Ik was al heel mijn leven anders.
Ik was niet zoals mijn vrienden.
Raar, maar toch had ik ze.
Met de nadruk op had dus.
Mijn ouders waren bezorgt om me.
Want ik had opeens geen vrienden meer
toen ik naar het middelbaar ging.
Ik kwam in mijn puberteit en
ik veranderde ook mijn uiterlijk.
Normaal zouden mijn ouders dit nooit goedkeuren,
maar dit keer deden ze het wel want ik was gelukkig.
Ik was altijd gelukkig.
Of ik deed alsof, niemand merkte dat.
Ik was blij en tevreden met alles.
Je kon niet zien dat ik eenzaam was.
Iedereen dacht dus: “die jongen is blij zonder vrienden�
En ik dacht, ik overleef dit nooit.
En ik, ik ben die jongen die alles wel zou overleven.
Misschien zal ik het ewl over leven, nu kan ik er nog
niet echt op antwoorden.
Maar nu ben ik 15 en ik leef nog.
Waar ik me dan mee bezig hou?
Wel ik hou van zingen en ik zit op een kunstschool.
Ik ben de beste van de klas in tekenen, ik doe het ook
héél graag. Ik teken bijna altijd.
Maar ik ben nog steeds vriendloos.
Ik lach vaak, meestal fake om mijn ouders gerust te stellen.
Ik ben niet depressief.
Voorlopig…