er op één of andere manier in geslaagd zijn lunch van hem af te pakken, maar hij heeft alleen maar ogen voor Katara. “Kunnen jullie ons niet één namiddag samen gunnen? Ik stoor jóu nooit als je met Zuko ’rondhangt’.”
Ze heeft tenminste het fatsoen er hevig bij te blozen, ook al gaan ze niet weg en, wanneer Suki eindelijk aankomt, ook nog eens voorstelt dat ze het pretpark ingaan.
Chillen waar hij werkt? ‘Ugh.’
[x]—500 woorden—[x]
xDevilBitch zei op 13 sep 2015 - 23:21:
Dinsdag:
Voor de val
De klok tikte door.
Nog tien minuten. Het moesten exact tien minuten zijn. Het geheim zat hem in de precisie, de puzzelstukjes moesten tot op de milimeter nauwkeurig op hun plaats vallen om het perfecte onherkenbare plaatje te maken. Alleen zo kon je Sherlock Holmes een loer draaien. Of dat zei zijn baas tenminste. En daarom wist Sebastian Moran dat ze nog exact tien minuten samen hadden toen het piepje van Sherlocks sms’je hun rust verstoorde.
Moriarty glimlachte.
“Dit is het dus,” zei Sebastian vanaf de rand van het hotelbed.
“Ja, alle pionnen staan precies waar ze moeten zijn,” antwoordde zijn baas.
“Bijna alle,” verbeterde Moran hem. Hij keek zijn baas verwijtend aan. “Als je nog even wacht, twintig minuten misschien, dan kan ik die prutsers aflossen. Ze zijn de zwakke schakel in dit plan. Laat mij het doen.”
Moriarty schudde zijn hoofd en doorkruiste de kamer om plaats te nemen naar Sebastian. “Sebas, snap je het nou echt niet? Ik heb je hier nodig, bij mij. John Watson heeft te veel aan zijn hoofd om die prutsers op te merken en de anderen zijn al helemaal makkelijke prooien. Ik maak me totaal geen zorgen om hen.”
“Maar-” Sebastian werd afgekapt door een kus.
“Ik maak me zorgen om je. Doe alsjeblieft geen stomme dingen als ik weg ben.”
Hij wilde zijn baas precies vertellen hoe het zat. Dat hij heus zelf wel kon bepalen wat hij met zijn leven deed, dat hij ook wel wist dat hij dodelijk verveeld zou raken zonder de spanning en dat hij zoiets zeker niet aan zou nemen van iemand als Moriarty. Maar zo goed met woorden was hij nooit geweest en de brok in zijn keel stopte al het geluid. Fuck, hij verdiende zijn brood verdomme als sluipmoordenaar, dus waarom voelde hij tranen achter zijn ogen branden en vervolgens warm over zijn wang rollen? Alleen bloed hoorde zo te voelen.
Toen hij naar Moriarty keek, zag hij tot zijn verbazing echter dat ook over zijn wangen tranen rolden.
“Sherlock zou je uitlachen,” merkte hij op.
“Maar Sherlock is er straks niet meer,” antwoordde zijn baas. Er kon een waterig glimlachje vanaf.
“Maar jij ook niet!” schreeuwde Sebastian. Hij schrok van zijn eigen wanhopige stemgeluid. Zwakte, dat was het. Hij moest het laten gaan. Hij moest hem laten gaan.
“Het spijt me,” klonk Moriary’s stem zwakjes.
Sebastian fronste. Zo had zijn baas in al die tijd nog nooit geklonken. Het paste niet bij hem. De huurmoordenaar stond bruusk op en liep naar het raam.
Als het je zo spijt, doe het dan niet. Sherlock Holmes was maar een irritante wijsneus, waarom zou je daar je leven voor geven? Dat dacht Sebastian de hele tijd al, maar hij zou het nooit hardop zeggen.
De klok tikte door.
“Het is tijd,” zei Sebastian. Hij zag hun laatste minuut samen wegtikken.
Moriarty stond op, liep naar Moriarty en kuste hem nog één keer. “Het spijt me,” zei hij nogmaals, voor hij precies op tijd de hotelkamer verliet.
500 woorden
Dinsdag:
Voor de val
De klok tikte door.
Nog tien minuten. Het moesten exact tien minuten zijn. Het geheim zat hem in de precisie, de puzzelstukjes moesten tot op de milimeter nauwkeurig op hun plaats vallen om het perfecte onherkenbare plaatje te maken. Alleen zo kon je Sherlock Holmes een loer draaien. Of dat zei zijn baas tenminste. En daarom wist Sebastian Moran dat ze nog exact tien minuten samen hadden toen het piepje van Sherlocks sms’je hun rust verstoorde.
Moriarty glimlachte.
“Dit is het dus,” zei Sebastian vanaf de rand van het hotelbed.
“Ja, alle pionnen staan precies waar ze moeten zijn,” antwoordde zijn baas.
“Bijna alle,” verbeterde Moran hem. Hij keek zijn baas verwijtend aan. “Als je nog even wacht, twintig minuten misschien, dan kan ik die prutsers aflossen. Ze zijn de zwakke schakel in dit plan. Laat mij het doen.”
Moriarty schudde zijn hoofd en doorkruiste de kamer om plaats te nemen naar Sebastian. “Sebas, snap je het nou echt niet? Ik heb je hier nodig, bij mij. John Watson heeft te veel aan zijn hoofd om die prutsers op te merken en de anderen zijn al helemaal makkelijke prooien. Ik maak me totaal geen zorgen om hen.”
“Maar-” Sebastian werd afgekapt door een kus.
“Ik maak me zorgen om je. Doe alsjeblieft geen stomme dingen als ik weg ben.”
Hij wilde zijn baas precies vertellen hoe het zat. Dat hij heus zelf wel kon bepalen wat hij met zijn leven deed, dat hij ook wel wist dat hij dodelijk verveeld zou raken zonder de spanning en dat hij zoiets zeker niet aan zou nemen van iemand als Moriarty. Maar zo goed met woorden was hij nooit geweest en de brok in zijn keel stopte al het geluid. Fuck, hij verdiende zijn brood verdomme als sluipmoordenaar, dus waarom voelde hij tranen achter zijn ogen branden en vervolgens warm over zijn wang rollen? Alleen bloed hoorde zo te voelen.
Toen hij naar Moriarty keek, zag hij tot zijn verbazing echter dat ook over zijn wangen tranen rolden.
“Sherlock zou je uitlachen,” merkte hij op.
“Maar Sherlock is er straks niet meer,” antwoordde zijn baas. Er kon een waterig glimlachje vanaf.
“Maar jij ook niet!” schreeuwde Sebastian. Hij schrok van zijn eigen wanhopige stemgeluid. Zwakte, dat was het. Hij moest het laten gaan. Hij moest hem laten gaan.
“Het spijt me,” klonk Moriary’s stem zwakjes.
Sebastian fronste. Zo had zijn baas in al die tijd nog nooit geklonken. Het paste niet bij hem. De huurmoordenaar stond bruusk op en liep naar het raam.
Als het je zo spijt, doe het dan niet. Sherlock Holmes was maar een irritante wijsneus, waarom zou je daar je leven voor geven? Dat dacht Sebastian de hele tijd al, maar hij zou het nooit hardop zeggen.
De klok tikte door.
“Het is tijd,” zei Sebastian. Hij zag hun laatste minuut samen wegtikken.
Moriarty stond op, liep naar Moriarty en kuste hem nog één keer. “Het spijt me,” zei hij nogmaals, voor hij precies op tijd de hotelkamer verliet.
500 woorden
Bodine zei op 14 sep 2015 - 0:46:
ik vind 12:00 echt een hele nare tijd, ben ik de enige?
Mijn top 3:
mama van Elise want it hit me toen ik HP5 keek
Voor de val van Daan want ik heb een zwak voor Moriarty's homosexual side
weet je nog van Merula omdat ze me daarmee heel erg verbaasde
Mijn top 3:
mama van Elise want it hit me toen ik HP5 keek
Voor de val van Daan want ik heb een zwak voor Moriarty's homosexual side
weet je nog van Merula omdat ze me daarmee heel erg verbaasde
MoonRocker zei op 14 sep 2015 - 11:09:
12 is idd onhandig, want ik zit dit nu dus in college te doen en ik weet niet op wie/wat ik moet stemmen.
12 is idd onhandig, want ik zit dit nu dus in college te doen en ik weet niet op wie/wat ik moet stemmen.
Kayley zei op 14 sep 2015 - 11:21:
Ik heb niet genoeg gelezen deze week om een top drie te maken. :/
Ik heb niet genoeg gelezen deze week om een top drie te maken. :/
xNadezhda zei op 14 sep 2015 - 11:22:
Mijn top 3:
Julia's "Luister" (omdat ik er hardop om moest lachen), Elises "mama" (vanwege de feels) en Kay's "Universal Studios" (want ATLA en humor).
Mijn top 3:
Julia's "Luister" (omdat ik er hardop om moest lachen), Elises "mama" (vanwege de feels) en Kay's "Universal Studios" (want ATLA en humor).
MoonRocker zei op 14 sep 2015 - 16:09:
Ik heb de punten van het stemmen in dit topic weggehaald en ze zullen ook in het algemene klassement weggehaald worden, omdat het ons duidelijk is geworden dat er niet veel animo is voor het competitie-element. We blijven echter wel aanmoedigen om de andere stukjes te lezen en je kunt natuurlijk blijven vermelden welke stukjes je leuk vond en waarom.
Ik heb de punten van het stemmen in dit topic weggehaald en ze zullen ook in het algemene klassement weggehaald worden, omdat het ons duidelijk is geworden dat er niet veel animo is voor het competitie-element. We blijven echter wel aanmoedigen om de andere stukjes te lezen en je kunt natuurlijk blijven vermelden welke stukjes je leuk vond en waarom.
Bodine zei op 14 sep 2015 - 16:10:
Ah ja. Ik had het net in 't praattopic gezet, maar ik wilde precies zeggen wat hij zegt. (:
Ah ja. Ik had het net in 't praattopic gezet, maar ik wilde precies zeggen wat hij zegt. (:
Welkom bij de 500 Challenge! Week 3 inmiddels, so let's go!
B E L A N G R I J K
- Post de stukjes die je schrijft (tussen de 450 en 550 woorden) in dit topic. Anders telt het niet.
[- Als je niet online kunt komen maar wel iets geschreven hebt, stuur dan een foto via Whatsapp of zo, in pb kun je om nummers vragen.]
- Heb heel erg veel plezier.
P R O M P T S
- maandag: time warp! Personage(s) A/B/C/etc. gaat/gaan (figuurlijk) tijdreizen.
- dinsdag: snel! Wat doet/doen personage(s) A/B/C/etc. in slechts tien minuten?
- woensdag: gebruik de zin: “Het is tijd.”
- donderdag: haast! Personage A heeft geen tijd voor… wie/wat? En waarom?
- vrijdag: wacht! Personage A wacht op personage(s) B/C/D/etc.
- zaterdag: bedtijd! Personage(s) A/B/C/etc. is/zijn ’s nachts nog buiten.
- zondag: personage A denkt te kunnen genieten van een rustige zondagmiddag. Personage(s) B/C/D/etc. komt/komen zijn/haar rust verstoren.
T U S S E N S T A N D
1. Bo - 9,7
1. Daan - 9,7
1. Elise - 9,7
1. Julia - 9,7
5. Dezh - 9,6
5. Kayley - 9,6
7. Roos - 6,6
8. Iv - 4,4
9. Merula - 3,3
10. Kirsten - 1,1