Hoofdcategorieën
Home » Forum » Stamcafé » Depressie topic #11
Depressie topic #11
YarahartBill zei op 18 mei 2012 - 13:30:
@Emma; aaawh, veel mensen weten het niet. Ik verzwijg dat soort dingen meestal.
@Emma; aaawh, veel mensen weten het niet. Ik verzwijg dat soort dingen meestal.
xEmma zei op 18 mei 2012 - 13:54:
@Emma; aaawh, veel mensen weten het niet. Ik verzwijg dat soort dingen meestal.Ik was eigenlijk ook niet van plan om dit aan iemand te vertellen, maar toen ik me realiseerde dat ik dinsdag waarschijnlijk heel eenzaam door ga brengen, moest ik het even ergens kwijt.
YarahartBill zei op 18 mei 2012 - 13:56:
Gelukkig zijn wij er altijd voor je. In goede en slechte tijden!
Gelukkig zijn wij er altijd voor je. In goede en slechte tijden!
xNadezhda zei op 18 mei 2012 - 15:24:
@ Emma; *plet* ik kan die dinsdag even langshoppen om te feliciteren en een echte knuffel te geven? ^^ Op vrijdag kan ik dan weer niet, no matter how much I'd like to, maar dinsdag moet lukken. Zelfs al heb ik dan en op woensdag een tentamen. If you want me to, of course. (:
@ Emma; *plet* ik kan die dinsdag even langshoppen om te feliciteren en een echte knuffel te geven? ^^ Op vrijdag kan ik dan weer niet, no matter how much I'd like to, maar dinsdag moet lukken. Zelfs al heb ik dan en op woensdag een tentamen. If you want me to, of course. (:
xEmma zei op 18 mei 2012 - 15:34:
Jullie laten me echt afvragen waar ik zulke lieve mensen aan verdiend heb *plet iedereen*
<3
Jullie laten me echt afvragen waar ik zulke lieve mensen aan verdiend heb *plet iedereen*
<3
xNadezhda zei op 18 mei 2012 - 16:01:
Niet afvragen. Everyone deserves friends, especially someone as nice & considerate & all of that as you. <3
Niet afvragen. Everyone deserves friends, especially someone as nice & considerate & all of that as you. <3
Vespertine zei op 19 mei 2012 - 11:48:
*knuffelt heel erg* <3 Ik weet dat zo'n confrontatie super eng is en ik weet ook - uit eigen ervaring - dat als ze dan iets zeggen waarop ik niet goed kan antwoorden, ik begin met mezelf te excuseren en te zeggen dat ik het allemaal fout geïnterpreteerd heb. Om er vanaf te zijn. Om geen ruzie te stoken. Maar het is wat Carlina zegt: je blijft daarna met zo veel frustratie zitten dat je even goed niet had kunnen afspreken. Als je beslist om met hen te praten zodat je die dingen van je af kunt vertellen: probeer dan door te zetten. Als ze niet zien en horen dat ze je gekwetst hebben, gaan ze je blijven kwetsen. En als het echte vriendinnen zijn, verdienen ze het ook wel om te horen wat er mis is. Toch? En als ze geen echte vriendinnen zijn, verdien JIJ het om zonder die frustratie rond te lopen, en dan mag je hen best vertellen wat ze gedaan hebben. En als ze daar fout op reageren en vinden dat hen geen schuld treft, dan zeg je hen maar een keer goed waar het om gaat en dan is het gewicht tenminste van jouw schouders af. ^-^ ...oke, da's allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien helpt dit? "All you need is twenty seconds of courage." Ik weet niet meer uit welke film dat komt. Oh jawel: We Bought A Zoo. Ik heb dat ook tegen mezelf verteld toen ik half ruzie had met een groepje mensen en met 1 van die meisjes diezelfde avond nog heb afgesproken om erover te praten. Ik durfde niet, mijn reactie is dan wachten totdat zij naar mij toekomen - maar ik heb het toch maar mooi gedaan. Want 20 seconds of courage is echt alles dat je nodig hebt. <3 *plet* Wat je er ook mee doet, veel succes! Als je beslist om er niet over te praten, dan hoop ik echt heel hard dat je er ook gauw niet meer zo mee zit en dat je je er niks meer van aantrekt. Want dat is je energie niet waard. ._.
*knuffelt heel erg* <3 Ik weet dat zo'n confrontatie super eng is en ik weet ook - uit eigen ervaring - dat als ze dan iets zeggen waarop ik niet goed kan antwoorden, ik begin met mezelf te excuseren en te zeggen dat ik het allemaal fout geïnterpreteerd heb. Om er vanaf te zijn. Om geen ruzie te stoken. Maar het is wat Carlina zegt: je blijft daarna met zo veel frustratie zitten dat je even goed niet had kunnen afspreken. Als je beslist om met hen te praten zodat je die dingen van je af kunt vertellen: probeer dan door te zetten. Als ze niet zien en horen dat ze je gekwetst hebben, gaan ze je blijven kwetsen. En als het echte vriendinnen zijn, verdienen ze het ook wel om te horen wat er mis is. Toch? En als ze geen echte vriendinnen zijn, verdien JIJ het om zonder die frustratie rond te lopen, en dan mag je hen best vertellen wat ze gedaan hebben. En als ze daar fout op reageren en vinden dat hen geen schuld treft, dan zeg je hen maar een keer goed waar het om gaat en dan is het gewicht tenminste van jouw schouders af. ^-^ ...oke, da's allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien helpt dit? "All you need is twenty seconds of courage." Ik weet niet meer uit welke film dat komt. Oh jawel: We Bought A Zoo. Ik heb dat ook tegen mezelf verteld toen ik half ruzie had met een groepje mensen en met 1 van die meisjes diezelfde avond nog heb afgesproken om erover te praten. Ik durfde niet, mijn reactie is dan wachten totdat zij naar mij toekomen - maar ik heb het toch maar mooi gedaan. Want 20 seconds of courage is echt alles dat je nodig hebt. <3 *plet* Wat je er ook mee doet, veel succes! Als je beslist om er niet over te praten, dan hoop ik echt heel hard dat je er ook gauw niet meer zo mee zit en dat je je er niks meer van aantrekt. Want dat is je energie niet waard. ._.
xEmma zei op 19 mei 2012 - 12:13:
De confrontatie aangaan lijkt me inderdaad het beste, aangezien ik er nu nog mee rondloop en het al een maand geleden is, dus het waarschijnlijk niet voor de examenreis weg zal zijn. Ik denk dat het het beste is om moed te verzamelen en het ook daadwerkelijk te gaan doen, alleen is er dan nog het probleem van wanneer. Het liefst zou ik het opgelost hebben voor de examenreis natuurlijk, maar wat als het misgaat? Dan gaan we met z'n zevenen op reis terwijl drie ervan ruzie met elkaar hebben, dat wil ik niet op mijn geweten hebben.
Maar aan de andere kant heb ik ook het idee dat hoe langer ik het uitstel, hoe minder recht ik het heb om erover te praten.
Hmpf. De verleiding om te denken dat het niet nodig is aangezien ik ze over twee maanden toch nooit meer zie, is heel erg groot. Maar ik denk dat - hoe het ook loopt- het wel iets leerzaams zal zijn als ik het doe.
Ik hoop dat twintig seconden echt genoeg zijn :'
.. Ik zit hier heel erg in tweestrijd. Ik probeer mezelf over te halen me voor te nemen het uit te gaan praten, maar ik vind 't nu al eng _o_
De confrontatie aangaan lijkt me inderdaad het beste, aangezien ik er nu nog mee rondloop en het al een maand geleden is, dus het waarschijnlijk niet voor de examenreis weg zal zijn. Ik denk dat het het beste is om moed te verzamelen en het ook daadwerkelijk te gaan doen, alleen is er dan nog het probleem van wanneer. Het liefst zou ik het opgelost hebben voor de examenreis natuurlijk, maar wat als het misgaat? Dan gaan we met z'n zevenen op reis terwijl drie ervan ruzie met elkaar hebben, dat wil ik niet op mijn geweten hebben.
Maar aan de andere kant heb ik ook het idee dat hoe langer ik het uitstel, hoe minder recht ik het heb om erover te praten.
Hmpf. De verleiding om te denken dat het niet nodig is aangezien ik ze over twee maanden toch nooit meer zie, is heel erg groot. Maar ik denk dat - hoe het ook loopt- het wel iets leerzaams zal zijn als ik het doe.
Ik hoop dat twintig seconden echt genoeg zijn :'
.. Ik zit hier heel erg in tweestrijd. Ik probeer mezelf over te halen me voor te nemen het uit te gaan praten, maar ik vind 't nu al eng _o_
Vespertine zei op 19 mei 2012 - 12:35:
*houdt virtueel hand vast totdat je eroverheen bent geraakt* You'll be fine, I promise. <3 De verleiding om het gewoon te laten zoals het is, is natuurlijk heel groot. Maar dat lost voor jou persoonlijk niks op, denk ik, omdat jullie daarna nog op reis gaan. Ik denk zélf dat praten beter voor dan na de reis gebeurt, omdat de kans dat je op die reis per ongeluk dingen eruit gooit dan/dat de reis voor jou zelf gewoon rot wordt omdat je daarmee blijft zitten, groter wordt dan. Denk ik. o.o
Ik denk ook dat als je zou gaan praten, dat je wel safe zit wat betreft "straks gaan we met ruzie op reis" zolang je je verhaal vertelt op vlak van hoe jij je voelt bij de zaken en dat dat op je weegt. Als je het brengt op een manier van: "Ik zit hiermee en ik heb mijn vriendinnen even nodig", komt dat heel anders over op hen dan: "En jullie hebben mij toen laten vallen."
Maar ik ken jouw vriendinnen ook niet, dus ik weet ook helemaal niet hoe ze zouden reageren op wat je dan ook vertelt. ):
Wat je ook beslist: het komt wel goed, uiteindelijk. <3
*houdt virtueel hand vast totdat je eroverheen bent geraakt* You'll be fine, I promise. <3 De verleiding om het gewoon te laten zoals het is, is natuurlijk heel groot. Maar dat lost voor jou persoonlijk niks op, denk ik, omdat jullie daarna nog op reis gaan. Ik denk zélf dat praten beter voor dan na de reis gebeurt, omdat de kans dat je op die reis per ongeluk dingen eruit gooit dan/dat de reis voor jou zelf gewoon rot wordt omdat je daarmee blijft zitten, groter wordt dan. Denk ik. o.o
Ik denk ook dat als je zou gaan praten, dat je wel safe zit wat betreft "straks gaan we met ruzie op reis" zolang je je verhaal vertelt op vlak van hoe jij je voelt bij de zaken en dat dat op je weegt. Als je het brengt op een manier van: "Ik zit hiermee en ik heb mijn vriendinnen even nodig", komt dat heel anders over op hen dan: "En jullie hebben mij toen laten vallen."
Maar ik ken jouw vriendinnen ook niet, dus ik weet ook helemaal niet hoe ze zouden reageren op wat je dan ook vertelt. ):
Wat je ook beslist: het komt wel goed, uiteindelijk. <3
xDevilBitch zei op 19 mei 2012 - 13:28:
Ahw, Emma en Yara. *plethug*En meer zinnigs kan ik hierover niet zeggen, denk ik, bij gebrek aan vrienden die binnen een straal van vijfitg kilometer wonen.
Ahw, Emma en Yara. *plethug*
xEmma zei op 19 mei 2012 - 20:16:
Whoohoow, Emma stalkt het Depressie-topic.
In ieder geval. Ik ging vandaag voor het eerst hockeyen terwijl ik medicijnen had ingenomen. Het moment zelf is achteraf best wel geinig (ik kan er zelf in ieder geval heel hard om lachen) maar de oorzaak, realiseerde ik me achteraf, is wat minder leuk.
Maar ik ging dus hockeyen. Ik had last van kortademigheid, wat best wel paste bij mijn medicijnen + sporten. Niets ergs dus. Na een tijdje kreeg ik een beetje pijn in mijn kuit, maar het was niet erg genoeg om te stoppen. Alleen ging daarna mijn kuit stuiptrekken terwijl ik aan het lopen was, was wat minder. Dus ik stop met lopen en knijp even in mijn kuit. Doet het opeens super veel pijn, zoveel dat ik niet meer kon staan. Dus ja, ik val zo heeeerlijk dramatisch neer, je weet wel, zo op mijn knieën en mijn stick weggeslingerd en mijn handen voor mijn gezicht en borst plat op bovenbenen, ongeveer zo dramatisch als maar kon (en ik gilde keihard: "IEMAND! WISSELEN!" alsof het niet ongelooflijk obvious was dat ik niet meer kon hockeyen). Want ja, als je een o zo geweldige hockeycarrière hebt gemaakt van tien jaar, kan het natuurlijk niet dat je nooit zo dramatisch midden op het veld bent ingestort.
(Er gebeurde ook echt NIETS om mij heen. De bal was echt meters verderop en de dichtstbijzijnde persoon stond iets van vier meter verder, en opeens BOEM, Emma op de grond.)
(Ik vind het zelf achteraf echt hilarisch.)
In ieder geval, het is waarschijnlijk kramp (of een spiertje gescheurd, maar waarschijnlijk het eerste, wat trouwens echt heel lame klinkt, maar het deed echt heel veel pijn). En er is dus best wel een grote kans dat het komt door medicijnen: die houden mijn hartslag omlaag, waardoor mijn bloed minder goed door mijn lichaam gepompt kan worden en ik dus niet al mijn afvalstoffen af kan voeren en die in mijn kuit blijven en zich ophopen en drama. (Ik heb nog nooit kramp gehad hiervoor, werkelijk nooit. Dus het is redelijk grote kans dat het aan de pillen ligt.)
En dat is best wel jammerlijk. Want, stel dat ik een keer ga hardlopen en er last van krijg als ik net bij een verlaten weggetje, dan kom ik daar niet zo makkelijk meer weg. Dus ja. Dat is best wel kut, want nu ga ik alleen maar durven te sporten als er anderen bij zijn. En stel dat de drempelwaarde hiervoor bij mij nu zo laag is geworden dat het bijna elke keer gebeurd als ik ga hockeyen, dan is dat echt super kut. Dan kan ik praktisch gezien niet meer sporten, want ik heb geen zin om elke keer van het veld afgedragen (_o_) moeten worden.
Tja. Het is nog een beetje heel veel speculaties en zo, maar ik zou het vreselijk vinden als ik niet meer kan sporten.
Hoewel ik dan wel een goede reden heb om gedrochtelijk dik te worden, natuurlijk. Maar alsnog. Ik vind sporten leuk.
):
Whoohoow, Emma stalkt het Depressie-topic.
In ieder geval. Ik ging vandaag voor het eerst hockeyen terwijl ik medicijnen had ingenomen. Het moment zelf is achteraf best wel geinig (ik kan er zelf in ieder geval heel hard om lachen) maar de oorzaak, realiseerde ik me achteraf, is wat minder leuk.
Maar ik ging dus hockeyen. Ik had last van kortademigheid, wat best wel paste bij mijn medicijnen + sporten. Niets ergs dus. Na een tijdje kreeg ik een beetje pijn in mijn kuit, maar het was niet erg genoeg om te stoppen. Alleen ging daarna mijn kuit stuiptrekken terwijl ik aan het lopen was, was wat minder. Dus ik stop met lopen en knijp even in mijn kuit. Doet het opeens super veel pijn, zoveel dat ik niet meer kon staan. Dus ja, ik val zo heeeerlijk dramatisch neer, je weet wel, zo op mijn knieën en mijn stick weggeslingerd en mijn handen voor mijn gezicht en borst plat op bovenbenen, ongeveer zo dramatisch als maar kon (en ik gilde keihard: "IEMAND! WISSELEN!" alsof het niet ongelooflijk obvious was dat ik niet meer kon hockeyen). Want ja, als je een o zo geweldige hockeycarrière hebt gemaakt van tien jaar, kan het natuurlijk niet dat je nooit zo dramatisch midden op het veld bent ingestort.
(Er gebeurde ook echt NIETS om mij heen. De bal was echt meters verderop en de dichtstbijzijnde persoon stond iets van vier meter verder, en opeens BOEM, Emma op de grond.)
(Ik vind het zelf achteraf echt hilarisch.)
In ieder geval, het is waarschijnlijk kramp (of een spiertje gescheurd, maar waarschijnlijk het eerste, wat trouwens echt heel lame klinkt, maar het deed echt heel veel pijn). En er is dus best wel een grote kans dat het komt door medicijnen: die houden mijn hartslag omlaag, waardoor mijn bloed minder goed door mijn lichaam gepompt kan worden en ik dus niet al mijn afvalstoffen af kan voeren en die in mijn kuit blijven en zich ophopen en drama. (Ik heb nog nooit kramp gehad hiervoor, werkelijk nooit. Dus het is redelijk grote kans dat het aan de pillen ligt.)
En dat is best wel jammerlijk. Want, stel dat ik een keer ga hardlopen en er last van krijg als ik net bij een verlaten weggetje, dan kom ik daar niet zo makkelijk meer weg. Dus ja. Dat is best wel kut, want nu ga ik alleen maar durven te sporten als er anderen bij zijn. En stel dat de drempelwaarde hiervoor bij mij nu zo laag is geworden dat het bijna elke keer gebeurd als ik ga hockeyen, dan is dat echt super kut. Dan kan ik praktisch gezien niet meer sporten, want ik heb geen zin om elke keer van het veld afgedragen (_o_) moeten worden.
Tja. Het is nog een beetje heel veel speculaties en zo, maar ik zou het vreselijk vinden als ik niet meer kan sporten.
Hoewel ik dan wel een goede reden heb om gedrochtelijk dik te worden, natuurlijk. Maar alsnog. Ik vind sporten leuk.
):
Vespertine zei op 19 mei 2012 - 21:48:
Zou andere medicatie misschien helpen, als blijkt dat het door de medicatie komt? ._.
Zou andere medicatie misschien helpen, als blijkt dat het door de medicatie komt? ._.
xEmma zei op 20 mei 2012 - 10:40:
Nope, het hele idee van mijn medicatie is dat het mijn hartslag omlaag houdt. Want het moet voorkomen dat ik last krijg van hartritmestoornissen.
Nope, het hele idee van mijn medicatie is dat het mijn hartslag omlaag houdt. Want het moet voorkomen dat ik last krijg van hartritmestoornissen.
xDevilBitch zei op 20 mei 2012 - 11:56:
Kramp doet ook heel veel pijn. Ik heb gemiddeld minstens twee keer kramp [in mijn tenen] per keer dat ik ga zwemmen. Maar geloof me: het went, en de meeste soorten kramp kun je met een beetje doorbijten ook weer eruit trekken. Zeker teen- of kuitkramp. En de pijn went, echt waar. Dus. Het is misschien even doorbijten, maar waarschijnlijk kun je gewoon blijven sporten, als je het mij vraagt [/this is Bodine btw].
Kramp doet ook heel veel pijn. Ik heb gemiddeld minstens twee keer kramp [in mijn tenen] per keer dat ik ga zwemmen. Maar geloof me: het went, en de meeste soorten kramp kun je met een beetje doorbijten ook weer eruit trekken. Zeker teen- of kuitkramp. En de pijn went, echt waar. Dus. Het is misschien even doorbijten, maar waarschijnlijk kun je gewoon blijven sporten, als je het mij vraagt [/this is Bodine btw].
CosmicPurple zei op 20 mei 2012 - 12:02:
Mweih. The Offspring komt naar Brussel, maar:
-ik heb nog examens dan.
-het is al uitverkocht.
-één of andere idioot biedt op ebay een ticket van 34 euro te koop aan voor 160, en daar word ik een beetje agressief van. DIEFSTAL!
Mweih. The Offspring komt naar Brussel, maar:
-ik heb nog examens dan.
-het is al uitverkocht.
-één of andere idioot biedt op ebay een ticket van 34 euro te koop aan voor 160, en daar word ik een beetje agressief van. DIEFSTAL!
In reactie op het vorige topic dus:
Oh, meisje toch ._. *knuffelt heel hard* Never change for anyone. Dat is wat ik geleerd heb. Kritiek die waar is, daar mag je iets mee doen (zelf ben ik bv. te verlegen en daar mag ik best iets aan veranderen, maar dan voor mezelf en niet omdat vriendlief het zegt (wat hij ook doet) (ik dwaal vreselijk af)) - maar als mensen eisen dat jij verandert voor hen, then they don't deserve a tiny bit of the beautiful person you are. <3 It's what I learned.
*hugs*