Hoofdcategorien
Home » Forum » Stamcafé » Depressie topic #11
Depressie topic #11
xDevilBitch zei op 9 mei 2012 - 14:41:
Best knap, ik dreig weer van school getrapt te worden, terwijl ik hier niemand geslagen heb, en amper gescholden (misschien had ik ze niet dom moeten noemen, maar dat heb ik al zeker drie maanden lang niet hardop gedaan).
Best knap, ik dreig weer van school getrapt te worden, terwijl ik hier niemand geslagen heb, en amper gescholden (misschien had ik ze niet dom moeten noemen, maar dat heb ik al zeker drie maanden lang niet hardop gedaan).
Monster23 zei op 9 mei 2012 - 21:17:
Oh. Fijn. Heb ik dit weer. Waarom kan niemand gewoon eens gezellig doen, man. Ik zit altijd opgescheept met suicidale randebielen bij mij op school.
Oh. Fijn. Heb ik dit weer. Waarom kan niemand gewoon eens gezellig doen, man. Ik zit altijd opgescheept met suicidale randebielen bij mij op school.
Carlina zei op 13 mei 2012 - 22:49:
Pesten is gewoon zwak. : )
Brrrrrrrr, heb daar echt een hekel aan. Zoals iedereen vermoed ik maar ik wou het toch even kwijt. _o_
En op dagen als deze (moederdag dus) heb ik het stiekem altijd heel lastig omdat ik niet zo'n goede band heb met mijn mama/ouders. Ook al is dat deels mijn eigen schuld. Maar toch.
Oke internet pesten is zwak...
Pesten is gewoon zwak. : )
Brrrrrrrr, heb daar echt een hekel aan. Zoals iedereen vermoed ik maar ik wou het toch even kwijt. _o_
En op dagen als deze (moederdag dus) heb ik het stiekem altijd heel lastig omdat ik niet zo'n goede band heb met mijn mama/ouders. Ook al is dat deels mijn eigen schuld. Maar toch.
Vespertine zei op 13 mei 2012 - 23:40:
^ Dat laatste.
En nu ga ik een beetje mijn nek uitsteken op dat vlak. Want. Toen we onlangs naar de film gingen en toevallig met ons tweetjes waren (papa en broer wilden een andere film zien), wilde ik haar plots heel graag zeggen dat ik haar graag zag (omdat het zo'n bleitfilm was). Alleen durfde ik het op het moment zelf niet, en daarna wees ze me een beetje af toen ik een knuffel wou (om het dan te zeggen heel stiekem). Toen ben ik beschaamd en half huilend op het toilet gekropen, zonder dat ze dat zag. ^^"
Dus nu heb ik een cd van Jónsi gekocht, omdat die muziek vaak in die film kwam en we het na de film daarover hadden. En in die cd zit een kaartje met de uitleg over de cd en alsnog mijn boodschapje dat ik haar graag zie.
...dat ga ik morgen onder haar kussen leggen, als ze al uit bed is maar voordat ik zelf vertrek, zodat ze het pas ziet als ik weg ben. Confrontatie vermijden en zo.
*brabbel* Ik hou van mijn mama. En zij van mij, dat weet ik wel. Maar soms is het een beetje moeilijk om te horen hoe andere mama's zijn, want wij doen niet aan "Hoe was je dag?" en "Schatje" en dergelijke, noch aan knuffels of shopdagjes of haren vlechten of wat ik ook allemaal om me heen hoor van vriendinnen.
(En toch is de mijne de beste. (: )
^ Dat laatste.
En nu ga ik een beetje mijn nek uitsteken op dat vlak. Want. Toen we onlangs naar de film gingen en toevallig met ons tweetjes waren (papa en broer wilden een andere film zien), wilde ik haar plots heel graag zeggen dat ik haar graag zag (omdat het zo'n bleitfilm was). Alleen durfde ik het op het moment zelf niet, en daarna wees ze me een beetje af toen ik een knuffel wou (om het dan te zeggen heel stiekem). Toen ben ik beschaamd en half huilend op het toilet gekropen, zonder dat ze dat zag. ^^"
Dus nu heb ik een cd van Jónsi gekocht, omdat die muziek vaak in die film kwam en we het na de film daarover hadden. En in die cd zit een kaartje met de uitleg over de cd en alsnog mijn boodschapje dat ik haar graag zie.
...dat ga ik morgen onder haar kussen leggen, als ze al uit bed is maar voordat ik zelf vertrek, zodat ze het pas ziet als ik weg ben. Confrontatie vermijden en zo.
*brabbel* Ik hou van mijn mama. En zij van mij, dat weet ik wel. Maar soms is het een beetje moeilijk om te horen hoe andere mama's zijn, want wij doen niet aan "Hoe was je dag?" en "Schatje" en dergelijke, noch aan knuffels of shopdagjes of haren vlechten of wat ik ook allemaal om me heen hoor van vriendinnen.
(En toch is de mijne de beste. (: )
Carlina zei op 14 mei 2012 - 10:51:
Hoe lief van die CD! Aaaahw! ^_^
Ditditditdit. Zo hard.
Hoe lief van die CD! Aaaahw! ^_^
*brabbel* Ik hou van mijn mama. En zij van mij, dat weet ik wel. Maar soms is het een beetje moeilijk om te horen hoe andere mama's zijn, want wij doen niet aan "Hoe was je dag?" en "Schatje" en dergelijke, noch aan knuffels of shopdagjes of haren vlechten of wat ik ook allemaal om me heen hoor van vriendinnen.
(En toch is de mijne de beste. (: )
Ditditditdit. Zo hard.
xEmma zei op 14 mei 2012 - 17:18:
Hmpf. Ik dacht dat mijn Nederlands eindexamen best oké ging, maar ik zag net het correctievoorschrift en dat is toch wel grandioos anders dan mijn antwoorden.
Hmpf. Ik dacht dat mijn Nederlands eindexamen best oké ging, maar ik zag net het correctievoorschrift en dat is toch wel grandioos anders dan mijn antwoorden.
Vespertine zei op 14 mei 2012 - 23:13:
*hugs Carlina en Emma en Dorien (en NaNaa)* What's wrong? =(
*hugs Carlina en Emma en Dorien (en NaNaa)* What's wrong? =(
xEmma zei op 18 mei 2012 - 11:57:
Of ik slaag of niet, dinsdag de negenentwintigste maak ik in ieder geval voor de komende tijd mijn laatste examen en dat moet natuurlijk gevierd worden. Het punt is alleen dat ik niemand heb om het mee te vieren, realiseerde ik me net. Of eigenlijk: niemand waarmee ik het zelf leuk g hebben.
Ik zit al ruim twee jaar in een vriendengroepje waar ik me sinds een tijd mateloos aan een deel van erger. Het deel waar ik het meeste mee omga, wel te verstaan.
Sinds ik geopereerd ben, is het helemaal mis tussen ons. Of eigenlijk: vanaf mijn kant is het helemaal mis. Frustrerend genoeg ben ik vreselijk slecht in boos zijn in iemands gezicht, dus speel ik al weken mooi weer en hebben zij niet door dat er iets aan de hand is. Hierdoor word ik weer boos op mezelf omdat ik boos op hen ben. Ik leg het ze niet eens uit, ik geef ze niet eens de kans om het goed te maken, en toch blijf ik -als ze het niet merken, er niet bij zijn- pissig op ze. Wat vreselijk oneerlijk van me.
Enfin, het begon dus allemaal toen ik geopereerd werd. Ik probeer altijd zo min mogelijk te verwachten van anderen, aangezien de kans dat je dan teleurgesteld wordt het kleinst is. Ik verwachtte in het begin dan ook totaal niet dat er mensen op bezoek zouden komen in het ziekenhuis. Twee vriendinnen leken echter zo vastberaden -ze hadden zelfs beloofd een fruitmand en ballonnen mee te nemen- dat ik stiekem een beetje begon te hopen.
Op de dag zelf hadden we contact via de sms. Ik had ze beloofd een berichtje te sturen na de operatie wanneer ze konden komen. Aangezien ik om half tien werd opgenomen in het ziekenhuis, hoopte ik om twee uur wel weer terug op mijn kamer te zijn.
Maar niet alles bleek even voorspoedig en vlekkeloos te gaan als ik had gedacht, pas tegen half vijf was ik weer op mijn kamer en was mijn staat ook weer goed genoeg om te kunnen smsen. Toen ik smsje wilde sturen, zag ik echter dat ik al iets had ontvangen van een van de vriendinnen in kwestie. Twee woorden, negen letters: duurt lang., om precies te zijn. Ik kon wel huilen toen ik het las, echt waar. Ik huil niet echt snel, maar ik verwachtte voor één keer iets aardigs op een dag die zo zwaar voor mij was, en ze stelden me zo vreselijk teleur. Ik verbaas me nog steeds over hoe tactloos het smsje was. Ik had daar zojuist een paar van de kutste uren van mijn hele leven gehad -ik mocht immers niet onder narcose omdat ik me wel eens slecht kon gaan voelen en de dokters dat wilden weten. Ik ben verdomme mijn bewustzijn kwijtgeraakt door de pijn- en ze dachten er blijkbaar niet aan om een iets meer steunend berichtje te sturen.
Ik had zon behoefte aan een beetje liefde en aandacht van vrienden dat ik het maar had genegeerd en ze had gestuurd dat ze langs mochten komen. Het was ondertussen te laat, kreeg ik als antwoord, maar ze wilden later wel bij mij thuis langskomen (oh, de logica). Ik antwoordde daar weer op dat dat niet kon, aangezien ik nog in het ziekenhuis moest blijven liggen, maar dat ze van mijn broeder best op dezelfde tijd daar langs mochten komen.
Daar is niet meer op gereageerd, ze hebben niet eens geweigerd. Dus ik lag daar uren stil -ik mocht immers niet bewegen- stiekem te hopen dat ondanks dat het wat later was dan verwacht, ze toch langs zouden komen, het liefst met het fruitmandje en de ballonnen.
De hoop bleek onterecht te zijn, mijn idee over dat niets verwachten beter is, bleek de waarheid.
Ze vinden het vast eng om je in het ziekenhuis te zien liggen, dat is vast de reden waarom ze niet zijn gekomen, zei mijn moeder. Een verklaring, ja. Een excuus, nee. Het is niet alsof ze beiden niet dondersgoed weten dat als één van hen zich in mijn situatie zou bevinden, ik wel langs zou komen, met een fruitmandje, ballonnen en een bos bloemen.
De volgende dag -ik was om negen uur s avonds ontslagen uit het ziekenhuis omdat de operatie mislukt was, anders had ik nog moeten blijven- kreeg ik een berichtje van een van de twee zogenaamde vriendinnen. De andere van de twee nam haar telefoon niet op, of ik wist waar ze was. Verder niets. Ik weet niet of ik ooit zo kwaad en verdrietig tegelijk ben geweest. Dat zij haar telefoon niet opnam, was natuurlijk zoveel belangrijker dan dat ik een operatie had gehad, zoveel belangrijker dat het helemaal niet nodig was om mij te vragen hoe het was gegaan. Bovendien was de kans uiteraard groot dat uitgerekend ik het wist, aangezien ik nog in het ziekenhuis hoorde te liggen.
Ondertussen zijn we een maand verder, bijna. Ik heb er dus nog steeds niets over gezegd. Zij hebben nog steeds niet gevraagd hoe het is gegaan. Zelfs mensen die ik er niet over had verteld, hebben meer interesse getoond dan zij.
Die twee meisjes zag ik als mijn beste vriendinnen op school. Ik ga met onder andere hen op examenreis.
Maar ik ga het niet kunnen om die dinsdag met hen te vieren dat de examens zijn afgelopen. Ik weet dat ik alleen maar een vreselijke middag en avond zou hebben.
Naast die vriendengroep ken ik echter niemand echt goed genoeg om het mee te vieren. Het zou alleen maar resulteren in ongemakkelijk bij een groep mensen zitten die overduidelijk goed met elkaar bevriend zijn terwijl ik er dan net niet bij hoor. Ik heb dus simpelweg niemand op school om het mee te vieren.
Het is zo iets groots, en ik ga het in mijn eentje vieren. Ik weet niet of ik me ooit zo eenzaam heb gevoeld, inclusief de keer dat een hele vakantie niemand iets van zich liet horen of op mijn smsjes reageerde en de keer dat iedereen met zijn of haar drama bij mij aan kwam zetten en niemand het door had dat ikzelf daar aan onderdoor ging.
Of ik slaag of niet, dinsdag de negenentwintigste maak ik in ieder geval voor de komende tijd mijn laatste examen en dat moet natuurlijk gevierd worden. Het punt is alleen dat ik niemand heb om het mee te vieren, realiseerde ik me net. Of eigenlijk: niemand waarmee ik het zelf leuk g hebben.
Ik zit al ruim twee jaar in een vriendengroepje waar ik me sinds een tijd mateloos aan een deel van erger. Het deel waar ik het meeste mee omga, wel te verstaan.
Sinds ik geopereerd ben, is het helemaal mis tussen ons. Of eigenlijk: vanaf mijn kant is het helemaal mis. Frustrerend genoeg ben ik vreselijk slecht in boos zijn in iemands gezicht, dus speel ik al weken mooi weer en hebben zij niet door dat er iets aan de hand is. Hierdoor word ik weer boos op mezelf omdat ik boos op hen ben. Ik leg het ze niet eens uit, ik geef ze niet eens de kans om het goed te maken, en toch blijf ik -als ze het niet merken, er niet bij zijn- pissig op ze. Wat vreselijk oneerlijk van me.
Enfin, het begon dus allemaal toen ik geopereerd werd. Ik probeer altijd zo min mogelijk te verwachten van anderen, aangezien de kans dat je dan teleurgesteld wordt het kleinst is. Ik verwachtte in het begin dan ook totaal niet dat er mensen op bezoek zouden komen in het ziekenhuis. Twee vriendinnen leken echter zo vastberaden -ze hadden zelfs beloofd een fruitmand en ballonnen mee te nemen- dat ik stiekem een beetje begon te hopen.
Op de dag zelf hadden we contact via de sms. Ik had ze beloofd een berichtje te sturen na de operatie wanneer ze konden komen. Aangezien ik om half tien werd opgenomen in het ziekenhuis, hoopte ik om twee uur wel weer terug op mijn kamer te zijn.
Maar niet alles bleek even voorspoedig en vlekkeloos te gaan als ik had gedacht, pas tegen half vijf was ik weer op mijn kamer en was mijn staat ook weer goed genoeg om te kunnen smsen. Toen ik smsje wilde sturen, zag ik echter dat ik al iets had ontvangen van een van de vriendinnen in kwestie. Twee woorden, negen letters: duurt lang., om precies te zijn. Ik kon wel huilen toen ik het las, echt waar. Ik huil niet echt snel, maar ik verwachtte voor één keer iets aardigs op een dag die zo zwaar voor mij was, en ze stelden me zo vreselijk teleur. Ik verbaas me nog steeds over hoe tactloos het smsje was. Ik had daar zojuist een paar van de kutste uren van mijn hele leven gehad -ik mocht immers niet onder narcose omdat ik me wel eens slecht kon gaan voelen en de dokters dat wilden weten. Ik ben verdomme mijn bewustzijn kwijtgeraakt door de pijn- en ze dachten er blijkbaar niet aan om een iets meer steunend berichtje te sturen.
Ik had zon behoefte aan een beetje liefde en aandacht van vrienden dat ik het maar had genegeerd en ze had gestuurd dat ze langs mochten komen. Het was ondertussen te laat, kreeg ik als antwoord, maar ze wilden later wel bij mij thuis langskomen (oh, de logica). Ik antwoordde daar weer op dat dat niet kon, aangezien ik nog in het ziekenhuis moest blijven liggen, maar dat ze van mijn broeder best op dezelfde tijd daar langs mochten komen.
Daar is niet meer op gereageerd, ze hebben niet eens geweigerd. Dus ik lag daar uren stil -ik mocht immers niet bewegen- stiekem te hopen dat ondanks dat het wat later was dan verwacht, ze toch langs zouden komen, het liefst met het fruitmandje en de ballonnen.
De hoop bleek onterecht te zijn, mijn idee over dat niets verwachten beter is, bleek de waarheid.
Ze vinden het vast eng om je in het ziekenhuis te zien liggen, dat is vast de reden waarom ze niet zijn gekomen, zei mijn moeder. Een verklaring, ja. Een excuus, nee. Het is niet alsof ze beiden niet dondersgoed weten dat als één van hen zich in mijn situatie zou bevinden, ik wel langs zou komen, met een fruitmandje, ballonnen en een bos bloemen.
De volgende dag -ik was om negen uur s avonds ontslagen uit het ziekenhuis omdat de operatie mislukt was, anders had ik nog moeten blijven- kreeg ik een berichtje van een van de twee zogenaamde vriendinnen. De andere van de twee nam haar telefoon niet op, of ik wist waar ze was. Verder niets. Ik weet niet of ik ooit zo kwaad en verdrietig tegelijk ben geweest. Dat zij haar telefoon niet opnam, was natuurlijk zoveel belangrijker dan dat ik een operatie had gehad, zoveel belangrijker dat het helemaal niet nodig was om mij te vragen hoe het was gegaan. Bovendien was de kans uiteraard groot dat uitgerekend ik het wist, aangezien ik nog in het ziekenhuis hoorde te liggen.
Ondertussen zijn we een maand verder, bijna. Ik heb er dus nog steeds niets over gezegd. Zij hebben nog steeds niet gevraagd hoe het is gegaan. Zelfs mensen die ik er niet over had verteld, hebben meer interesse getoond dan zij.
Die twee meisjes zag ik als mijn beste vriendinnen op school. Ik ga met onder andere hen op examenreis.
Maar ik ga het niet kunnen om die dinsdag met hen te vieren dat de examens zijn afgelopen. Ik weet dat ik alleen maar een vreselijke middag en avond zou hebben.
Naast die vriendengroep ken ik echter niemand echt goed genoeg om het mee te vieren. Het zou alleen maar resulteren in ongemakkelijk bij een groep mensen zitten die overduidelijk goed met elkaar bevriend zijn terwijl ik er dan net niet bij hoor. Ik heb dus simpelweg niemand op school om het mee te vieren.
Het is zo iets groots, en ik ga het in mijn eentje vieren. Ik weet niet of ik me ooit zo eenzaam heb gevoeld, inclusief de keer dat een hele vakantie niemand iets van zich liet horen of op mijn smsjes reageerde en de keer dat iedereen met zijn of haar drama bij mij aan kwam zetten en niemand het door had dat ikzelf daar aan onderdoor ging.
Bodine zei op 18 mei 2012 - 12:06:
Oh my God. Oh my. Emma. Oh my. *hugs*
Ik wil eerst even zeggen dat ik het ZO knap van je vindt dat je dit hier zomaar allemaal in één keer neer durft te zetten, echt respect daarvoor.
Daarbij; wow. Wow. Ik snap dat je boos bent. Ik snap heel goed dat je boos bent, je hebt er alle recht toe. Like, really. Ik zou ze persoonlijk niet eens meer aan kunnen kijken. En ik weet niet wat ik moet zeggen, want ik ben een beetje sprakeloos zegmaar. Ohmy.
En ik dacht; misschien kunnen we met een paar ff'ers langskomen maar ik zit dinsdag tot 4 uur op school en heb woensdag EHBO examen en een ANW SE dus ik kan niet. Maar omfg. Ohmy. *plethugs*
Oh my God. Oh my. Emma. Oh my. *hugs*
Ik wil eerst even zeggen dat ik het ZO knap van je vindt dat je dit hier zomaar allemaal in één keer neer durft te zetten, echt respect daarvoor.
Daarbij; wow. Wow. Ik snap dat je boos bent. Ik snap heel goed dat je boos bent, je hebt er alle recht toe. Like, really. Ik zou ze persoonlijk niet eens meer aan kunnen kijken. En ik weet niet wat ik moet zeggen, want ik ben een beetje sprakeloos zegmaar. Ohmy.
In reactie op het vorige topic dus:
Oh, meisje toch ._. *knuffelt heel hard* Never change for anyone. Dat is wat ik geleerd heb. Kritiek die waar is, daar mag je iets mee doen (zelf ben ik bv. te verlegen en daar mag ik best iets aan veranderen, maar dan voor mezelf en niet omdat vriendlief het zegt (wat hij ook doet) (ik dwaal vreselijk af)) - maar als mensen eisen dat jij verandert voor hen, then they don't deserve a tiny bit of the beautiful person you are. <3 It's what I learned.
*hugs*