MoonRocker zei op 6 sep 2015 - 23:19:
Welkom bij de 500 Challenge! Week 3 inmiddels, so let's go!

B E L A N G R I J K
- Post de stukjes die je schrijft (tussen de 450 en 550 woorden) in dit topic. Anders telt het niet.
[- Als je niet online kunt komen maar wel iets geschreven hebt, stuur dan een foto via Whatsapp of zo, in pb kun je om nummers vragen.]
- Heb heel erg veel plezier.

P R O M P T S
- maandag: time warp! Personage(s) A/B/C/etc. gaat/gaan (figuurlijk) tijdreizen.
- dinsdag: snel! Wat doet/doen personage(s) A/B/C/etc. in slechts tien minuten?
- woensdag: gebruik de zin: “Het is tijd.”
- donderdag: haast! Personage A heeft geen tijd voor… wie/wat? En waarom?
- vrijdag: wacht! Personage A wacht op personage(s) B/C/D/etc.
- zaterdag: bedtijd! Personage(s) A/B/C/etc. is/zijn ’s nachts nog buiten.
- zondag: personage A denkt te kunnen genieten van een rustige zondagmiddag. Personage(s) B/C/D/etc. komt/komen zijn/haar rust verstoren.

T U S S E N S T A N D
1. Bo - 9,7
1. Daan - 9,7
1. Elise - 9,7
1. Julia - 9,7
5. Dezh - 9,6
5. Kayley - 9,6
7. Roos - 6,6
8. Iv - 4,4
9. Merula - 3,3
10. Kirsten - 1,1

MoonRocker zei op 6 sep 2015 - 23:20:
P R O M P T 1

Time warp! Personage(s) A/B/C/etc. gaat/gaan (figuurlijk) tijdreizen.

Kayley zei op 7 sep 2015 - 0:00:

Kayley zei op 7 sep 2015 - 13:36:
Spoilers voor Life is Strange, alle episodes (om zeker te zijn).
(Dat is een videogame, trouwens. Geen televisieprogramma.)

[x]—Snippers werkelijkheid—[x]

Haar hoofd zit vol werkelijkheden die niet meer bestaan.
Max heeft weer één van haar slapeloze nachten; haar dekbed en het gewicht van de wereld drukken haar dieper haar matras in—ze kan niet ademen, niet denken, alleen maar zien.
Vier seconden waarin ze haar camera kapot laat vallen—teruggedraaid. Zeven seconden waarin Victoria een briefje op haar rug kleeft—het briefje dat ze in de uiteindelijke werkelijkheid op haar eigen rug terugvond. Een heel gesprek waarin Warren haar dingen vertelt die ze, zelfs nooit gebeurd, maar niet kan vergeten.
Hij houdt van haar. Dat zegt hij toch—ze gelooft niet dat mensen dat zo snel kunnen.
(Ook al ging het met Chloe zó snel.)
Dat is een van de vele dingen die haar teisteren. Er zijn haar zoveel dingen verteld waarvan de uitsprekers zich niet kunnen herinneren dat ooit gedaan te hebben, omdat Max ervoor zorgde dat het ook nooit gebeurde.
En die snippers werkelijkheid, die verloden seconden, stapelen zich steeds meer en meer op.
Ze voelt zich schuldig.
Waarom zou zij de enige mogen zijn die de wereld op zo’n manier kan beïnvloeden? Waarom zouden de toevoegingen van anderen, zelfs als zij ze niet leuk vindt, er niet mogen zijn?
Ze kreunt en draait zich op haar buik. Met haar hoofd onder haar kussen lijkt de wereld ver weg. De lantaarnpalen die over de campus verspreid zijn, schijnen nog steeds door haar gordijnen haar kamer in en in de verte rijden nog steeds auto’s eenzaam over de wegen; maar dat registreert ze niet meer.
Haar gedachten worden er alleen maar scherper van.
Ze voelt zich nog het meest schuldig tegenover Chloe. Er zijn zoveel dingen die zij nooit zal weten. Dat ze elkaar al honderden keren gezoend hebben.
(Ze herinnert zich alleen de eerste keer.
De “Ik daag je uit mij te zoen—dubbel uitgedaagd!”-zoen.)
Dat Max haar al tientallen keren de liefde verklaard heeft.
(Het is nooit wederzijds.)
En hoe zou dat ook kunnen? Al hun allermooiste momenten bestaan enkel nog in Max’s hoofd, in haar herinneringen.
Chloe weet niet van de namiddagen op het bankje op de klif waar ze hun zielen bloot legden, want Max was gulzig, ze wilde meer, en klootte zo hard met de tijd dat het hele gesprek nooit plaats vond. Chloe weet niet van de ochtenden dat ze tegelijkertijd wakker werden en schuchter dichter bij elkaar kropen om nog wat verder te soezen.
Chloe weet niet—zoveel dingen.
Alles dat meer is dan vriendschap lijkt in Max’s hoofd te zitten—en dan niet zoals bij Warren, die zich alles ingebeeld heeft.
Dit is echt gebeurd. Alles met Chloe is écht gebeurd, alleen niet in de werkelijkheid zoals zij hem achtergelaten heeft.
Ze legt zich erbij neer dat ze niet meer in slaap zal vallen, niet zonder de geur van kamperfoelie en de arm van Chloe om haar heen, dus sleept ze zich naar haar bureau.
De foto’s die naar haar op glimlachen, helpen haar humeur niet.
(Chloe herinnert zich die niet.)

[x]—500 woorden—[x]

xNadezhda zei op 7 sep 2015 - 15:01:
Het is meer een flashback sequence dan tijdreizen geworden, maar same difference. Precies 500 woorden.

Jaar één.
Hij voelt zich alleen in het groenige licht van de leerlingenkamer. Zijn eerste les is niet met Huffelpuf; de Griffoendors praten luid over de beste manieren om slangen te vangen en hij knijpt zijn handen samen, twijfelt tussen wegrennen en iemand slaan. De Zwadderaars drommen om hem heen.

Jaar twee.
Begroetingen verwarmen de leerlingenkamer onder het meer. Nu werpen zelfs de Huffelpuffers hem argwanende blikken toe op de gang. Hij voelt zich thuis in groen en zilver en al mist hij het gezelschap van zijn broer, hij heeft een hele, hechte afdeling om op te leunen.

Jaar drie.
Zijn mede-Zwadderaars spreken vriendelijker over zijn vrienden in de andere afdelingen dan andersom. Hij kiest vakken waar tenminste twee andere Zwadderaars zitten – zijn volledige jaar belandt bij Verzorging van Fabeldieren en Oude Runen. Er blijft tijd over om auditie te doen voor wedstrijdomroeper. Dat creëert méér tijd, tijd die hij deelt met zijn tweelingbroer.

Jaar vier.
Lynnette Lynch kust hem achter Zacharinus’ Zoetwarenhuis. Gelukkig kunnen ze vrienden blijven; Zwadderaars hebben elkaar nodig. De uitwisselingsstudenten van Klammfels fluisteren ’s avonds over Zwarte Kunsten. Ze moeten hen uitleggen dat Zwadderich daar niets mee te maken wil hebben. Hun gasten geloven het maar half en Bill overweegt om iemand te slaan.

Jaar vijf.
De kapitein van hun Zwerkbalteam respecteert zijn weigering om over zijn tweelingbroer te praten, die ook tot kapitein is benoemd. Loyaliteit wordt bij Zwadderich op waarde geschat. De Huffelpuffers doen hun best om hem bij Tom uit de buurt te houden, maar ze zijn het gewend. Niemand kent hun kamertje achter het zeemeerminnentapijt; zo vaak als dit jaar komen ze er normaal gesproken niet.

Jaar zes.
Hij heeft meer S.L.IJ.M.B.A.L.len dan zijn tweelingbroer – eentje meer, Geschiedenis van de Toverkunst, omdat zijn hele afdeling zijn jaar heeft helpen studeren. Desondanks laat hij het vak vallen. Met vijf P.U.I.S.T.en heeft hij net genoeg tijd om omroeper te blijven, zodat Rhys Derwent hem na de overwinning op Griffoendor onder de tribunes kan kussen. Ze worden betrapt door Andreas, maar de school reageert laconiek. Hij is een Zwadderaar; zijn reputatie kan niet slechter.

Jaar zeven.
Het Toverschool Toernooi komt naar Zweinstein, ter nagedachtenis aan Carlo Kannewasser, die tien juni’s eerder werd vermoord. Huffelpuf roept om een nieuwe kampioen uit hun afdeling, maar Tom moedigt hem aan om zijn naam in de Vuurbeker te stoppen. Natuurlijk wordt hij gekozen. Natuurlijk keert Huffelpuf zich tegen hem.

‘Maak je niet zo druk,’ zei Rhys, die nog steeds niet helemaal begrepen had wat “uitmaken” betekende en onaangenaam dicht naast Bill op de sofa zat. ‘Ze wilden een Huffelpuffer, ze zijn gewoon teleurgesteld, maar ze draaien wel bij.’
Bill sprong op. ‘En als ik van Ravenklauw was geweest, hadden ze dan hetzelfde gezegd?’
De Ochtendprofeet dwarrelde op de grond van de leerlingenkamer, openvallend op het interview met leerlingen van Zweinstein. Weinig vertrouwen in Zwadderichkampioen. Bill wilde iemand slaan, maar zijn standvastigheid nam het over. Hij had zes jaar “weinig vertrouwen” achter de rug – dit kon er nog wel bij.

MoonRocker zei op 7 sep 2015 - 15:02:
Het mocht ook figuurlijk tijdreizen zijn, dus dat zit wel goed hoor ^^

Eliros zei op 7 sep 2015 - 19:13:
[500 woorden aan shitty angst yay]

De Hersenpan zag er intimiderend uit: een gestroomlijnde kom die net niet overliep met een substantie die op water leek. Het water leek hem zowel te wenken als weg te jagen. Met één van zijn herinneringen die er in ronddreef had hij nog minder moed om zijn gezicht onder te dompelen.
Toch greep hij de randen van het bureau — het enige dat George en zijn knikkende knieën nog overeind hield — extra stevig vast en boog zich aarzelend voorover totdat er slechts enkele millimeters tussen het puntje van zijn neus en het water zaten. Hij haalde diep adem, alvorens hij zijn gezicht nog iets meer liet zakken. Nog geen seconde later voelde hij hoe zijn voeten niet langer aan de grond stonden. Zijn lichaam werd gewichtsloos, eventjes, voordat hij twee keer zoveel leek te wegen en naar beneden stortte.
Tijdens zijn val werd de wereld om hem heen gebouwd.
Toen hij eindelijk tot stilstand kwam stond hij in de woonkamer van het Nest.
Het had net echt kunnen zijn, in plaats van een herinnering. Het zag er precies zo uit als hij het die ochtend had achtergelaten, met één groot verschil: zo vrolijk als dat het nu was, met al het licht en alle kleur die zich in iedere kier had gewrongen, zo donker en grijs was het tegenwoordig.
Hij wist pas echt dat het een herinnering was toen hij zijn moeder zag glimlachen. Dat had ze al in geen tijden meer gedaan.
Dat was echter niet waarvoor hij was gekomen. Hij was hier voor—
“George!”
Voor Fred.
George draaide zich langzaam om naar de trap, zag zichzelf naar beneden komen denderen met een vaart waar je U tegen zei. Achter hem, achter oud-George, kwam Fred de trap af stuiteren.
“Wat?”
Oud-George kwam halverwege tot stilstand, stond te wankelen toen zijn tweelingbroer tegen hem op knalde. De zwaartekracht won het van zijn evenwicht: hij donderde de laatste treden af en kwam in een hoopje armen en benen op de vloer terecht.
Fred kreeg het voor elkaar om behendig over hem heen te springen en stond grijnzend op hem neer te kijken. “Ik wilde gewoon even zeggen dat je niet zo sloom moet doen. Kijk maar wat ervan is gekomen.”
De George uit het heden stond wonder boven wonder nog op beide benen, maar hij wist dat het niet veel zou schelen of zijn knieën zouden het begeven, net zoals zijn kopie in deze herinnering.
Zijn kopie mompelde iets onverstaanbaars, voordat hij zijn been richting Freds voeten schopte. Beide tweelingbroers lagen nu op de grond.
Even was er niets te horen in het Nest, behalve de geïrriteerde zucht van één van de twee broers. Fred stompte George tegen zijn schouder, keek hem vuil aan. Een aantal seconden later schoten ze zo in de lach dat de toeschouwer even bang was dat ze erin zouden blijven. Alles ging goed met de broers, natuurlijk.
Met George niet. Zijn knieën begaven het, evenals zijn zicht door een nieuwe stroom aan tranen.

MoonRocker zei op 7 sep 2015 - 21:06:
Perkamentus en papyrus

Op zijn sandalen haastte de jongen zich door de straten van het enorme Rome naar de filosoof. Als hij niet opschoot, kwam hij nog te laat voor zijn lessen. Van snelwandelen ging hij over op rennen toen hij de gesluierde vrouwen al naar de tempel zag lopen voor hun middaggebed. Voor de zekerheid controleerde hij onhandig zijn riem, om te zien of hij alles wel mee had genomen.
Bij zijn eerste les was hij met enkel een rol papyrus verschenen: schrijfgerei bezat hij toen nog niet. De filosoof had hem vierkant uitgelachen en gierend met de rol gewapperd. Toen hij bij was gekomen, had hij een vreemd gevormd stokje tevoorschijn gehaald uit zijn mantel. ‘Dit is wat je nodig zult hebben,’ had hij gezegd.
Inmiddels waren er wat spullen bijgekomen, zoals een heuse papyrusbundel en schrijfgerei om verslag te doen van hun werk, en vergat hij nog wel eens iets. Voor zover hij kon zien had hij nu echter wel alles, ook het stokje dat hij te vorige keer was vergeten.
Toen hij de bedienden aan de poort hijgend meldde dat hij er was, werd hij gauw naar binnen begeleid. In de kelder stond er een beker juist geschonken wijn voor hem klaar. De filosoof fronste kort, maar glimlachte tenslotte. Hij wenkte zijn leerling bij zich en begon te rommelen in het volgeschreven bundeltje. De jongen gehoorzaamde zijn leermeester, ging bij hem staan en haalde zijn toverstok tevoorschijn.
‘Ben je er klaar voor, Albus?’ vroeg de grijzaard.

Met wallen onder zijn ogen hief Albus Perkamentus het hoofd. Voor hem lagen allerlei beschadigde stukken papyrus, stevig ingepakt opdat ze niet zouden verkruimelen als ze in de hand genomen werden. De Zweinsteinprofessor had weer de hele nacht in zijn kamer doorgebracht om de stukken te bestuderen.
Hij had de stukken, die naar vertelling eens een bundel hadden gevormd, in zijn bezit gekregen na zijn strijd met Gellert Grindelwald. Zijn vijand, die ooit beter dan zijn beste vriend was geweest, had hem het bundeltje als overwinningsgeschenk toegestopt en hij begreep tot op de dag van vandaag niet waarom. Inmiddels had hij kunnen ontdekken dat het geschreven was door een van de eerste mensen van wie bekend was dat ze hun magische potentieel wisten te kanaliseren en dat de beste man hulp had gehad van een leerling, maar wie zij precies waren, hoe Gellert het bundeltje in de eerste plaats in handen had gekregen en waarom hij het hem gegeven had, leek hij maar niet uit te kunnen vogelen.
De professor snoof en lachte. Gellert kennende had hij het ‘geleend’ uit een bibliotheek of archief en had hij het hem nagelaten, omdat hij wist hoe zeer hij de kennis op prijs zou stellen. Hij kon het hem echter ook gegeven hebben om met hem te verwarren, of wellicht was het geschenk een wanhopige poging tot verzoening geweest.
Ondanks de bescherming voorzichtig pakte Perkamentus de stukken op en borg ze op in zijn persoonlijke archief. Misschien moest hij eens uitzoeken van wie ze gestolen waren.

[500 precies ^^]

MyReflection zei op 7 sep 2015 - 21:18:
2149

Ze kijkt naar de zwarte lucht uit het raam. Voorzichtig zet ze haar mondkapje nog een beetje beter op. Zonder overleef je het buiten niet. En ze wil wel overleven. Zeker nu dat ze zo dicht bij is. Ze weet nog steeds niet hoe het kan. Toen ze weken geleden de brief kreeg, heeft ze hem over en over gelezen. De ongeloofwaardigheid ging er langzaam uit. Iedere keer dat ze de woorden las werd ze blijer. Binnenkort zou ze hem weer zien. Binnenkort staat Josh weer voor haar. Binnenkort is ook zij aan de beurt.
De dagen zijn sindsdien voorbij gekropen. Iedereen in haar omgeving was blij, maar ook jaloers op haar. Ze kan het niet kwalijk nemen. Iedereen wil hier weg. Weg uit deze vieze stinklucht. In de tijd heeft ze zich klaargemaakt. Ze heeft ervoor gezorgd dat ze alles netjes achter zou laten. Ze komt immers nooit meer terug.

Het is eindelijk zo ver. Ze loopt richting het grote gebouw aan het einde van de straat. Haar ene tas is ingepakt met de belangrijkste spullen uit haar leven. Niet dat ze meer heeft dan een tas. Sinds haar ouders zijn overleden en ze bij haar tante woont, heeft ze het niet zo ruim. Al had ze het bij haar ouders ook niet ruim. Als ze straks door de poort loopt is alles anders. Vanmorgen heeft ze afscheid genomen van haar tante en nu kan ze alleen nog maar vooruit. Alleen nog maar aan haar toekomst denken.
Bij de eerste deur wordt ze al gecontroleerd. Voordat ze in het juiste gedeelte van het gebouw zit, is ze al vijf keer gecontroleerd. Vijf keer is ze door een scanner gelopen. Vijf keer werd haar tas gecontroleerd. Na de vorige pelgrimstocht willen ze niet nog zo’n drama. Niet nog iemand die onuitgenodigd door de poort gaat. Al is het haar geluk dat het wel is gebeurd. Anders was Josh nooit begonnen aan haar naar Terra Nova te halen, maar juist zijn vader.
De tijd kruipt langzaam voorbij. De wachtkamer stroomt langzaam vol. Dan is het tijd om daadwerkelijk door de poort ta gaan. Ze worden allemaal opgeroepen en in de rij gezet. Voetje voor voetje, stapje voor stapje schuifelen ze over de loopbrug richting de poort. Allemaal scanners staan op de brug. Ze wordt er een beetje paranoïde van. Met iedere stap komt de poort dichterbij. Met iedere stap komt Terra Nova dichterbij. Bij iedere stap komt ze weer een stapje dichter bij Josh. Josh. Josh. Josh. Zijn naam speelt als een mantra in haar hoofd af. Zonder hem had ze dit nooit gedurfd. Ze staat ondertussen voor de poort. Er wordt naar haar geknikt en ze mag door de poort stappen. Voorzichtig steekt ze haar hand erdoorheen. Ze voelt een koude tinteling. Dan zet ze de stap erdoorheen. Ze wordt ondergedompeld en voelt dan de frisse lucht van buiten. Ze wordt meteen opgevangen voor een gasmasker. Ze besluit echter eerst in de armen van Josh te sprinten, die haar omhelst.

500 woorden

Rebella zei op 7 sep 2015 - 21:37:
500!



“Ja, dan was hier de slaapkamer.” Een meisje met donkerbruin haar kroop over een tapijt om haar woorden bij kracht te zetten.
“Nee, Jaina! In een ruimteschip zitten geen slaapkamers!” De speelkameraad wreef hard over het kleed om de onzichtbare muur uit te wissen. Jaina fronste haar armen over elkaar slaand.
“Waar slapen ze dan?!”
“Dat hoeven ze niet, ze reizen namelijk door de tijd, dus dan worden ze niet moe.”
Dat het verhaal op losse schroeven stond was het derde kind al volkomen duidelijk. Ook wist hij dat dit verhaal zoals altijd tot een ruzie zou uitlopen tussen broer en zus. Daarom klom hij op de bank met een ijzer bolletje waar hij met zijn kleine knuistjes aan draaide, waardoor er een hologram ontstond waar hij gefascineerd naar keek. Af en toe stak hij zijn nog mollige handjes uit naar het beeld. Alsof hij dacht dat het beeld aanraakbaar was.
Wat er in zijn hoofd omging was zijn moeder een compleet raadsel, hij sprak zelden, hij keek toe en wist zich met zijn drie jaar al feilloos aan te passen en terug te trekken op de juiste momenten. Dus had ze haar broer een bericht gestuurd met de vraag of hij haar jongste zoon kon onderzoeken. Jacen en Jaina waren zoals de jongste had verwacht in een ruzie beland. Met een verslagen zucht stond Leia op en haalde de twee kemphanen uit elkaar. Jaina stuurde ze naar haar spacekamer om haar huiswerk ruimtekunde te gaan maken en Jacen stuurde ze naar zijn kamer om die te gaan opruimen. De jongste merkte het nauwelijks op.
Hij leek niet in zijn lijf te zitten. Het was voor Leia soms, ook nu, beangstigend hoe hij op de dingen reageerde. Nu stond hij wankel op, liep naar zijn moeder toe en trok aan haar mouw. Leia keek op van haar naslag werk van haar afgelopen missie.
“Luke!” Op het moment dat hij het zei, klonk er een mechanische ping en wist Leia, zoals altijd, dat haar broer er was. Ze plukte haar zoon van de grond en liep naar de deur om open te doen.
“Dag Leia,” Haar broer zag er beter uit dan ooit. Zijn zandkleurige haar zat in een staartje in zijn nek, hij had een lichaam gekregen van iemand die hard werkt, goed eet en getraind had.
Leia liet hem na haar bijna opgeluchte begroeting binnen en gaf vrij snel erna de kleinste aan hem over. Luke liep met hem naar de woonkamer en Leia vertrok om Jaila en Jacen te helpen.
De oom had direct iets waargenomen dat hij niet kende. Hij maakte contact met het kind, hij praatte met hem, vroeg hem dingen die de meeste volwassenen niet begrepen, hij vertelde hem over zijn eigen leven maar vooral liet hij het kind gebruik maken van de kracht die door hem heen leek te gaan als bloed.
Toen Leia terug kwam zweefden ze een meter boven de grond met elkaars handen vast.
Luke en Anakin merkte haar niet op.

Rebella zei op 7 sep 2015 - 21:37:
500!



“Ja, dan was hier de slaapkamer.” Een meisje met donkerbruin haar kroop over een tapijt om haar woorden bij kracht te zetten.
“Nee, Jaina! In een ruimteschip zitten geen slaapkamers!” De speelkameraad wreef hard over het kleed om de onzichtbare muur uit te wissen. Jaina fronste haar armen over elkaar slaand.
“Waar slapen ze dan?!”
“Dat hoeven ze niet, ze reizen namelijk door de tijd, dus dan worden ze niet moe.”
Dat het verhaal op losse schroeven stond was het derde kind al volkomen duidelijk. Ook wist hij dat dit verhaal zoals altijd tot een ruzie zou uitlopen tussen broer en zus. Daarom klom hij op de bank met een ijzer bolletje waar hij met zijn kleine knuistjes aan draaide, waardoor er een hologram ontstond waar hij gefascineerd naar keek. Af en toe stak hij zijn nog mollige handjes uit naar het beeld. Alsof hij dacht dat het beeld aanraakbaar was.
Wat er in zijn hoofd omging was zijn moeder een compleet raadsel, hij sprak zelden, hij keek toe en wist zich met zijn drie jaar al feilloos aan te passen en terug te trekken op de juiste momenten. Dus had ze haar broer een bericht gestuurd met de vraag of hij haar jongste zoon kon onderzoeken. Jacen en Jaina waren zoals de jongste had verwacht in een ruzie beland. Met een verslagen zucht stond Leia op en haalde de twee kemphanen uit elkaar. Jaina stuurde ze naar haar spacekamer om haar huiswerk ruimtekunde te gaan maken en Jacen stuurde ze naar zijn kamer om die te gaan opruimen. De jongste merkte het nauwelijks op.
Hij leek niet in zijn lijf te zitten. Het was voor Leia soms, ook nu, beangstigend hoe hij op de dingen reageerde. Nu stond hij wankel op, liep naar zijn moeder toe en trok aan haar mouw. Leia keek op van haar naslag werk van haar afgelopen missie.
“Luke!” Op het moment dat hij het zei, klonk er een mechanische ping en wist Leia, zoals altijd, dat haar broer er was. Ze plukte haar zoon van de grond en liep naar de deur om open te doen.
“Dag Leia,” Haar broer zag er beter uit dan ooit. Zijn zandkleurige haar zat in een staartje in zijn nek, hij had een lichaam gekregen van iemand die hard werkt, goed eet en getraind had.
Leia liet hem na haar bijna opgeluchte begroeting binnen en gaf vrij snel erna de kleinste aan hem over. Luke liep met hem naar de woonkamer en Leia vertrok om Jaila en Jacen te helpen.
De oom had direct iets waargenomen dat hij niet kende. Hij maakte contact met het kind, hij praatte met hem, vroeg hem dingen die de meeste volwassenen niet begrepen, hij vertelde hem over zijn eigen leven maar vooral liet hij het kind gebruik maken van de kracht die door hem heen leek te gaan als bloed.
Toen Leia terug kwam zweefden ze een meter boven de grond met elkaars handen vast.
Luke en Anakin merkte haar niet op.

Bodine zei op 7 sep 2015 - 22:17:
Vandaag heb ik een Tijdverdrijver in mijn handen gehouden.
Ik heb nog nooit
Ik weet niet wat ik ermee moet. Ik weet wat ik ermee wil maar en ik weet dat het veel te riskant is, maar ik blijf er wel de hele tijd aan denken. Het is Natuurlijk denk ik wel eens na over wat als, op een dagdromerige manier, maar ik had nooit verwacht dat ik echt dat ik er echt toegang tot zou hebben.
Niet dat ik er nu eentje op m’n nachtkastje heb staan, maar ik weet waar ik er één kan vinden en als ik daarmee terug kan gaan, kan veranderen wat ik verkeerd heb gedaan, waar ik nu spijt van heb… dan zou ik er wel weer bij kunnen komen.
Nu klinkt het alsof ik het heb over de morele fouten in mijn leven. Over me laten meesleuren door mijn vader, over het proberen hem te gehoorzamen, over
Maar dat is het niet. Ik zou niet teruggaan om minder mensen het leven zuur te maken. Ik zou niet teruggaan om mijn leven te beteren, ook al realiseer ik me achteraf heel goed dat ik fout zat. Dat ik voornamelijk uit angst handelde (en omdat ik niet beter wist), is geen excuus. Maar in essentie ben ik nog steeds een egoïstische Zwadderaar. In essentie zou ik nog steeds teruggaan om te proberen mijn eigen miezerige leventje beter te maken.
Ik zou teruggaan naar de tweede keer dat ik je in levende lijven zag. Niet die eerste keer, in de Wegisweg, maar de tweede. In Zweinstein, toen ik op je af stapte (dapper hè? wist je dat ik toen al gevoelens (voor zover je het zo kunt noemen op die leeftijd) voor je had?) en door een onverhoopt antwoord van jou, al onze fragiele bruggen in één keer tegen de grond brandde.
Ik zou op je afstappen, ja. Ik zou je hand schudden en mijn naam zeggen en zeggen dat ik – ik zou ik denk dat ik misschien en maar
Misschien zou ik het daar wel bij gelaten hebben. Later zou ik dan naar je kunnen staren en als je terugkeek, zou ik kunnen glimlachen. We zouden het
Vader zou me nooit
Maar ik zou
Stiekem zouden we
Ik denk niet dat het mijn leven makkelijker gemaakt zou hebben. Ik weet zelfs vrij zeker van niet. Toneelspelen is één ding als niemand weet dat je toneelspeelt. Toneelspelen wordt heel iets anders wanneer je tegenspeler ook… Maar Merlijns Baard, Harry, wat zou dat het voor mij waard zijn. Als onze hele vriendschap zou bestaan uit geheime ontmoetinkjes, ’s nachts, in bezemkasten of aan de rand van het Verboden Bos; als we expres strafwerk zouden krijgen in dezelfde les, zodat we het samen zouden moeten maken (en dan stiekem naar elkaar glimlachen en giechelen en briefjes overgooien en fluisteren) en dan
Voor mij zou het genoeg zijn. Bijna genoeg zelfs, om het te riskeren mijn handen weer op een Tijdverdrijver te leggen. Als ik zo dapper was als jij…

Merula zei op 7 sep 2015 - 22:25:
“Dat is de druppel! Ik wil je nooit meer zien!”
Dat is wat al tijden in de lucht zat te hangen. De spanning tussen de twee was gewoon voelbaar.

Het begon al in jaar één. Ze waren al maanden vrienden geweest, een eeuwigheid in kindertijd. Voor volwassenen leek het niets, maar ze hadden elkaar geheimen verteld, elkaars gevoelens gedeeld. Behalve het ene geheim.
Hij had haar alles verteld wat hij wist over magie en tovenaars en heksen. Hij had haar zelfs wat magische dingen laten zien. Het was gewoon magisch. En het zou alleen maar beter worden. Als ze in hetzelfde gebouw zouden wonen, zouden ze elkaar nog vaker kunnen zien.
Helaas kwamen ze niet in dezelfde afdeling.

In jaar twee werd het al erger. Ze leken elkaar door alle lessen en huiswerk nog minder te zien dan eerst. Waar ze hem eerst nog steunde en voor hem opkwam, leek ze nu iets van afkeer te krijgen. Het kwam door zijn vrienden, zei ze. Niet door hem. Maar wat moest hij dan? Wachten tot zij eindelijk eens tijd had? De rest van de wereld negeren en wat hij leuk vond maar laten zitten, terwijl zij inmiddels met anderen omging?

Jaar drie ging al snel voorbij. Ze bleven wel met elkaar praten, en ze konden elkaar zelfs vrienden noemen, maar wat er ooit was, zou nooit meer terugkomen. Misschien lag het wel aan hem. Aan hoe hij reageerde op die rotjongens die hem zomaar uitscholden, ook wanneer hij ze met rust liet. Aan het feit dat hij zijn diepe gevoelens van verdriet maar niet van zich af kon zetten. Hoe kon hij ook? Niemand had hem dat ooit geleerd.

Tijdens het vierde jaar begon de spanning te groeien. Er kwam nog meer geklier en gedoe. Ze kwam nog steeds voor hem op. Hij was haar dankbaar, maar werd ook wanhopiger. Zo zou ze hem nooit als iets anders zien dan een loser. Hij was enkel een vriend. Iemand die ze moest verdedigen. Zo zou het nooit eindigen, niet als hij niet iets deed. Helaas leken zijn pogingen om het juiste te doen het enkel erger te maken. De jongen werden alleen maar meer vastberaden om zijn leven tot hel te maken.

En zo eindigde het in jaar vijf. Voor sommigen leek het alsof het ineens was, maar dat was niet zo. Het was niet in één dag gebeurd. Het was geen stomme uitbarsting die wel weer vergeten en vergeven kon worden. Hij meende het niet. Hoewel, technisch gezien wás ze een modderbloedje, maar hij had haar nooit zo moeten noemen. Hij bedoelde er niets mee. Hij meende het niet, maar zij wel. Dat wist hij zeker. Hij zou haar nooit meer spreken. Hij zou nooit meer kunnen vertellen dat hij verliefd op haar is. Dat alles wat hij deed, wat hij wilde, voor haar was geweest, dat altijd al zo was.
Het was allemaal hun schuld.

“Ik wil je nooit meer zien, Severus Sneep!”
Verbijsterd keek hij haar na. Maar Lily...

500 woorden. Sorry voor het kopiëren van jouw stijl, Dezh, maar je inspireerde me.

Bodine zei op 7 sep 2015 - 22:32:
Oh, die van mij is ook exact 500 woorden.

MoonRocker zei op 7 sep 2015 - 22:36:
Whoopsie, sorry. Ik dacht dat je er geen woordenaantal bij had gezet omdat je niet precies 500 had. Maar ik zal het aanpassen :]

Bodine zei op 7 sep 2015 - 22:37:
Nee, is ook mijn fout. Ik was het vergeten erbij te zetten.